Rechtse regering blijft besparen
Hopelijk heeft het betaald verlof – afgedwongen door de strijd van onze grootouders – iedereen toegelaten om de batterijen op te laden voor een nieuwe golf van sociaal verzet tegen de regering van de rijken. Het zal nodig zijn, want deze regering is niet van plan om te stoppen in het offensief tegen onze levensstandaard. Alles wat we in het verleden aan sociale verworvenheden bekwamen, is door strijd afgedwongen. Enkel door onze strijd eind 2014 kwam de regering in de problemen. Laat ons de betoging van 7 oktober goed voorbereiden en er het startpunt van maken voor een nieuw actieplan waarmee we de regering doen vallen en met haar het volledige besparingsbeleid.
Artikel door Maud (Brussel) uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
De betoging van 7 oktober moet het begin vormen van een nieuw interprofessioneel actieplan in gemeenschappelijk vakbondsfront. Na het geslaagde actieplan eind 2014 gingen de vakbondsleidingen op de rem staan (zie pagina 5). Er werd ruimte gelaten voor onderhandelingen. Maar de aanvallen bleven maar komen. De niet aflatende stroom van besparingen op onze kap, moet aangegrepen worden om een groter aantal mensen in actie te brengen. Er is de tax shift die enkel de werkgevers goed uitkomt, bruggepensioneerden moeten beschikbaar zijn voor de arbeidsmarkt, wie ziek is moet ‘geactiveerd’ worden waardoor de mutualiteiten nu een bijkomend controle-orgaan op de zwaksten moeten worden, … We mogen dit alles niet zomaar laten passeren.
Veel vakbondsmilitanten, maar ook bredere lagen van jongeren en minder jongeren of mensen die niet bij de vakbonden aangesloten zijn, toonden eerder hun enorme mobilisatiekracht. Ongetwijfeld is dat nu opnieuw mogelijk. Het zal nodig zijn. De regering zal immers niet stoppen. De werkgevers willen steeds verdergaan in de aanval op onze levensstandaard. Kijk maar naar de verklaringen van de nieuwe voorzitter van VOKA, de werkgeversfederatie die Bart De Wever ‘zijn baas’ noemt. Deze nieuwe voorzitter stelt dat de reeds genomen maatregelen nog maar het begin zijn… (zie pagina 4). Hij wil de werkloosheidsuitkering in de tijd beperken, het stakingsrecht herzien en de sociale zekerheid aanpakken omdat die “te sociaal en te zeker” zou zijn!
De projecten die Kris Peeters wil doorvoeren, gaan in de richting van nog meer flexibiliteit op de werkvloer en het individualiseren van sociale rechten. Het komt op hetzelfde neer: meer cadeaus voor de werkgevers! En dan hebben het nog niet over de projecten van N-VA voor individuele onderhandelingen over arbeidsvoorwaarden en lonen.
De regering toont het telkens weer aan: er is geen ernstig overleg mogelijk. Het enige ogenblik waarop de regering wankelde, was tijdens onze grote mobilisaties eind vorig jaar. We moeten een nieuwe mobilisatie opzetten om duidelijk te maken dat we ons niet neerleggen bij het Thatcheriaanse refrein dat er “geen alternatief is”. De besparingen lossen niets op. We moeten onze eigen eisen naar voor schuiven op basis van een programma dat zich richt tegen de kern van het probleem: het kapitalistische systeem en de winsthonger waarbij iedereen elkaars concurrent wordt. We moeten duidelijke eisen stellen, zoniet kunnen ze omgevormd worden tot nieuwe aanvallen, zoals met de tax shift het geval was.
Het recht op verzet en op collectieve onderhandelingen wordt overal in vraag gesteld. We zagen het onder meer in Spanje met de beperkingen op het recht op actievoeren, in Frankrijk met de wet-Macron, in Ierland met de vervolging van 23 activisten waaronder parlementslid Paul Murphy wegens een actie tegen de waterbelasting of nog in België met onder meer het idee van minimumdienstverlening bij het openbaar vervoer om het stakingsrecht aan banden te leggen. De aanvallen op het recht op collectieve actie tonen aan dat de heersende klasse bang is van onze mobilisatiekracht. Dat is niet verwonderlijk, wij zijn immers de motor van de economie.
Een nieuwe mobilisatie met een interprofessioneel actieplan in gemeenschappelijk vakbondsfront dat opbouwt naar een algemene staking: dat is wat nodig is en waaraan we kunnen bouwen met personeelsvergaderingen, waar mogelijk, om zoveel mogelijk collega’s te overtuigen en te betrekken. We kunnen die personeelsvergaderingen ook gebruiken om ons alternatief verder uit te werken.
Als we niets doen, zal de regering steeds verder gaan in de aanvallen op onze levensstandaard en onze openbare diensten. De regering van de rijken zal de meerderheid van de bevolking het elementaire recht op een degelijk leven ontzeggen. Afspraak op 7 oktober om dat te stoppen!
