ONDER DE TITEL "Jacht op werklozen" verwelkomde de zakenkrant De Tijd de plannen van de regering om tegen 2007 30.000 werklozen te schrappen. De krant baseert zich op een aantal interne documenten van SP.a- en PS-kabinetten om brutaal in de werkloosheidsuitkeringen te snijden.
Peter Delsing
Sinds het begin van de crisis midden jaren ’70 is de werkloosheid gestaag de lucht in gegaan. Geknoei met de statistieken kon niet verdoezelen dat het kapitalisme een steeds groeiende groep van de bevolking veroordeelt tot structurele werkloosheid. Deze zomer maakte de Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling (VDAB) nog bekend dat er voor elke vacature 6 werklozen zijn.
Reken er maar niet op dat daaruit de conclusie wordt getrokken dat de schuld niet bij de werklozen, maar bij een uit zichzelf ondeugdelijke vrije markt ligt. Het zijn wel degelijk de werklozen die "aan zichzelf moeten werken" om nog bij de bazen aan de bak te komen. En dat terwijl iedereen die zijn ogen een beetje openhoudt, merkt dat het ook voor hoger geschoolden steeds moeilijker wordt om werk te vinden. Niet zelden moeten ook hoger geschoolden tientallen sollicitatiebrieven schrijven, zonder het minste positief resultaat.
Gelukkig zitten in de regering nog PS en SP.a om het vuile werk van de bazen op te knappen. Het schrappen van 30.000 werklozen komt neer op een vermindering van 8% in de uitkeringen voor volledig werklozen. De RVA, aangepord door de regering, hoopt op die manier tegen 2007 209 miljoen euro te besparen (De Tijd, 10/1/2004).
SP.a-minister van Werk Frank Vandenbroucke wil na gemiddeld 18 maanden werkloosheid nagaan of werklozen wel degelijk solliciteren. Na een herkansing – waarbij ze al een deel van hun uitkering kunnen verliezen – zouden werklozen die zogenaamd geen bereidheid tonen om werk te zoeken, worden geschrapt.
Addertje onder het gras: de controles zouden – en dat is een breuk met het verleden – worden uitgevoerd door de RVA zelf. Dit is echter geen dienst om werklozen te begeleiden, ze zal de opdracht krijgen om vooraf bepaalde aantallen van de dop te gooien. Ondertussen is de regering voor rijke medeburgers een stuk galanter: die krijgen voor hun fraude "fiscale amnestie". De patroons worden beloond met lastenverlagingen, wellicht omdat die strategie al 20 jaar niet werkt. Ondertussen hebben ze de maatschappij wel in een steeds dieper wordende crisis van overproductie geduwd.
Deze paarse regering is een instrument van patronale belangen. De honderden verloren jobs bij Sobelair tonen opnieuw de nood van een georganiseerde tegenreactie aan. Het overlegsyndicalisme van de vakbondsbureaucratie is een doodlopende straat. Er is een offensief nodig dat de werkende en werkloze delen van de arbeidersklasse verenigt om de aanvallen van deze paarse afbraakregering af te slaan. Een partij die in tegenstelling tot de sociaal-democratie niet meteen door de knieën gaat. LSP-MAS wil zo’n instrument zijn. Informeer je over onze standpunten en sluit aan!
