We publiceren een vertaling van een artikel van onze Engelse zusterorganisatie eind juni. Het gaat onder meer in op een aanval van fascisten en politie tegen een betoging voor holebirechten in Moskou. Dit artikel werd nu vertaald door de holebi-werkgroep in LSP/MAS.
Politie en fascisten vallen “Moscow Pride” aan
De holebi- en transseksuele gemeenschap stapte in Londen op 1 juli op in de EuroPride. Veel belangrijke wettelijke hervormingen zijn ondertussen doorgevoerd, zoals het burgerlijk partnerschap. Hervormingen die de levenskwaliteit van vele holebi’s hebben helpen opkrikken. Deze waren slechts mogelijk na vele jaren campagne voor holebi-rechten.
Hoe welkom deze hervormingen ook zijn, de strijd is niet voorbij. Al jaren bestaan er wetten tegen raciale en seksuele discriminatie, maar deze wetten hebben racisme en seksisme in onze samenleving geen halt weten toe te roepen. De recente veroordeling van twee mannen wegens moord uit homofobe beweegredenen op Jody Dobrowski, toont aan dat de holebi-gemeenschap niet op zijn lauweren mag rusten.
Verworven rechten dienen beschermd en verder uitgebouwd te worden. Dit zou het thema van de Pride moeten zijn en zou gelinkt moeten worden aan een internationale strijd. In Oost-Europa werden gay prides aangevallen door reactionairen en door de staat. Politici, uit op privatiseringen en ‘big business’, hebben homofobie uitgebuit om hun postjes te vrijwaren.
Igor Yasin, homo en socialist en lid van Socialistisch Verzet, de Russische sectie van het CWI, was betrokken bij de gebeurtenissen in Moskou van 27 mei. Hij schreef:
“De autoriteiten van de stad Moskou verboden de Pride van 27 mei en het gerecht trad dit verbod bij. Op een conferentie in Moskou van Russische en buitenlandse holebi-activisten op de vooravond van de geplande mars werd vooral over tactiek gediscussieerd. Het hete hangijzer was de vraag of de gay pride moest doorgaan of niet.
“De Russische holebi-activisten, relatief weinig in aantal, waren besluitloos en velen waren duidelijk bang. Verschillende activisten traden het idee bij om een petitie te overhandigen aan de Moskouse autoriteiten, in plaats van te betogen met de slogan “Homofobie is slechts een ander gezicht van xenofobie”. Alexei Kozlov, een lid van het CWI, probeerde de conferentie ervoor te winnen om een protestactie te organiseren voor het kantoor van de burgemeester met slogans tegen discriminatie en ter verdediging van het recht op organisatie en demonstratie. Dit was volgens hem de beste manier om een vuist te maken tegen deze discriminatie van seksuele minderheden.
“De reacties waren koel. Velen waren de mening toegedaan dat men “radicale acties of conflicten met de overheid” best kon missen. Sommigen vonden zelfs dat men “respect moest opbrengen voor de beslissing van de autoriteiten”.
“Mijn commentaar was dat er zelfs volgens de huidige wetgeving geen legale basis bestond om de gay pride te verbieden. De homo-activisten mochten het gevecht niet opgeven alvorens het was begonnen. We moeten onze situatie kenbaar maken en ons uitspreken tegen discriminatie en ter verdediging van onze rechten.
“De dag van de protestactie brak aan. Deze was gepland om drie uur ’s namiddags tegenover het kantoor van de burgemeester. Hoewel het officieel om een protestactie ging ter verdediging van democratische rechten, werd deze algauw een actie ter verdediging van de rechten van minderheden, in solidariteit met de gediscrimineerden van de holebi-gemeenschap.
De muren van het Kremlin
“Op de middag van 27 mei kondigde een persconferentie aan dat enkele homo-activisten bloemen zouden neerleggen aan het graf van de Onbekende Soldaat en vervolgens deel zouden nemen aan een protestactie voor het kantoor van de burgemeester. Onze onmiddellijke reactie was dat dit een vergissing was. Verschillende mensen zouden op verschillende plaatsen aanwezig zijn en dat zou het de politie gemakkelijk maken om losse individuen te arresteren. En dit gebeurde dan ook.
“Sommigen werden gearresteerd “wegens het neerleggen van bloemen” in de Aleksandorski tuinen (bij het Kremlin) waar een menigte schreeuwende ‘patriotten’ en fascisten zich verzameld had. Anderen werden gearresteerd op weg naar de protestactie.
“Nog voor de geplande protestactie begon de straat zich te vullen met jongeren die zich voor de regen schuil hielden in portalen. Daarvoor stond de politie opgesteld, de weg naar het plein dat voor het kantoor van de burgemeester lag, werd geblokkeerd. Langzaam begonnen activisten op te dagen, met in hun kielzog journalisten en de onvermijdelijke repressie-organen.
“Onze groep, met de belangrijkste organisatoren en enkele buitenlandse homo-activisten, arriveerde ter plaatste vijf minuten voor het afgesproken uur van de protestactie. Aleksei en Dima, de officiële organisatoren, werden bij de politie geroepen om “verdere details nader te bespreken” en wij plooiden onze spandoeken open. Naïef genoeg dacht ik nog de 500 anti-fascistische pamfletten in mijn rugzak te kunnen uitdelen.
“Maar dat was niet mogelijk. De organisatoren moesten bij de politie komen en werden onmiddellijk opgepakt. De andere aanwezigen werden omringd door een groep tegenbetogers. Daaronder bevond zich ook een spreker van de partij van Zhirinovsky. Dat is een extreem-rechtse partij die onder meer pleit voor de doodstraf voor holebi’s. De spreker hield bij de tegenbetogers een toespraak met de gekende nationalistische en homofobe retoriek.
“De jonge fascisten riepen slogans als “dood aan de mietjes” en “mietjes horen thuis in concentratiekampen”. Wij roepen slogans tegen het fascisme. De politie kwam tussenbeide. Dat betekende echter dat nog meer holebi-activisten werden opgepakt, terwijl de fascisten konden juichen.
De houding van de politie
“De volgende uren brachten we door in de buurt van het politiekantoor. Onderweg zagen we groepjes fascistische jongeren in steegjes, in portalen, aan de metro. Blijkbaar zagen we er niet “homo” genoeg uit, want ze negeerden ons.
“Een kameraad die aan het politiekantoor was terechtgekomen, zei ons dat het er stikte van skinheads en ander gespuis die de politie te hulp waren gekomen. In een ander politiekantoor werden 17 mensen vastgehouden waaronder Aleksei en Dima en de bekende lesbische activiste Evgenii Debryanskaya. Velen waren geschokt, maar iedereen deed wat hij kon. Na ongeveer vier uur werden ze vrijgelaten.
“Zo vond er toch nog een mars plaats, al was het niet de gay pride, maar een mars van fascisten en skinheads! De homogemeenschap had een inspanning gedaan om alles openlijk te organiseren, maar de massamedia liet dat koelweg aan zich voorbij gaan.
“Enkel kleinschalige oppositiebladen en de reactionaire pers becommentarieerden de gebeurtenissen. Geen enkele gevestigde partij sprak zich uit tegen deze discriminatie. Zelfs de zogenaamde “democratische” (lees neoliberale) partijen, hadden geen aandacht voor wat er was gebeurd. Hetzelfde gebeurde een week eerder naar aanleiding van aanvallen op homoclubs door fascisten.
“Voor holebi-activisten is het niet mogelijk om een neutrale houding in te nemen tegenover het fascisme. Enkele jonge “communisten” pochten op hun website hoe ze één front vormden met de fascisten tegen de ‘homoseksuele horden’. Anderen zagen zich gedwongen zich meer openlijk uit te spreken tegen nationalisme en ter verdediging van rechten voor holebi’s.
“27 mei was de eerste ‘outing’ van de Russische holebigemeenschap ter verdediging van haar rechten. Maar het was slechts een begin. Veel homo’s en lesbiennes koesteren nog teveel illusies. Weinig onder hen hebben een duidelijk beeld over hoe vooruitgang mogelijk is.
“Als socialisten moeten we duidelijk maken dat deze discriminatie enkel kan uitgeroeid worden door te strijden tegen het kapitalisme en het staatsapparaat. Vooruitgang kan enkel door een nieuwe samenleving uit te bouwen gebaseerd op vrijheid en gelijkheid, een socialistische samenleving!”
