Turkije. Kantoren van pro-Koerdische HDP in heel het land aangevallen

hdpofficeBij de parlementsverkiezingen van 7 juni leed president Erdogan een zware nederlaag. Hij besloot hierop om een brutale oorlog tegen de Koerdische bevolking te starten. Dit is het zogenaamde ‘plan B’ van Erdogan en zijn regerende AKP (Partij voor rechtvaardigheid en ontwikkeling). De AKP wil na de nieuwe parlementsverkiezingen die wellicht begin november zullen plaatsvinden een meerderheidsregering vormen. Daartoe wil Erdogan de pro-Koerdische HDP (Democratische Volkspartij) van het toneel laten verdwijnen en zijn eigen autoritaire macht versterken. De president was bijzonder expliciet toen hij verklaarde: “Niets van dit alles zou gebeurd zijn indien we 400 zetels in het parlement hadden.”

Ondertussen wordt de situatie in het land steeds erger. Afgelopen dinsdag werden 126 kantoren van de HDP in het land aangevallen, in brand gestoken of vernield door bendes. Veel van die bendes zijn verbonden met het extreemrechtse MHP, de Grijze Wolven, en de heersende AKP. De Koerdische bevolking en activisten worden onder vuur genomen, het lijkt op een heuse lynchcampagne. De Turkse politie heeft de repressie tegen linkse activiteiten opgevoerd, maar diegenen die HDP-kantoren vernielden werden grotendeels ongemoeid gelaten.

Deze aanvallen gaan samen met de oorlog die het Turkse regime is opgestart in het Koerdische zuidoosten. De aanvallen zijn het directe resultaat van de provocatieve verklaringen en de oorlogstrom die door de heersende kliek rond Erdogan wordt geslagen en die gepaard gaat met een bloedige aanval op Koerdische gebieden. Honderden guerrillastrijders verbonden met de PKK (Koerdische Arbeiderspartij) raakten gewond of werden vermoord, maar er vallen ook veel burgerdoden. Veel jonge Turkse dienstplichtige soldaten die niets met deze oorlog te winnen hebben, laten het leven. Erdorgan en de AKP willen hun macht en prestige versterken op basis van het bloed van Koerden en Turken. Het risico van een nieuwe burgeroorlog nemen ze er bij.

Een dergelijk vooruitzicht is niet wat de overgrote meerderheid van zowel de Koerdische als de Turkse bevolking wil. Er is nood aan een massale, georganiseerde en verenigde beweging van Turkse en Koerdische werkenden en jongeren om het geweld te stoppen. De wraakacties van de PKK spelen jammer genoeg in de handen van Erdogan, ze maken de opbouw van eenheid moeilijker omdat een laag van de Turkse bevolking hierdoor in de handen van de rechtse chauvinistische reactionairen wordt geduwd. De HDP moet samen met de vakbonden en socialistische organisaties proberen om grootschalige acties tegen de oorlog te organiseren op basis van een oproep naar alle werkenden, armen en jongeren over alle etnische tegenstellingen heen. Er is nood aan massaprotesten en stakingen tegen de door de AKP geleide oorlog, tegen racisitsche aanvallen, tegen politierepressie en tegen terrorisme in al zijn vormen. Multi-etnische en democratisch georganiseerde initiatieven zijn nodig om de verschillende gemeenschappen te beschermen tegen toekomstige aanvallen.

Hieronder een standpunt van Sosyalist Alternatif, onze Turkse zusterorganisatie, van 6 september (dus voor de aanvallen op de HDP-kantoren).


Bijna iedereen weet dat het plan B van Erdogan dat voor de verkiezingen van 7 juni werd opgemaakt nu tot uitvoering wordt gebracht. Erdorgan wil de nederlaag van de AKP teniet doen in de nieuwe verkiezingen van 1 november en hij wil dit doen door de chaos in het land uit te spelen.

Eerst zorgde Erdogan ervoor dat er nieuwe verkiezingen kwamen door de mogelijkheid van een coalitie tussen de AKP en andere burgerlijke partijen naar voor te schuiven. Tegelijk stuurde hij aan op militaire en politieke operaties tegen de PKK. Meer dan 100 districten, allen in de Koerdische regio, werden uitgeroepen tot “private veiligheidsgebieden.” Er is een avondklok in verschillende steden, waaronder Varto, Yuksekova, Cizre, … Meer dan 150 soldaten, agenten, guerrillastrijders en burgers verloren hun leven. Duizenden mensen zijn opgepakt, honderden zitten nog steeds vast in afwachting vna een proces. Volledige dorpen in de districten worden geëvacueerd. Er is geen interventie om de grote branden te stoppen die veroorzaakt werden door het intensief bombarderen. De overheid zorgt er zelfs voor dat de brandweerlieden hun werk niet kunnen doen. Stadscentra in de districten kenden straatgevechten die doen denken aan wat in Syrië gebeurt.

Het falen om een regering te vormen en de begrafenissen van soldaten uit het westen van Turkije die omkwamen, versterken het argument van de aanhangers van Erdogan dat er een sterker presidentieel stelsel nodig is. Dit vindt een ingang onder mensen die bang zijn van een nieuwe interne oorlog. Het doel van de AKP en Erdogan is om steun te vinden door het Turkse nationalisme op te kloppen. Dat gebeurt enerzijds door de begrafenissen van de soldaten en anderzijds door de HDP onder de kiesdrempel te krijgen door de partij te discrediteren.

De afgelopen twee jaar was een periode van ontwapening en onderhandelingen. In maart nam Erdogan een scherpe bocht. Enkele dagen voor de onderhandelingen werden afgebroken door Erdogan was er een consensus over een ‘stappenplan’ dat werd gesteund door de regering en de “ondervragers” van de gevangen PKK-leider Abdullah Öcalan. Na deze bijeenkomst verklaarde Erdogan meteen dat er “geen Koerdische kwestie” meer is in Turkije. De reden waarom Erdogan een bocht maakte, is het feit dat peilingen aangaven dat de Koerdische kiezers hun rug naar de AKP toekeerden en steeds massaler voor de pro-Koerdische HDP kozen.

De AKP gebruikte de “vreedzame oplossing” voor de Koerdische kwestie enkel om de lokale en algemene verkiezingen door te komen in de 12 jaar dat de partij aan de macht is. Er kwamen kleine toegevingen aan de Koerden, vooral om hun democratische eisen af te zwakken. De parlementsverkiezingen van 7 juni waren een laatste stap om Erdogan toe te laten een presidentieel stelsel te vormen waarbij hij autocratische macht zou genieten. Er ontstond echter een massaal verzet tegen de corrupte, onderdrukkende en ondemocratische regering. Zeker de afgelopen drie jaar waren er grote acties. Het maakte het voor Erdogan onmogelijk om zijn strategie door te voeren. Het feit dat de AKP in de Koerdische steden de tweede partij na de HDP was, vormde een belangrijke factor in de machtspositie van de partij. De anti-Koerdische benadering van de AKP, zeker in het geval van Rojava, ontmaskerde de partij en doorprikte de illusies van zijn Koerdische aanhangers.

Op 20 juli werden 33 jongeren in Suruç vermoord door ISIS-militanten, alhoewel ISIS nooit de verantwoordelijkheid voor de actie heeft opgenomen. De nieuwe ontwikkelingen zorgen ervoor dat velen denken dat dit bloedbad het startpunt was voor het plan B van Erdogan. De voorlopige AKP-regering begon direct met een militaire operatie tegen de PKK, ISIS en de kleine linkse terroristengroep DHKP/C. Honderden mensen werden opgepakt. De regering creëerde het beeld dat Turkije onder terroristisch vuur ligt en gebruikt dat om ‘alle terreurgroepen’ aan te pakken. Na een paar sterk in beeld gebrachte maar grotendeels symbolische luchtaanvallen tegen ISIS werden alle bombardementen op de Koerdische gebieden en de PKK gericht.

De aanvallen door de PKK duwen de werkenden in de handen van rechtse nationalisten. Twee agenten werden vermoord in Ceylanp?nar, in de buurt van Kobane. Dit gebeurde twee dagen na het bloedbad in Suruç. De PKK voerde de aanslag uit, maar ontkende nadien elke betrokkenheid. Maar het was te laat. De PKK was nadien ook betrokken bij zelfmoordaanslagen die doen denken aan de methoden van islamitische terreurgroepen als ISIS of Al Qaeda. Elke dag brengen de media verslagen over het aantal doden. De media tonen de situatie in de Koerdische steden bijzonder eenzijdig en met erg beperkte verslaggeving, er wordt wel uitgebreid ingegaan op de begrafenissen van agenten en soldaten. Daarmee wordt op de emoties vna de bevolking ingespeeld. Bij verslagen over burgerdoden wordt doorgaans niet gezegd wie de aanvallers waren, met dergelijk ‘nieuws’ wordt een eenzijdig beeld gecreëerd dat de PKK verantwoordelijk is voor alle burgerdoden. Het leidt tot een groeiende woede tegen de PKK en meer algemeen tegen alle Koerden.

De woede tegen de AKP neemt ook toe en bleek bij de recente begrafenissen van soldaten en agenten. Maar deze woede wordt door extreemrechtse nationalisten die de oorlog tegen de Koerden steunen aangegrepen. Ze geven kritiek op de AKP maar niet omdat de vredesonderhandelingen werden gestopt, wel omdat toegevingen werden gedaan aan de Koerden. Iedereen vreest het gevaar van een burgeroorlog.

Er wordt verwezen naar een burgeroorlog zoals in Joegoslavië, een etnisch bloedbad tussen de Turkse en Koerdische werkenden en jongeren. Dit kan enkel vermeden worden door arbeiderseenheid. De tactieken van de PKK ondermijnen dergelijke eenheid. Recent verklaarde de PKK dat aanslagen niet aanvaardbaar zijn, maar de gewone mensen vinden de verklaringen van de PKK niet overtuigend.

De beste manier om het bloedbad door het Turkse regime te stoppen, is door te bouwen aan een massale verenigde beweging langs beide kanten. Door niet voor zo’n strijd op te komen en de doelgerichte moorden verder te zetten, vindt de PKK geen gehoor onder de Turkse arbeidersklasse en armen als die gevraagd worden om geen legerdienst te vervullen.

Sosyalist Alternatif verdedigt op onvoorwaardelijke wijze de democratische eisen van de Koerden. Dit omvat het recht op afscheiding. Of er nu gekozen wordt voor afscheiding of samenwerking binnen Turkije, de belangrijkste bondgenoot van de Koerdische bevrijdingsstrijd is de Turkse arbeidersklasse. De afgelopen jaren werden stappen gezet die zo’n alliantie konden versterken. De beweging in Gezi was er een voorbeeld van, de sensationele verkiezingsoverwinning van de HDP was een ander voorbeeld. We moeten de strijd op deze basis verder opbouwen. “De rijken zullen noch soldaat noch martelaar zijn”, zei een soldaat aan de moeder van een omgekomen soldaat. Deze klassenbenadering wordt breed gedeeld in de samenleving, zelfs indien het vooral instinctief is op dit ogenblik. De Koerdische bevrijdingsstrijd moet zich verenigen met de strijd van de Turkse arbeidersklasse. Op die basis kan er een lichtpunt groeien in de duisternis die het Midden-Oosten vandaag domineert.

Wij zeggen:

  • Neen aan de ‘paleisoorlog’ van de AKP, stop de militaire operaties meteen
  • Neen aan de racistische aanvallen op de Koerden – de echte vijanden zijn diegenen die het land regeren
  • De PKK moet alle aanslagen meteen stoppen
  • Voor een beweging van onderuit tegen de oorlog met democratische eisen die gepaard gaan met sociale eisen
  • Neen aan de creatie van een Turks-Amerikaanse imperialistische bufferzone
  • Stop de Turkse steun aan jihadistische groepen
  • Gezamenlijke strijd van Turkse en Koerdische werkenden tegen de jihadistische terreur en de oorlogszuchtige AKP-regering
  • Strijd voor een vrijwillige, democratische en socialistische confederatie van het Midden-Oosten, tegen onderdrukking en kapitalisme
Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie