Cipiers kunnen bij een staking niet opgevorderd worden. De politie wordt meestal ingezet om de cipiers te vervangen. De nationale voorzitter van het NSPV (Nationaal Syndicaal van het Politie- en Veiligheidspersoneel) en zijn liberale vriendjes willen daar verandering in brengen. De politievakbond NSPV dreigt met tegenacties tegen stakende cipiers. In de maand december zullen ze geen stakende cipiers vervangen. En dat niet bepaald uit solidariteit.
De voorzitter van de NSPV stelt dat de cipiers elk jaar in de eindejaarsperiode dreigen met stakingsacties omwille van het tekort aan personeel en de overbevolking in de gevangenissen. Hij stelt dat de politie het beu is om telkens in te springen.
Daarom wil de NSPV het stakingsrecht van de cipiers aan banden leggen. In een persbericht werd gesteld: “Wij meenden te hebben begrepen dat de cipiers alvorens tot stakingen over te gaan een minimumperiode van 48 uren zouden in acht nemen ten einde het overleg een kans op slagen te geven. Wij eisen dat de periode van 48 uur gerespecteerd wordt, dat er een minimale bezetting van de cipiers op de arbeidsvloer wettelijk wordt vastgelegd, dat er een opvorderingrecht en –plicht wordt voorzien voor bepaalde sleutelfuncties binnen de gevangenissen. Het NSPV heeft alle begrip voor syndicale acties maar kan absoluut niet tolereren dat een gegeven woord niet wordt nageleefd en nog minder dat de Minister van Justitie dit laat gebeuren ten koste van de veiligheid van de bevolking maar ook ten koste van het sociaal leven van de politieambtenaren.”
Er moet echter opgemerkt worden dat de minimumperiode van 48 uren niet aanvaard werd door alle vakbonden. Zo sprak het ACOD zich uit tegen deze manier van werken omdat het een beperking van het stakingsrecht vormt. Deze regel is een wapen in handen van de overheid om iedere vorm van spontane directe actie te verhinderen. Nochtans is dat soms nodig in de vakbondsstrijd van cipiers om bepaalde eisen af te dwingen.
De nationale voorzitter van de NSPV lijkt de retoriek van VLD’er Fons Borgignon over te nemen inzake het opvorderingrecht. Toen de Antwerpse cipiers enkele wekenlang actie voerden, diende Borgignon als voorzitter van de Commissie Justitie in de Kamer een wetsvoorstel in om het opvorderingrecht vast te leggen. In het voorstel was er een bepaling om een minimale dienstverlening op te leggen naar analogie met de dienstverlening van politiemensen. Bovendien moet een staking op voorhand worden aangevraagd en heeft de minister van Justitie de bevoegdheid om te bepalen welk deel van het personeel toch zou moeten verder werken. Het wetsvoorstel van eind 2005 is nog steeds “in behandeling”.
De NSPV-voorzitter stelde: “De cipiers smeren het ons vooral tussen Kerstmis en nieuwjaar aan. Zij gaan dan naar huis en vieren feest, terwijl onze agenten hun werk moeten doen. Dan nog dat de cipiers naar huis gaan en feest vieren.” Het klopt dat er verschillende stakingen of stakingsdreigingen geweest zijn in de eindejaarsperiode. Dat heeft echter niets te maken met het feestvieren van de cipiers, maar met het opvoeren van de druk tegenover de directie en de overheid.
Het is belangrijk om bij stakingsacties ook rekening te houden met dergelijke externe factoren. Zo was er in 2002 een staking in de Brugse gevangenis toen de stad Culturele Hoofdstad van Europa was. Op dat moment was er in de gevangenis een theatervoorstelling voor een select publiek. Dat kon evenwel niet doorgaan omwille van een goed georganiseerde stakerspost. De media-aandacht naar aanleiding hiervan, versterkte de druk op de overheid en de directie. Verschillende productielijnen van bedrijven uit het Brugse dreigden stil te vallen want de broodnodige onderdelen die in de werkplaatsen in de gevangenis, aan hongerlonen werden verwerkt, konden niet geleverd worden. Een persoonlijke tussenkomst (met een dreigende ondertoon) van de Brugse burgemeester om de goederen de gevangenis buiten te laten werd met een unanieme neen door de stakers beantwoord.
Er werd door enkelen gedacht om tijdens de wielerwedstrijd "de Ronde van Vlaanderen" de eisen kracht bij te zetten. De overheid kreeg het waanzinnige idee om het waterkanon en verschillende gevechtseenheden naar het piket te sturen. Tegen het moment dat het kanon en de eenheden aankwamen was het piket reeds verdubbeld in aantal. De overheid, directie en burgemeester zagen met lede ogen aan dat een zware machtsvertoon niet hielp maar zou leiden tot zware schermutselingen met gewonden. Omdat de stakerspost goed georganiseerd was, moesten ze afdruipen en werden de eisen uiteindelijk ingewilligd.
Strijd loont, ook voor cipiers en gevangenispersoneel. Een aanval op hun stakingsrecht zal steevast als precedent gebruikt worden om ook het stakingsrecht in andere sectoren aan te pakken. Dat mogen we niet toelaten!
