Op 7 oktober toonden de 100.000 betogers in Brussel dat het niet ontbreekt aan bereidheid om te strijden tegen deze rechtse regering. De betogers kwamen zowel uit het noorden als het zuiden van het land, zowel uit de private als de publieke sector. Het succes van de betoging van 7 oktober werd opnieuw bevestigd door de stakingsoproep van het ABVV in Luik-Hoei-Waremme en het ABVV in Verviers.
Verslag door Nicolas Croes
Gemeentelijke, provinciale en regionale diensten, openbaar vervoer, grote bedrijven als ArcelorMittal, TechSpace Aero of FN Herstal, … Allemaal legde het personeel het werk neer. De staking was bijzonder succesvol. Op tal van werkplaatsen was het effect nog voelbaar van het actieplan in de herfst van 2014. “We hebben door dat actieplan een syndicale traditie opgebouwd”, verklaarde een delegee aan de piketten. Er waren tal van stakersposten in Luik, onder meer aan het commercieel centrum van Belle-Ile, voor tal van publieke scholen, … Op het Xavier Neujeanplein verzamelden ’s ochtends ongeveer 200 stakers voor de bank BNP Paribas Fortis.
De stakingsoproep werd niet verspreid door het ACV, maar er waren hier en daar wel ACV-militanten die hun collega’s van het ABVV vervoegden op de piketten. De noodzaak van gezamenlijke strijd werd sterk aangevoeld, merkten we doorheen onze discussies aan de piketten die we bezochten tijdens solidariteitsbezoeken. Als er al kritiek naar voor werd gebracht, was deze vooral gericht tegen het feit dat er na de algemene staking van 15 december 2014 geen vervolg kwam en dat het momentum van het eerste actieplan verloren ging.
Op 7 oktober nam het enthousiasme in Brussel toe naarmate duidelijk werd dat de mobilisatie een succes was. Hetzelfde was maandag het geval in Luik, zeker op de bijeenkomst van het ACOD voor het station Luik Guillemins rond 11u was dit merkbaar. Er waren een duizendtal militanten naar deze verzamelplaats afgezakt, tal van stakers bleven ondertussen op hun piket.
Het was belangrijk om op deze erg symbolisch geworden plaats te verzamelen om het stakingsrecht te verdedigen. Net zoals dit in Brussel op 9 oktober het geval was, werd ook nu met dwangsommen gedreigd tegen het spoorpersoneel. Met de steun van metaalarbeiders, gezondheidswerkers en tal van anderen liet het spoorpersoneel zich niet intimideren en werden de treinen in het station geblokkeerd. De aanval op het stakingsrecht is niet alleen tegen het spoorpersoneel gericht, het is een doelgericht offensief tegen de volledige arbeidersbeweging.
Er zouden nog andere provinciale acties volgen in de strijd tegen deze regering van rijken. Een opbouwend actieplan met duidelijke ordewoorden, tot de val van de regering, is de beste manier om te reageren op de aanhoudende aanvallen en provocaties van de rechtse regering.
In het pamflet dat we maandag verdeelden, schreven we onder meer: “Het Waalse ABVV pleit al sinds het voorjaar voor een actieplan naar het model van dat eind 2014. De top van het ACV weigert iets te doen en geeft de voorkeur aan zogenaamde onderhandelingen waarmee we steeds verder stappen achteruit zetten, denk maar aan het loonakkoord van februari. We hebben niets gewonnen. Het Vlaamse ABVV durft niet in actie te gaan omdat het ACV langs Nederlandstalige kant sterker staat. Het Waalse ABVV heeft tenminste de verdienste dat het voor een actieplan opkomt en in Luik een open brief verspreidde naar de militanten en leden van het ACV waarin voor een gemeenschappelijk front van onderuit werd opgeroepen.
“Om ervoor te zorgen dat er effectief een actieplan komt, moeten we algemene vergaderingen organiseren, zowel op interprofessioneel vlak als op de werkplaatsen. Deze vergaderingen moeten open zijn voor iedereen en bespreken hoe het verder moet nu de onderhandelingen niets opleveren. Ze moeten een actieplan van de basis uitwerken om onze krachten te verenigen. Dat gebeurt momenteel niet door het Waalse ABVV. Dit geeft een argument aan de leiding van het ACV die ermee wegkomt als ze zegt: ‘Ja, maar let op want het ABVV luistert niet naar de basis.’ Het geeft ook een argument aan die ABVV-centrales in Vlaanderen die niets willen doenen en het verzwakt diegenen die er wel voor willen gaan.
“De wijze waarop het verzet bij het spoor wordt georganiseerd is er een voorbeeld van. Sinds lange tijd dringen strijdbare militanten er bij de leiding op aan om de strijd tegen de liberalisering van het goederenverkeer en binnenkort ook het personenverkeer ernstig te organiseren. Er wordt al lang gepleit voor een eenheid van de verschillende sectoren die door liberalisering bedreigd worden, zoals de havens, de luchthavens en het spoor. En wat gebeurt er bij de NMBS? Er wordt door de leiding van bovenaf een staking uitgeroepen, zelfs een 48-urenstaking. Maar zou het niet beter geweest zijn om eerst personeelsvergaderingen te organiseren en daar formeel over de staking te stemmen?
“Voor de leiding van het ACV is het altijd te vroeg. Maar door zo te handelen, kan de ACV-leiding een zekere ingang vinden onder collega’s. Het patronaat gebruikt vervolgens de ‘syndicale verdeeldheid’ om voor het eerst naar de rechter te stappen om een spoorstaking te breken. De inzet is nochtans groot. De NMBS wil 663 miljoen euro besparen tegen 2019, dat is ongeveer 20% van de totale werkingsmiddelen. Het wettelijke kader voorziet 38.000 personeelsleden, terwijl dat er nu maar ongeveer 34.000 zijn en dat aantal blijft afnemen. Het personeelsstatuut is bedreigd en ook het stakingsrecht ligt onder vuur.
“Met al die maatregelen zou het logisch zijn dat we iedereen bijeenbrengen om een verzet te organiseren dat aangepast is aan de ernst van de aanval.
“De bereidheid tot strijd is nog altijd aanwezig. Maar daarvoor zullen we een vakbondsleiding nodig hebben die de strijd ernstig neemt en deze op een aangepaste wijze organiseert. Zoniet dreigen we met onze kop tegen de muur te lopen en grote nederlagen te lijden. We hopen dat we dan niet te horen krijgen dat het ‘onze fout niet is, het was de basis die niet wilde volgen.’
“Een zaak is duidelijk: de militanten aan de basis en de delegees moeten in hun rangen orde op zaken stellen en ervoor zorgen dat er bij de sociale verkiezingen strijdbare militanten verkozen worden, militanten voor wie het belang van de werkenden centraal staat en die ook tegen hun vakbondssecretaris durven zeggen waar het op staat.”
Het potentieel voor nieuwe acties werd maandag in Luik opnieuw bevestigd. Laat ons de volgende provinciale acties ernstig organiseren met zoveel mogelijk militanten en collega’s als mogelijk. Personeelsvergaderingen en interprofessionele militantenvergaderingen moeten een actieplan voorbereiden tot de val van de regering. Dit zal tevens leiden tot discussie over een politiek alternatief op de besparingspartijen, zowel op het federale niveau als de andere machtsniveau’s.
Hieronder enkele foto’s vanop diverse piketten in Luik.
