De rechtse N-VA werd voorlopig nog niet meteen aan de macht gediskrediteerd, als de peilingen een indicatie zijn. Dat was nochtans een van de doelstellingen van de traditionele burgerlijke partijen en de grote patroons voor de regering-Michel. Ze wilden de niet volledig te vertrouwen N-VA tot meer “redelijke proporties” terugbrengen en, zolang het duurde, de meerwinsten incasseren die een Thatcheriaanse regering kon bieden. De arrogantie van de kleine patroon of KMO-baas die geen syndicale tegenstand meent te moeten dulden, werd op ons losgelaten.
Artikel door Peter Delsing uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Doorstaan de rechtse populisten met verdelende retoriek de storm van hun asociale besparingslawine? En dat ondanks het massale verzet? En ondanks de ruime meerderheden tegen de tax shift, tegen pensioen op 67 en de indexsprong? Met recent op 7 oktober nog een prachtig staaltje, toen er weer eens 100.000 vakbondsleden in Brussel betoogden? Vooral het ontbreken van een breed links politiek verlengstuk speelt ons op dat vlak parten. De huidige “linkse oppositie” van SP.a en Groen zou op papier met de vingers in de neus moeten pieken. Gezien hun lauwe oppositie rond de besparingen, die ze principieel niet verwerpen en zelf mee uitvoerden aan de macht, en met hun zuiver morele benadering van de vluchtelingenkwestie kunnen SP.a en Groen De Wever niet echt bedreigen.
Op het einde van de zomer, toen de vluchtelingenkwestie de media-aandacht opslokte, leek de N-VA van Bart De Wever even achteruit te boeren in de peilingen. De winst ging vooral naar het extreemrechtse Vlaams Belang, dat 9,7% scoorde. De Wever stelde het beeld van de N-VA bij met bewust over de rand mikkende uitspraken in de media. De N-VA-voorman had lak aan de Conventie van Genève en er was een aparte sociale zekerheid nodig voor asielzoekers. De 6 miljoen euro die vluchtelingen aan kindergeld ontvangen, zijn een peulschil als je ze plaatst tegenover de tientallen miljarden die de patroons en aandeelhouders jaarlijks cadeau krijgen. Maar de vluchtelingen met alle zonden overladen, leidt de aandacht af van de reële plunderaars van de sociale zekerheid: de rijken en hun politieke vrienden, N-VA op kop.
Een deel van de ideeën van het Vlaams Belang overnemen en daarrond de tegenstelling zoeken met andere burgerlijke partijen, werkte. De N-VA stond in de peiling van De Standaard weer op 31%. Wat er door asociaal beleid verloren gaat, wordt herwonnen door zich nog radicaler voor te stellen als de kampioen van het burgerlijke egoïsme en zo de onzekerheid van de middengroepen te mobiliseren voor meer “radicale oplossingen”. Zelfs sommige gewone loontrekkenden worden hierin meegesleurd.
De belangrijkste reden hiervoor is de zwakte van de officiële linkerzijde. Als ze nu niet scoren, met zo’n asociale regering, wanneer dan wel? Helaas heeft de linkse PVDA een politieke oriëntatie op deze “linkerzijde van de besparingspartijen” en niet op het samenbrengen van een principieel antibesparingsfront, van strijdbare syndicalisten, linkse stromingen, radicale jongeren, mensen uit het middenveld, …
Los daarvan: beeld je in dat de 100.000 van 7 oktober niet enkel op hun werkplaats het vuur aan de lont van het sociaal verzet zouden steken. Beeld je in dat die 100.000 vakbondsmilitanten en progressieven niet enkel in het bedrijf de discussie zouden voeren. Dat ze zich ook in hun stad en nationaal politiek zouden organiseren. Als georganiseerde, democratisch werkende strijdpartij, met een programma in dienst van ons gedeeld materieel klassebelang – als werkende, werkloze, Belg of migrant – zouden die 100.000 elke traditionele partij qua numerieke kracht, aanwezigheid in de discussie op straat, … kunnen beginnen counteren.
De mediatieke overheersing van de N-VA die teert op passief ongenoegen, ook bij een laag beter betaalde loontrekkenden, zou een weerwoord beginnen vinden in duizenden discussies op de werkvloer, op straat, in meetings,… Zo’n partij van de werkende bevolking zou de relatieve welvaart van de middengroepen ideologisch kaderen, net als de ondermijning ervan, binnen de langgerekte economische crisis van het winstsysteem. De burgerlijke media zou veel minder doorwegen, eens onze klasse politiek in actie komt. LSP wil mee bouwen aan zo’n massale strijdpartij. We zouden een programma van democratische controle over de economie verdedigen, om tot reële verandering te komen.
