De arbeidersbeweging is net zoals een ketting maar zo sterk als zijn zwakste schakel. Het is dan ook een bewuste tactiek van het patronaat om ons zoveel mogelijk te verdelen. Dat levert meer kans op zwakkere schakels op. Het gebeurt door tal van loonschalen in te voeren, maar even goed door interimmers naast vaste werknemers te zetten of door bepaalde taken uit te besteden aan onderaannemers. Of nog door rode en groene vakbondsleden tegen elkaar op te zetten. Vandaag komt daar het onderscheid tussen migranten, nieuwe vluchtelingen en werkenden van Belgische afkomst bij.
Edito door Geert Cool uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Iedere syndicale militant weet dat het personeel sterker staat als het zich verenigt. De werkgevers weten dat ook, dat is waarom er bij het begin van de industrialisering een verbod op ‘samenspanning’ was. Officieel golden voor iedereen dezelfde regels: de werknemers mochten niet samenspannen om betere arbeidsvoorwaarden en lonen af te dwingen, net zoals de werkgevers niet mochten samenspannen. Het spreekt voor zich dat dit voor het patronaat niet dezelfde gevolgen had. Nieuwe aanvallen op het stakingsrecht halen het ‘verbod op samenspanning’ terug vanonder het stof.
Organisatie en solidariteit vormen de basis waarmee doorheen strijd sociale rechten en bescherming zijn afgedwongen. Het zijn diegenen die vandaag onze sociale bescherming en onze levensstandaard afbouwen, die baat hebben bij verdeeldheid langs onze kant. Dat ze die verdeeldheid willen versterken door de angst voor sociale afbraak te gebruiken, benadrukt het cynisme waarmee ze tevens de verantwoordelijkheid voor hun eigen beleid willen doorschuiven.
Racisme is niet nieuw. In 1870 beschreef Karl Marx hoe Ierse migranten in Engeland gebruikt werden door de kapitalisten: “De Engelse burgerij heeft de Ierse ellende niet alleen gebruikt om de arbeidersklasse in Engeland neer te drukken door de gedwongen immigratie van arme Ieren, maar ook door de arbeidersklasse in twee vijandige kampen te verdelen. De gewone Engelse arbeider haat de Ierse arbeider als concurrent die de lonen en levensstandaard naar beneden trekt.” Verdeeldheid maakt gezamenlijke strijd moeilijker en het biedt ook opportuniteiten om de lonen en arbeidsvoorwaarden naar beneden te halen. Vervang de Ierse migranten in bovenstaand citaat door Syrische vluchtelingen en de Engelse burgerij door de rechtse regering, en je hebt een vrij accuraat beeld van hoe de vluchtelingencrisis bij ons vandaag wordt misbruikt.
De verdeeldheid die Marx beschreef, verdween pas toen de Ierse migranten deel werden van de arbeidersbeweging. Dat is ook vandaag noodzakelijk, de georganiseerde arbeidersbeweging is de enige kracht die racisme en verdeeldheid kan overstijgen en actief bestrijden. Het recht op asiel verdedigen samen met gezamenlijke strijd voor jobs, diensten, onderwijs,… voor iedereen is de enige manier waarop we kunnen vermijden dat rechts de discussie over de vluchtelingencrisis blijft domineren en er op die manier ook in slaagt om collega’s op de werkvloer mee te krijgen.
In de strijd tegen besparingen en uitbuiting, zijn andere slachtoffers van het steeds meer ongelijke systeem de best mogelijke bondgenoten. “In de mijnen zijn we allemaal zwart”, werd destijds vastgesteld. Vandaag zijn de mijnen verdwenen, maar we zitten nog altijd in hetzelfde bootje. Diegenen die ons als profiteurs bestempelen omdat we geen indexsprong willen of op 65 jaar op pensioen willen gaan, zijn dezelfden die vluchtelingen als profiteurs bestempelen als ze oorlog en onderdrukking achter zich willen laten. Alle cijfers bevestigen dat enkel de superrijken, de 1% rijksten, er de afgelopen jaren op vooruit zijn gegaan. Wie zijn de profiteurs?
Er is nood aan een offensieve campagne van de arbeidersbeweging. Waarom niet beginnen met mensen-zonder-papieren op syndicale delegaties hun situatie te laten toelichten? Of het sterker organiseren van groepen van de meest onderdrukte migranten in de vakbonden, denk maar aan de horeca of de schoonmaaksector? Binnen de bewegingen van mensen-zonder-papieren en van solidariteit met vluchtelingen, is een oriëntatie op de arbeidersbeweging nodig. Een prominente aanwezigheid op de betoging van 7 oktober kan de banden versterken. LSP probeert alvast om bescheiden bijdragen te leveren, bijvoorbeeld door met de in Antwerpen geconcentreerde campagne Tamil Solidariteit een vakbondswerking onder Tamil vluchtelingen aan te vatten of door met mensen-zonder-papieren in Brussel de eenheid onder vluchtelingen en met de arbeidersbeweging te verdedigen en te organiseren.
We moeten met de vakbonden strijden om te winnen, daarvoor zijn duidelijke ordewoorden en een alternatief op de besparingen nodig. Winnen en onze levensstandaard veilig stellen, is ook de enige manier om de rechtse verdeel-en-heerspolitiek te stoppen en het zou een bron van inspiratie zijn voor strijdbewegingen doorheen de wereld zodat we stappen kunnen zetten naar een democratisch socialistische samenleving waarin niemand hoeft te vluchten of honger te lijden.
-> zondag 25 oktober: betoging van de mensen-zonder-papieren in Brussel. Afspraak om 15u aan Brussel Zuid
