Dat een overheidsbedrijf of een semi-overheidsbedrijf naar de rechter trekt met eenzijdige verzoekschriften om stakingen te breken, is een nieuw fenomeen dat na de toepassing bij het spoor nu ook bij Bpost werd bovengehaald. Dat er vanuit Europa kritiek kwam op de methode van eenzijdige verzoekschriften bij collectieve conflicten en dat het veel aangehaalde “herenakkoord” uit 2002 stelde dat werkgevers deze methode niet zouden toepassen, wordt door de Thatcheriaanse regering naast zich neergelegd.
Nu gaat Bpost nog een stap verder. Tegen alle regels in werd beslist om in Charleroi X stakers te vervangen door interimmers. Dat is wettelijk verboden in ons land, maar toch gaat Bpost over tot deze maatregel. Het leidde meteen tot een staking in postkantoren en postsorteercentra in de regio.
Onwettelijke methoden toepassen om stakingen te breken, kunnen op de steun van deze regering genieten. Het uitoefenen van het democratisch erkend stakingsrecht daarentegen, zou herzien moeten worden. Het is niet verwonderlijk dat ook ACV Metea zich net als de basis officieel afzet van CD&V. Waar zitten al die patronale schreeuwers nu Bpost op illegale wijze een staking wil breken?
Wie denkt dat er met deze regering onderhandeld kan worden om sociale verworvenheden te bekomen of veilig te stellen, wordt van antwoord gediend door de patronale provocateurs die met een mediagerichte campagne een nooit gezien offensief tegen het stakingsrecht hebben ingezet. Hoe kunnen we dat het beste beantwoorden? Door ons te organiseren en ervoor te zorgen dat stakingsacties massaal opgevolgd worden. Een hardhandige aanpak van agenten tegen een stakerspost bij Oleon in Oelegem zorgde er vorige week voor dat de contractors besloten om uit solidariteit niet naar binnen te gaan.
Dergelijke solidariteit is inderdaad wat nodig is. Wij leggen al langer nadruk op de nood aan personeelsvergaderingen om onze acties te organiseren. Dat is niet alleen van belang om de democratische inspraak te versterken, maar ook om een zo groot mogelijke actieve betrokkenheid van zoveel mogelijk collega’s te bekomen. Als geen enkele treinbestuurder en geen enkele seingever werkwillig is, dan mag de directie nog zoveel eenzijdige verzoekschriften en dwangsommen hebben als ze wil, er zal geen enkele trein rijden.
De aanval op het stakingsrecht is algemeen. De rechterzijde raakt zelfs overmoedig in de provocaties. Laat ons niet wachten om dit offensief van antwoord te dienen door ons te organiseren tegen elke inbreuk op ons stakingsrecht. Elke zwakheid langs onze kant zal aanzetten tot nog meer agressie van de overkant. Met deze aanvallen op het recht op actievoeren, wil de regering onze handen op de rug binden om nadien nog harder in ons gezicht te slaan. Ons organiseren is de enige optie die we hebben. Deze regering zal niet stoppen, we zullen ze zelf moeten stoppen en daarvoor wachten we best geen vier jaar meer. Een actieplan tot de val van de regering is nodig!
