De Britse conservatieven hebben de handschoen opgenomen om de strijd tegen de vakbonden op te voeren. Ze willen met hun Trade Union Bill verder gaan dan wat ooit door Thatcher werd opgelegd. De vakbonden moeten tegen dit wetsvoorstel ingaan en alle krachten inzetten om zowel deze wet weg te krijgen als het verzet tegen de aanhoudende besparingen op te voeren.
Artikel door Bill Mullins en Rob Williams
Het vreselijke plan van de Tories om nog meer antivakbondswetten voor te stellen, heeft veel strijdbare syndicalisten geschokt. Een van de grootste misdaden van New Labour was overigens dat de bestaande antivakbondswetten niet werden afgeschaft. In de 13 jaar dat Blair en Brown aan de macht waren, bleven deze wetten gewoon bestaan. Cameron en co kunnen er nu op voortbouwen.
Veel vakbondsleiders die doorgaans zwijgen over bredere of maatschappelijke thema’s zien zich nu genoodzaakt om sterke uitspraken te doen. Zo verklaarde Mike Whelan van de vakbond Aslef (treinbestuurders) aan The Guardian dat de voorstellen doen denken aan het vakbondsbeleid van nazi-Duitsland. Paul Kenny van de vakbond GMB was voorzichtiger en stelde dat deze maatregelen “ervoor zouden zorgen dat de werkgevers nog minder naar het personeel luisteren.”
Minister Sajid Javid verklaarde: “De regering zal de vakbondsrechten afwegen met de rechten van de werkende bevolking”. Alsof de vakbonden de werkenden niet vertegenwoordigen. Op de hypocrisie van de conservatieven staat geen grenzen.
Collectieve actie criminaliseren
Het voorstel van de Tories omvat maatregelen om delegees en andere vertegenwoordigers van het personeel die een stakingspiket organiseren te criminaliseren. Er komt een richtlijn waardoor er aan een piket maximum zes personen mogen staan. Deze richtlijn bestaat al, maar nu zullen er ook strafrechtelijke vervolgingen aan gekoppeld worden. Er wordt ook een verplichting ingevoerd om de politie een naam te geven van de persoon die het piket organiseert. Deze persoon kan dan ook vervolgd worden.
Andere maatregelen in de nieuwe voorstellen zijn:
- Het recht van de werkgever om stakingsbrekers in te zetten via interimarbeid
- Een dubbele drempel voor vakbonden in de transportsector, gezondheidszorg, onderwijs en andere delen van de publieke sector. Minstens 50% van de stemgerechtigde leden moeten aan een stemming deelnemen, de vakbond moet de werkgever exact meedelen wie gevraagd wordt om te staken en waar die juist werken. Vervolgens moet 40% van de stemgerechtigde leden effectief voor stakingsactie stemmen.
The Guardian gaf een voorbeeld: als 100 leraars gevraagd worden om te staken, dan moeten er minstens 50 aan de stemming hierover deelnemen. En daarvan moeten er minstens 40 voor stakingsactie stemmen. Met andere woorden, 80% moet voor staking zijn.
- Er moet minstens om de vier maanden een nieuwe stemming over stakingsacties zijn.
- Een staking moet minstens twee weken op voorhand aangekondigd worden zodat het management de tijd heeft om op legale wijze stakingsbrekers in te zetten via interimkantoren.
- De faciliteiten voor delegees worden drastisch afgebouwd in de publieke sector, dit wordt al opgestart onder de ambtenaren.
- Er wordt voorgesteld om het politieke fonds van de vakbonden aan banden te leggen. Dit zou niet beperkt worden tot wie geld aan Labour geeft (op dit ogenblik ongeveer 25 miljoen pond per jaar), maar het zou alle politieke fondsen van vakbonden omvatten.
- Als kers op de taart wordt de vakbonden gevraagd om te betalen voor de regeringsverantwoordelijke die op de antivakbondswetten moet toezien. Het is alsof aan gevangenen wordt gevraagd om het loon van de gevangenisdirecteur te betalen.
Lessen uit het verleden
Het doet denken aan wat voorgesteld werd onder de regeringen van Harold Wilson (Labour) in 1968 en Ted Heath (Tories) in 1971. Strijd zorgde er toen voor dat de aanvallen op de vakbond werden afgewend. Het is belangrijk dat syndicalisten lessen trekken uit die bewegingen.
De regering van Wilson stelde voor om het stakingsrecht te beperken waarbij elke delegee die een “illegale staking” uitriep, kon opgepakt worden. Het voorstel haalde het niet omdat er teveel syndicaal protest tegen was. In 1970 probeerde de nieuwe regering van Ted Heath het nogmaals door te voeren met de Industrial Relations Bill (nadien omgedoopt tot Industrial Relations Act). Ook dit botst op strijd met een golf van wilde stakingen die vooral gedragen werden door het the Liaison Committee for the Defence of Trade Unions (LCDTU), een front van de Communistische Partij.
Deze beweging van onderuit dwong de vakbondsfederatie TUC tot actie en in 1971 organiseerde het een betoging met meer dan 200.000 aanwezigen, vooral syndicalisten uit de industrie. Het was daar dat de slogan “Kill the Bill” voor het eerst op officiële pankartes van de vakbonden verscheen. De slogan ging gepaard met de afbeelding van een delegee in de gevangenis.
De beweging was zo sterk dat de vakbondsfederatie TUC drie vakbonden moest uitsluiten toen die de nieuwe regels aanvaardden. Het ging onder meer om de drukkersvakbond Sogat. Uiteindelijk werd de hele wet een klucht. De nationale vakbonden kregen hoge boetes, maar de overheid en de rechtbanken waren niet in staat om de stakingsacties te stoppen.
Regeringsvoorstel stoppen!
De vakbonden hebben niet meer dezelfde numerieke sterkte als voorheen. Eind jaren 1970 waren er 13 miljoen vakbondsleden, nu zijn dat er nog 6,4 miljoen. Maar desondanks kunnen de nieuwe aanvallen op de vakbondsrechten leiden tot een onofficiële of zelfs een officiële beweging die de regering een nederlaag kan toebrengen, net zoals de regering van Ted Heath begin jaren 1970 moest inbinden.
Het National Stop Stewards Network (NSSN) speelde de afgelopen vijf jaar een belangrijke rol in het mobiliseren van strijdbare syndicalisten om de druk op de leiding op te voeren zodat strijd tegen het besparingsbeleid wordt georganiseerd. NSSN zal nu een rol spelen in het opzetten van acties tegen de antivakbondswetten.
Er komt een protestactie tijdens het vakbondscongres van 13 september. Met die actie zal van de vakbondsfederatie TUC geëist worden dat een grote betoging wordt georganiseerd als opstap naar verdere acties. Deze betoging kan in de herfst op het ogenblik dat de antivakbondswetten naar het parlement gaan. De betoging kan aangegrepen worden als startpunt van een actieplan met een 24-urenstaking tegen de antivakbondswetten, gekoppeld aan verzet tegen de harde besparingen. Met een eerste actie aan het vakbondscongres wordt een stap gezet om in alle regio’s gelijkaardige acties te houden.
Vorig jaar gingen 704.000 arbeidsdagen ‘verloren’ door stakingen. Dit cijfer kan verder oplopen. Dat is waarom de Tories de vakbonden nu al willen kortwieken. Maar dit kan wel eens tot grotere sociale onrust leiden naarmate de werkenden beseffen dat ze de verdediging van hun vakbonden zelf moeten opnemen. De enige manier waarop werkenden zich efficiënt op de werkvloer kunnen verdedigen, is immers door zich met de vakbond te organiseren.
Het is geen toeval dat de antivakbondswetten een week na de rampzalige besparingsbegroting werden voorgesteld. Er wordt nogmaals 12 miljard pond bespaard terwijl de vorige regering in totaal 80 miljard pond bespaarde. Mogelijk speelde de breed gedragen staking van de Londense metro een rol in de timing van de conservatieve voorstellen. Die staking toont overigens de kracht van de vakbonden en van de georganiseerde arbeidersbeweging, een kracht waarmee zowel de antivakbondswetten als de besparingen kunnen gestopt worden.
