Imperialisme kan onmogelijk vrede “in kaart” brengen

Israël is vastbesloten Yasser Arafat te "verwijderen". Ehud Olmert (woordvoerder van de eerste minister) geeft toe dat er reeds verschillende pogingen zijn ondernomen om Arafat te kidnappen. De voorbije weken gingen zelfs stemmen op om Arafat te vermoorden.

Micha Teller

Israëls belangrijkste financier en wapenleverancier – de VS – maakte oorspronkelijk enkele kanttekeningen bij de plannen om Arafat te vermoorden. Alhoewel de Bush-administratie telkens weigerde te praten met Arafat, omschreef Colin Powell de Israëlische plannen als "storend" en "contraproductief" voor de wegenkaart.

Powell begrijpt dat de verwijdering van – of moord op – Arafat een enorme reactie zou teweegbrengen onder de Arabische massa’s en onder moslims over de hele wereld. Het zou ook de huidige "zwakke" positie van de VS in Irak en hun pogingen om het Iraans regime te kapen verder ondermijnen. Bovendien kan Arafats autoriteit in zo’n situatie enkel blijven groeien en zijn de kansen op een staakt-het-vuren vanwege Hamas en Jihad nihil.

Ondanks het feit dat Arafat de "Israël-marionet" Aboe Mazen onlangs heeft overtroffen in een machtsstrijd, wordt Arafat gezien als deel van de rijke Palestijnse elite die nooit in staat is geweest de Palestijnse massa’s enige onafhankelijkheid te brengen. In een ruzie vorige week binnen de Palestijnse regering noemde de Minister van Binnenlandse Zaken Arafat "de meest incompetente revolutionaire leider ooit".

De VS mag dan druk uitoefenen om de waanzin enigszins te temperen, de VS maalt er niet om dat het Israëlisch leger de repressie opvoert in de bezette gebieden.

Binnen de Israëlische regering is er een beperkte "links-liberale" oppositie. Dit toont aan dat er binnen de Israëlische burgerij stemmen opgaan, die het gevaar inzien van het huidige beleid. Maar fundamenteel verandert dit niets, aangezien het leger gewoon doorgaat met de aanvallen op de Palestijnse massa’s. Geen enkele Knesset-partij is het daarmee oneens. De gevolgen zijn bekend – het is de voedingsbodem voor de wanhopige, nergens toe leidende zelfmoordaanslagen op Israëlische arbeiders.

Ondertussen lijdt de Israëlische arbeidersklasse onder de langste en hardste recessie die het land ooit heeft gekend. De aanvallen van de neoliberale regering op sociale zekerheid en tewerkstelling nemen elke dag toe. In 2004 zou er opnieuw voor 10 miljard Shekel moeten worden bespaard (+/- 300 miljoen euro).

Het is duidelijk dat de wegenkaart een totale mislukking is. Iedere poging om op kapitalistische basis vrede "in kaart" te brengen, is mislukt. De 10 jaar die zijn verstreken sinds de Oslo-vredesakkoorden, waren 10 jaar van oorlog, armoede en terreur.

De Israëlische zusterpartij van de LSP (Maavak socialisti) vertelt ons dat de Palestijnen in penibelere situaties leven dan voordien. De Israëli’s anderzijds leven nog altijd niet in de veiligheid waarop ze hoopten. De bezetting van de Palestijnse gebieden kostte in de afgelopen jaren aan zo’n 700 Israëli’s het leven.

Kapitalistische Israëlische politici en de Palestijnse elite zijn enkel bereid hun eigen belangen veilig te stellen en dat met alle mogelijke middelen. De Palestijnse en de Israëlische massa’s zijn daar het slachtoffer van. In het Midden-Oosten heb je vandaag noch jobs, noch vrede. Enkel een beweging gewapend met een socialistisch programma kan daar een alternatief bieden. Socialistische samenwerkingsverbanden zijn in staat om een einde te maken aan de huidige impasse. Meer dan ergens anders luidt daar de regel: "socialisme of barbarij!"

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie