Op 15, 16 en 17 oktober zijn er verschillende acties tegen het beruchte Transatlantische verdrag (TTIP, zie kader). We spraken over deze acties met Sebastian Franco van Alter Summit Europe, een van de organisatoren van de acties naast Hart boven Hard, de alliantie D19-20 en het Waalse Netwerk van Strijd tegen Armoede.
Interview door Pietro (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Van waar komt dit nieuwe platform tegen het Europese besparingsbeleid en wat is het doel ervan?
“Alter Summit ontstond na het verdwijnen van het Europees Sociaal Forum. Het eerste doel van het netwerk is om te bouwen aan een gunstiger krachtsverhouding. Daarnaast willen we nagaan hoe we de politieke alternatieven waarover we al jaren spreken in de praktijk kunnen omzetten. Om tot een ander Europa te komen, moeten we over alternatieven discussiëren maar ook over hoe we die kunnen afdwingen tegenover de huidige economische en politieke machthebbers.”
In het kader van die drie actiedagen tegen het TTIP is er een alliantie van verschillende Europese organisaties die zich tegen het vrijhandelsverdrag verzetten. Wat zijn de politieke eisen en het programma van die drie dagen?
“Het gaat over veel meer dan enkel de vrijhandel. We werken met sociale krachten die het besparingsbeleid verwerpen, ingaan tegen Fort Europa of actief zijn tegen belastingontduiking en de corruptie van de Europese elite. De politieke boodschap is dat we het Europese beleid radicaal willen veranderen, zowel het beleid van de EU als van de lidstaten. We zeggen daarom: Oxi, basta, genoeg! We willen een ander Europa en weten dat we daarvoor moeten samenwerken om alternatieven naar voor te schuiven op alle vlakken van het sociale en economische leven. Op de actiedagen willen we samen opkomen voor een ander Europa, een democratisch, sociaal, vreedzaam, solidair, … Europa.”
Heeft het TTIP concrete gevolgen voor gewone mensen? Welke rol kan de arbeidersbeweging in deze strijd spelen?
“TTIP en andere gelijkaardige akkoorden (zoals CETA, TISA, …) zullen gevolgen hebben op bijna alle onderdelen van ons leven. De arbeidsvoorwaarden zullen er uiteraard onder lijden, maar ook wat we eten, de zorg die we krijgen, het onderwijs en het milieu. Het is eigenlijk onderdeel van een samenlevingsmodel gericht op de winsten van de grote bedrijven en het individualiseren van problemen.
“De werkenden kunnen een grote rol spelen, onder meer om in te gaan tegen de opgelegde concurrentie waarbij we tegen elkaar opgezet worden. Dat vereist een politieke positie die vandaag niet altijd evident is in de arbeidersorganisaties. Maar de werkenden hebben een grondige kennis van hun werkmiddelen, zij kunnen dan ook inschatten wat de gevolgen van het internationale beleid op hun dagelijkse leven zijn.”
De acties worden ondersteund door vakbonden, NGO’s, diverse actiegroepen, … Hoe verliep de voorbereiding van de drie actiedagen?
“Het is niet evident om iedereen rond tafel te krijgen, er zijn verschillende organisatiemethoden en soms complexe beslissingsprocessen. Maar anderzijds hebben we een zekere ervaring, er zijn al een tijdlang diverse ontmoetingen doorheen Europa. Het vertrouwen wordt gevestigd, maar het is een lang proces.
“Met deze actiedagen is dit overigens een belangrijke doelstelling: het mobiliseren van verschillende delen van de samenleving, het samenbrengen van strijdbewegingen die elkaar niet vaak ontmoeten. Het is een uitdaging, niet alleen voor deze actiedagen maar voor de toekomst van de sociale bewegingen in Europa.”
Er wordt nadruk gelegd op het vrijhandelsverdrag, besparingen en de vluchtelingencrisis. Waarom werden die zaken met elkaar verbonden?
“Het leek ons belangrijk om verschillende strijdbewegingen die nu vaak los van elkaar plaatsvinden te verbinden. Het volledige Europese project kent een crisis, de aanvallen komen langs alle kanten. Europa is steeds meer in de ban van neoliberalisme, autoritarisme en chauvinisme. De toekomst van dit Europa heeft ook gevolgen voor ons leven. Maar gewoon terugkeren naar een situatie van voor de Europese eenmaking is ook geen optie. We moeten strijden voor verandering, voor een ander Europa.”
Kunnen de actiedagen ook een rol spelen in de Belgische strijd tegen de rechtse regering van Michel? En kunnen de vakbonden een rol spelen in de strijd tegen het TTIP?
“Ik hoop van wel. Maar dat hangt af van de mobilisatie van Belgische organisaties voor die actiedagen. Dat is nog niet zeker. Het idee van acties rond Europese kwesties is nog niet overal even sterk verspreid. We moeten op twee fronten tegelijk strijden, zowel op nationaal als op Europees vlak.
“We zagen dit ook in Griekenland. Los van de discussies die de Griekse ervaring opwekt, was het duidelijk dat de Griekse bevolking zijn kracht toonde in het referendum. Maar toch namen alle andere regeringen en de instellingen standpunt in tegen de bevolking. Ondanks een zekere Europese mobilisatie gaan de onderhandelingen rond het TTIP vandaag ook gewoon door. De onderhandelaars willen het dossier snel afwerken, voor het te laat is.”
Kunnen we het akkoord nog stoppen? Hoe kunnen we de strijd verderzetten?
“De onderhandelingen over het TTIP kunnen nog een tijdje duren. Dat is voor ons een goede zaak, het verzet groeit immers aan. Maar het vrijhandelsakkoord met Canada, CETA, kan er mogelijk wel snel komen en dat zou een slecht precedent zijn.
“Tegen het TTIP kunnen we volgens mij een overwinning boeken. Dat zou belangrijk zijn, het ontbreekt ons aan overwinningen. Maar dit akkoord is slechts een onderdeel van heel het economische en commerciële neoliberale bouwwerk dat de afgelopen decennia is opgetrokken. Een overwinning rond het TTIP moet ons het vertrouwen geven om ook op andere terreinen overwinningen te boeken en een einde te maken aan het neoliberale keurslijf dat onze levensstandaard in zijn greep houdt.”
TTIP: een gevaar voor onze levensstandaard
Het Transatlantisch verdrag (TTIP) wil de grootste vrijhandelszone ter wereld tot stand brengen, met name tussen de VS en de EU. Het project is gericht op het openen van de markten, met grotere concurrentie tussen de werkenden, het onder druk zetten van kleine producenten (landbouwers en anderen), slechtere regels inzake sociale bescherming, gezondheidsvoorschriften of milieuregels, het zou het gebruik van chemische producten en andere productiemethoden die verboden zijn in Europa toelaten, de zuidelijke landen zouden slechtere handelsvoorwaarden moeten aanvaarden, bedrijven zouden landen voor de rechter kunnen slepen wegens sociale regels, … Kortom, het is een enorm neoliberaal offensief.
Het TTIP is een erfgenaam van een akkoord dat in 1998 uitlekte en vervolgens van tafel verdween, het Multilateriaal Akkoord over Investeringen. Protestacties, onder meer van de vakbonden, zorgden er destijds voor dat het akkoord werd afgevoerd. Maar zoals steeds is een overwinning binnen dit systeem slechts tijdelijk. Het akkoord werd opgeborgen om enkele jaren onder een andere naam terug te komen.
-> Meer over TTIP op deze site
Onze mening: Tegen het Europa van het kapitaal, voor een socialistisch Europa!
Na decennia van neoliberaal beleid en dictatuur van de markten, beseffen steeds meer mensen dat deze Europese Unie niet het onze is. Enkel de werkgevers en hun marionetten proberen ons dat te laten geloven. De EU heeft niets te maken met vrede en samenwerking tussen volkeren, het is een instrument om onze lonen, arbeidsvoorwaarden en levensstandaard af te breken. Als de EU spreekt over ‘harmonisering’ gaat het voor onze rechten steeds over afbraak met meer flexibiliteit, privatiseringen, liberaliseringen en minder sociale bescherming.
Het TTIP versterkt dit beleid verder. Het zal niet volstaan om dit verdrag van tafel te krijgen. We moeten een einde maken aan het neoliberale Europa en bouwen aan een samenleving gebaseerd op solidariteit onder werkenden en armen in Europa. Deze solidariteit en deze eenheid moeten zich baseren op vrijwillige samenwerking tussen werkenden uit verschillende Europese landen in het kader van een economie zonder uitbuiting door de sleutelsectoren uit handen van de bankiers en grote aandeelhouders te halen. Een socialistische federatie in Europa op basis van een democratisch geplande economie zou de middelen inzetten in het belang van de bevolking.
Voor een socialistisch Europa onder controle van de bevolking in plaats van het Europa van het kapitaal!
15, 16 en 17 oktober: drie dagen van verzet
Op 15 oktober zullen verschillende betogingen vanuit Europa in Brussel aankomen. De top van de regeringsleiders zal omsingeld worden. Daarmee zal geprotesteerd worden tegen de onderhandelingen over het Transatlantisch verdrag.
Op 16 oktober zullen er verschillende acties en meetings plaatsvinden, zo is er onder meer een betoging tegen armoede in Namen, een discussie over de publieke schulden en een meeting over politieke alternatieven in Europa.
Op 17 oktober is er in de namiddag een Europese betoging met delegaties vanuit verschillende landen.
Meer info (programma, afspraakplaatsen, …) : www.ox15.eu
