Zo’n 100.000 vakbondsmilitanten betoogden op 7 oktober 2015 in Brussel, exact een jaar na de vorming van de rechtse asociale regering-Michel. De betoging was een enorm succes, voor velen zelfs een onverwacht groot succes. Het aantal deelnemers overtrof de verwachtingen die ook de vakbondsleiding had vooropgesteld. De betoging toonde het potentieel voor een nieuw opbouwend actieplan met als doel de val van de regering en het einde van het besparingsbeleid.
Analyse door Tim (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Kracht van ons aantal
Ze zullen het nooit toegeven, maar reken er maar op dat het succes van de betoging van 7 oktober een impact had op de regeringsdiscussies naar aanleiding van de begroting. De Belgische arbeidersbeweging heeft aangetoond dat ze een kracht is waarmee rekening moet gehouden worden, en dat is een element waar zelfs deze patronale provocatieregering niet aan voorbij kan. De betoging toonde immers aan niet alleen aan dat de aanvallen die deze regering het voorbije jaar doorvoerde niet aanvaard worden door de bevolking, maar ook dat velen nog steeds bereid zijn tot actief verzet ertegen.
Een nationale vakbondsbetoging heeft als doel om het potentieel voor strijd zichtbaar te maken. Een geslaagde betoging zoals die van 7 oktober geeft militanten terug vertrouwen in hun mogelijkheden om de strijd aan te gaan. De sfeer op de betoging was dynamisch en aangenaam, en er was een goede aanwezigheid van militanten van de drie vakbonden, zowel Nederlandstaligen en Franstaligen. Ook dat is belangrijk als signaal naar diegenen die de voorbije maanden geprobeerd hebben militanten uit verschillende vakbonden en gewesten tegen elkaar uit te spelen: de wil tot strijd is algemeen, over regionale en syndicale grenzen heen.
Daar waar de betoging van 6 november 2014 de uitdrukking was van het feit dat niet enkel het traditionele vakbondspubliek op straat kwam tegen de regering, toonde de betoging van 7 oktober 2015 dat de groep nieuwe en vaak jongere militanten die een actieve rol opneemt in de klassenstrijd is aangegroeid. Die nieuwe militanten die een cruciale rol speelden in het succes van het opbouwende actieplan eind vorig jaar blijven actief, en vormen de nieuwe voorhoede van de strijd tegen deze regering en haar asociale besparingsbeleid.
Klare ordewoorden nodig
Maar zo’n voorhoede heeft nood aan duidelijke ordewoorden, een actieplan en een politiek programma waarmee de strijd kan gewonnen worden. Zij kijkt daarvoor in de eerste plaats naar de vakbondsleiding, maar die blijkt op dit moment niet bereid deze zaken aan te bieden. Zelfs bij strijd op het niveau van een sector, zoals bij de NMBS, weigert de vakbondsleiding haar verantwoordelijkheid op te nemen. In plaats van te reageren op de agressie van de directie van de NMBS en Infrabel laat de vakbondsleiding zich verdelen, en biedt ze geen perspectief voor de strijd in het bedrijf. Op die manier is elke strijd, op niveau van bedrijf, sector of nationaal, gedoemd te mislukken, en biedt het de regering en het patronaat de mogelijkheid zich te herorganiseren en hard terug te slaan.
De strijd eind 2014 heeft geleerd dat een opbouwend actieplan de sleutel is tot een succesvolle beweging. De regionale actiedagen die intussen werden aangekondigd zijn een goede eerste stap, maar er zal meer inzet en planning nodig zijn om ze tot een echt succes te maken. Waarom niet naar aanleiding van deze actiedagen opnieuw regionale militantenvergaderingen organiseren? Waarom niet op die meetings het materiaal uitdelen dat kan gebruikt worden op de werkvloer om te mobiliseren? Er bestaat reeds heel wat campagnemateriaal over de aanvallen die deze regering uitvoert om een brede mobilisatie mogelijk te maken. Personeelsvergaderingen met een korte werkonderbreking zijn een goede manier om collega’s te overtuigen om van de regionale actiedagen een succes te maken. En laat ons daarna met de militanten opnieuw een evaluatie maken van de acties en collectief beslissen hoe het verder moet. Een vervolg bestaande uit nationale 24-uur of 48-uur stakingen zou de regering en het patronaat duidelijk maken dat het ons menens is, en dat ze geen moment rust zullen hebben zolang deze besparingsregering aanblijft.
Politiek alternatief
Een geslaagd actieplan leidt onmiddellijk tot de vraag naar het politiek programma dat we naar voren brengen. Het succes van de linkse Corbyn in Groot-Brittannië toont aan dat er wel degelijk een breed draagvlak kan gevonden worden voor een radicale antibesparingspolitiek als antwoord op een rechtse bespaarregering. Waarom zou zo’n programma niet de motor kunnen vormen van ons actieplan?
In één van zijn afscheidsinterviews als VOKA-baas zei Michel Debaere: “Acht van onze tien federale en veertien van de zeventien Vlaamse aanbevelingen zijn terug te vinden in de regeerakkoorden. In universiteitstermen is dat een grote onderscheiding”. Waarom zouden we als arbeidersbeweging niet zelf met een aantal eisen komen, en proberen daar massale steun voor op te bouwen?
Bij die eisen zouden we dan moeten vertrekken vanuit de reële noden die leven onder de bevolking, niet vanuit de kruimels die de regering en het patronaat ons willen toewerpen om ze te betalen. Veel eisen die we kunnen gebruiken, bestaan al in het collectief bewustzijn en worden naar voren geschoven door organisaties binnen de brede arbeidersbeweging of bij strijd in sectoren. Het kan bijvoorbeeld gaan over het idee van de invoering van de 30-urenweek zonder loonverlies zoals verdedigd door de vrouwenorganisatie Femma. Of de invoering van een minimumloon gebaseerd op wat echt nodig is om in België stabiel te leven: 1.500 euro per maand netto. Een grondige herinvestering in openbaar vervoer en hernieuwbare energie als onderdeel van een klimaatpolitiek. Een grondige publieke herfinanciering van het onderwijs en onderzoek. Het nationaliseren van de financiële sector, nutsvoorzieningen en de grootste multinationals om dat alles te betalen. Zo kunnen eisen die organisch groeien vanuit bewegingen gebundeld in een eisenplatform de motor worden voor de strijd. Het zou de tegenstellingen tussen Vlaanderen en Wallonië, tussen de vakbondskleuren, tussen de generaties of tussen Belgische werknemers en werknemers van buitenlandse origine doorbreken, en al die groepen verenigen in een strijd tegen deze regering en het patronaat.
Onze partij heeft internationaal heel wat ervaring met zo’n campagnes. We schreven in dit maandblad bijvoorbeeld al vaker over de campagne voor de invoering van een minimumloon van 15 dollar per uur in Seattle. Het is die ervaring die een partij als LSP ook kan inbrengen in zo’n beweging: hoe kunnen we voor een programma met offensieve, concrete en begrijpbare eisen massasteun verwerven? Als een kleine partij als de onze in Seattle het kan, waarom zou de gigant van de Belgische arbeidersbeweging het niet kunnen?
Want de discussie is niet of er wel middelen zijn voor zo’n programma. Onlangs raakte bekend dat de rijkste 1% op de wereld nu meer bezit dan alle andere mensen samen. Er is genoeg rijkdom, ze is alleen verkeerd verdeeld. We hebben nood aan een partij die de massa’s kan organiseren om hun deel op te eisen. Wij zullen daarin met LSP een actieve organiserende rol spelen, maar zullen ook de noodzaak van de breuk met het kapitalisme, en de noodzaak van een socialistisch alternatief blijven verdedigen.
LSP staat voor:
- Volledig herstel van de index, vrije loononderhandelingen en een minimumloon van 15 euro bruto/uur!
- Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen!
- Handen af van het statuut van de ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing!
- Handen af van ons pensioen. Herstel brugpensioen, vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV!
- Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500 euro per maand!
- Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit van de uitkeringen, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 30u/week zonder loonverlies!
- Nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap!
- De chaotische markteconomie en het private winstbejag bieden geen enkele garantie op een job. Voor een democratisch opgestelde en door de gemeenschap gecontroleerde planeconomie in een democratisch socialisme!
