Crédit Suisse, niet bepaald een radicale linkse organisatie, publiceerde het Global Wealth Report 2015. Daarin worden eerdere cijfers van Oxfam bevestigd: de helft van alle rijkdom ter wereld is vandaag in handen van 1% van de wereldbevolking. De armste helft van de bevolking is slechts goed voor 1% van de rijkdom. De ongelijkheid neemt duizelingwekkende vormen aan. Op deze internationale dag van de armoede blijkt dat er niet alleen veel armoede is, maar ook een concentratie van rijkdom bij een uiterst kleine elite.
De Zwitserse bank onderzocht de evolutie van de vermogens van 4,8 miljard mensen uit meer dan 200 landen tussen juni 2014 en 2015. Het onderzoek stelde vast dat de superrijken steeds rijker worden. Hun vermogen stijgt bijzonder snel, waardoor ook de middenklasse in de verdrukking komt. De middenklasse merkte wel een impact van de financiële crisis sinds 2008 terwijl de superrijken er gewoon op vooruit bleven gaan. De 1% rijksten zijn goed voor de helft van alle rijkdom, de 10% rijksten bezitten bijna 88% van alle rijkdom. De 0,7% rijksten zijn meteen ook dollarmiljonairs, zij staan in voor 45% van alle rijkdom. In België gaat het om 278 duizend mensen. Wereldwijd zijn er 128.300 mensen die goed zijn voor meer dan 50 miljoen dollar, daarvan leven er 29.900 in Europa.
Ons land is volgens de studie een van de meest gelijke ter wereld. Dat komt niet door een politiek inzicht bij de gevestigde partijen of door vrijgevigheid bij de werkgevers, maar door de sterke organisatiegraad van de werkenden. De syndicalisatiegraad in ons land is opmerkelijk hoog. Eerdere studies bevestigen dat sterke vakbonden de ongelijkheid beperken. Vandaar de pogingen van de rechtse regering bij ons om het stakingsrecht te beperken, te beginnen bij de NMBS. Het doel van het huidige beleid in België is net om de ongelijkheid te versterken. Vertaald in neoliberale newspeak klinkt dat als ‘de concurrentiepositie van de bedrijven versterken’. Grotere winsten worden overigens niet gebruikt om te investeren in reële productie en bijhorende jobs, maar eerder voor financiële speculatie en overnames.
Rapporten als dit van Credit Suisse bevestigen de enorme concentratie van rijkdom bij een handvol mensen. Wereldwijd neemt het ongenoegen als gevolg van deze enorme ongelijkheid toe. Terwijl sommigen superrijk zijn, leven veel mensen in ellende: armoede, gebrek aan degelijk onderwijs, huisvestingscrisis, … Ook bij ons moet er dringend geïnvesteerd worden in schoolgebouwen, spoorwegen, ziekenhuizen, bejaardenzorg, sociale huisvesting, milieuzorg, … Het geld zoeken waar het zit, zou logischer zijn dan ons steeds opnieuw te laten betalen voor een crisis die wij niet veroorzaakten en die bovendien door de kleine toplaag aangegrepen wordt om zichzelf nog verder te verrijken. De steun voor eisen als een vermogensbelasting neemt toe, eind vorig jaar gaf een peiling aan dat ook 85% van de Vlamingen voor een dergelijke maatregel gewonnen was.
Een vermogensbelasting zou zeer welkom zijn. Het vereist de opheffing van het bankgeheim, een sluitend vermogenskadaster en de mogelijkheid om te onteigenen. Gezien hun gewicht in de maatschappij zou het absurd zijn daar niet meteen de nationalisatie van de financiële sector en de grote bedrijven onder democratische controle en beheer van de werkende bevolking aan te koppelen. Dan pas zou een miljonairstaks zijn reële betekenis krijgen: niet als illusie voor een sociaal beheerd kapitalisme, maar als overgangsmaatregel in het kader van de socialistische omvorming van de maatschappij.
Online versie van het Global Wealth Report: https://publications.credit-suisse.com/tasks/render/file/?fileID=F2425415-DCA7-80B8-EAD989AF9341D47E
