De opkomst voor de betoging vandaag overtrof alle verwachtingen, ook die van ons. Dat het ongenoegen tegen de rechtse regering niet verdwenen is, was algemeen geweten. Maar of dit ook op een actieve wijze met deelname aan een betoging tot uiting zou komen, was minder zeker. Bij gebrek aan duidelijke ordewoorden voor een actieplan en bij afwezigheid van een echt alternatief op de besparingspartijen, vreesden we voor een beperktere opkomst. De regering kondigde op voorhand aan dat de ‘koppen geteld’ zouden worden. De Tijd schreef: “Als de opkomst tegenvalt, is het voor de vakbonden moeilijk om te beweren dat de volkswoede over het gevoerde beleid nog altijd groot is.” Hebben Michel, De Wever en Peeters goed geteld? De 150.000 van vorig jaar hebben we niet opnieuw gehaald, maar met 100.000 aanwezigen was het protest eens te meer massaal.
Naast de grote syndicale delegaties waren er ook nu weer andere lagen die mee getrokken werden, aan de kop was er opnieuw een mooie jongerendelegatie en verderop was er onder meer een opmerkelijke delegatie van mensen-zonder-papieren. Het potentieel van onze strijd werd opnieuw bevestigd, en hoe! Onder de betogers zag je het enthousiasme en het zelfvertrouwen groeien naarmate de cijfers van onze aantallen duidelijk werden.
Jammer genoeg werd de betoging opnieuw ontsierd door rellen. Dat is betreurenswaardig, het geeft de rechtse media kansen om niet op onze bekommernissen in te gaan en tegelijk ons verzet en onze organisaties te criminaliseren. De meeste betogers merkten niets of weinig van de rellen, maar stellen eens te meer vast dat dit het hoofdpunt is voor de media. Dat een groep tot wanhoopsacties als rellen overgaat, is spijtig. Het gebrek aan een duidelijk actieplan van de vakbonden om een einde te maken aan de besparingsregering, versterkt frustraties en draagt ook een verantwoordelijkheid in de wanhoopsacties.
De vraag die bij velen leeft, is hoe het nu verder moet met onze strijd tegen de rechtse regering. De onderhandelingen na het vorige actieplan hebben amper iets opgeleverd. De tax shift werd geen maatregel om ook de rijksten ‘een steentje te laten bijdragen’, maar een nieuwe aanval op onze levensstandaard om nieuwe cadeautjes aan de werkgevers uit te delen. Van deze regering moeten we niets verwachten, ze zal integendeel steeds driester te keer gaan. Er is strijd nodig om de regering ten val te brengen.
Een actieplan, zoals dat van vorig jaar, werkt mobiliserend en voert de druk steeds verder op. Het zorgde er vorig jaar voor dat onze thema’s en bekommernissen centraal in het publieke debat stonden. Het maakte dat ook in Vlaanderen een grote meerderheid van 85% zich uitsprak voor een vermogensbelasting. Vandaag is het ongenoegen nog steeds aanwezig, de dalende koopkracht wordt concreter. Het ACV stelt dat de berekeningstool waarmee het deze week uitpakte – een uitstekend initiatief om onder meer via sociale media te argumenteren maar ook om collega’s te overtuigen – door maar liefst 40.000 mensen werd ingevuld. De indexsprong, verhoging van pensioenleeftijd, aanvallen op openbare diensten, … zijn niet aanvaard door de bevolking. Bovendien is de woede nog versterkt door de nieuwe aanvallen.
De prachtige betoging van vandaag biedt een nieuwe kans voor de vakbonden om onze strijd te organiseren. Zullen ze dit opnieuw verkwanselen zoals na het vorige actieplan? Of gaan we naar personeelsvergaderingen en interprofessionele militantenvergaderingen, waar discussie mogelijk is, om de provinciale acties voor te bereiden alsook verdere acties met als eindstreep de val van de regering waarbij de discussie over de opbouw van een alternatief wordt gevoerd?
Het actieplan moet opbouwend zijn en met een concreet eindpunt: zullen we deze regering uitzitten in de hoop dat ze binnen vier jaar weggestemd wordt? Dat is een gevaarlijke gok die eerder in Groot-Brittannië tot een kater van nog eens vijf jaar conservatief bewind heeft geleid. Of zullen we doorzetten en gaan we voor de val van de regering?
De val van de regering met een terugkeer van de tripartite met PS en SP.a zou slechts leiden tot een ‘light’ besparingsbeleid, dezelfde politiek maar dan wat trager en met minder provocaties om uiteindelijk tot hetzelfde resultaat te komen. Dat is natuurlijk slechts pover als resultaat. Zolang de arbeidersbeweging het politieke terrein niet zelf inneemt en het initiatief aan rechts overlaat, zullen zowel de politici als de media ons blijven bestoken met het patronale standpunt dat ons oproept tot meer ‘inspanningen’ en bijna durft te spreken over ‘solidariteit’ met de rijksten omdat dit ook ons ten goede zou komen. Het besparingsbeleid van het afgelopen jaar heeft overigens niet geleid tot economische groei, we komen nu aan een lagere groei dan het Europees gemiddelde.
Vorige week stelde aftredend VOKA-voorzitter Delbaere in de media dat CD&V moet stoppen om de vakbonden “te paaien” aangezien het vlak voor de sociale verkiezingen “toch nooit genoeg zal zijn”. Maar wat hebben we dan al gehad? Dat de regering een beleid voert dat enkel de rijksten en de werkgevers ten goede komt, ontkent Delbaere niet. “Acht van onze tien federale en veertien van de zeventien Vlaamse aanbevelingen zijn terug te vinden in de regeerakkoorden. In universiteitstermen is dat een grote onderscheiding.” Een grote onderscheiding voor hen, een totale flop voor ons. Waar blijven onze tien federale en zeventien regionale eisen?
De roep naar een politiek alternatief weerklinkt in Europa, van Griekenland over Spanje tot nu ook in Groot-Brittannië met de brede steun voor Jeremy Corbyn en zijn antibesparingsretoriek. Het potentieel voor een zelfde politieke stem in ons land is zeker aanwezig, maar wordt voorlopig niet volledig benut. Er is natuurlijk de vooruitgang van PVDA, zeker langs Franstalige kant. Maar de gesloten opstelling tegen krachten links van PVDA en een politieke oriëntatie die eerder gericht is op coalitievorming met gevestigde besparingspartijen dan op offensieve en gedurfde strijd van onderuit, leiden ook tot twijfels. Een nieuwe brede arbeiderspartij waarin alle militanten en stromingen die zich tegen het besparingsbeleid verzetten met respect voor elkaars eigenheden samenwerken, zou een groot potentieel hebben. LSP wil alleszins de discussie daarover verderzetten.
Het potentieel van verdere acties werd vandaag bevestigd. Laat ons de geplande provinciale acties met zoveel mogelijk militanten en collega’s organiseren, met personeelsvergaderingen en interprofessionele militantenvergaderingen ter voorbereiding van een actieplan tot de val van de regering en waarbij we de discussie voeren over een politiek alternatief dat onze ‘aanbevelingen’ kan doorvoeren.
Fotoreportage door Liesbeth:
Fotoreportage door Jean-Marie: 
Fotoreportage door PPICS:
