Nadat eerdere lastenverlagingen geen jobs opleverden, zouden nieuwe lastenverlagingen dat plots wel moeten doen. “Steeds opnieuw hetzelfde doen, maar een ander resultaat verwachten”, is volgens Einstein de definitie van waanzin. Stop hun besparingswaanzin!
100 euro extra per maand! Het klinkt aanlokkelijk maar er zitten zoveel addertjes onder het gras dat er amper nog gras zichtbaar is. We moeten meer betalen voor energie, tabak, diesel, alcohol, frisdrank (en om zeker te zijn dat deze taks niets met gezondheid te maken heeft, worden ook niet suikerhoudende frisdranken in de taks meegenomen), lokale diensten (door besparingen op de gemeenten), afbouw andere openbare diensten, … en bovendien krijgen we minder loon door de indexsprong. Als we dat allemaal betaald hebben, krijgen we tegen 2019 mogelijk 100 euro, tenminste als er tegen dan geen economische tegenvallers zijn waardoor ook die 100 euro niet meer mogelijk is… Wat we eerst zelf betaald hebben, krijgen we nadien mogelijk voor een stukje terug en daar zouden we blij om moeten zijn? Of het zou ons toch minstens moeten doen zwijgen over het miljardencadeau dat meteen aan de werkgevers wordt gegeven.
Volgend jaar krijgen de werkgevers al 1 miljard euro door de ‘lastenverlagingen’ en tegen 2020 wordt dat 2,5 miljard. De beloofde verhoging van ons nettoloon – alle eerdere beloftes worden overigens meegenomen in de berekening, hoeveel keer zullen ze ons nog proberen te paaien met eerder gemaakte beloftes? – zou pas tegen 2019 tot 100 euro per maand opleveren. Voordien zullen we al meer verloren zijn dan we nadien mogelijk terugkrijgen. Wat een verschil met de miljarden die meteen aan de werkgevers cadeau gedaan worden!
Dit is niet de tax shift waarvoor eind 2014 actie werd gevoerd, het zijn geen maatregelen waarvoor 100.000 mensen op 7 oktober betoogden. En toch stelt Kris Peeters dat met dit akkoord “de taxshiftdiscussie gesloten” is. De beperkte toegevingen die niet eens van de rijkste speculanten gevraagd werden, staan al meteen opnieuw ter discussie. De grote toegevingen die wij steeds opnieuw moeten doen, uiteraard niet. En meteen wordt duidelijk dat er volgend jaar nieuwe besparingen op onze kap volgen.
Het doel van de maatregelen is volgens alle politici om jobs te creëren en de economie te stimuleren. Het enorme cadeau aan de werkgevers door een deel van ons indirect loon af te pakken – sociale lasten op arbeid heet dat in het vakjargon om te verdoezelen dat het om indirect loon gaat waarmee we bijdragen aan de gemeenschap – zou volgens de gevestigde politici de concurrentiepositie van Belgische bedrijven versterken en zo jobcreatie stimuleren. Om hoeveel jobs het gaat, kan niemand zeggen. Meer nog, de eerder door het Planbureau geschatte 62.000 nieuwe jobs worden gewoon gerecycleerd en aan deze nieuwe cadeaus gekoppeld.
Dat de Belgische economie voor het eerst sinds jaren een groei kent die onder het Europes gemiddelde ligt met een werkloosheidscijfer dat bijzonder hoog blijft, een structurele werkloosheid en een jongerenwerkloosheid van rond de 20%, deed De Tijd eerder al opmerken dat de “de regering-Michel er voorlopig niet in slaagt de economische motor te doen aanslaan.” Kortom, het voornaamste argument van de rechtse partijen om harde besparingen op te leggen, blijkt niet eens te kloppen. Het tekort van bijna een miljard euro, een ‘rekenfoutje’ aldus de politici, was al een indicatie van het falen van het besparingsbeleid.
De afgelopen decennia kregen de werkgevers steeds opnieuw cadeaus en lastenverlagingen. Ze krijgen nu al evenveel subsidie als ze belastingen betalen, merkte Fons Verplaetse afgelopen zomer in Knack op. “Dat zie je dus in geen enkel ander land. Het wordt de hoogste tijd dat alle ondernemingen hun deel van de belastingen betalen,” voegde hij eraan toe. Tot meer jobs heeft het de voorbije jaren niet geleid, de werkloosheid blijft dicht bij het piekniveau staan. Toch komt de regering eens te meer met nieuwe cadeaus aan de werkgevers en wordt gesteld dat het nu wel tot jobcreatie zal leiden. “Steeds opnieuw hetzelfde doen, maar toch een ander resultaat verwachten. Het is de definitie van waanzin”, wist Einstein reeds.
Aan ons om de besparingswaanzin te stoppen. De betoging van 7 oktober toonde het potentieel. Van onderuit bouwen aan een nieuw actieplan, met personeelsvergaderingen en militantenvergaderingen om dit actieplan op het getouw te zetten, met het duidelijke doel van de val van de regering, is hoe we onze strijd kunnen winnen.
