In maart 2015 kwam House of Cards terug met een derde seizoen. In vergelijking met de eerste twee seizoenen wordt dubbel zoveel artistieke kwaliteit gebracht, maar slechts de helft aan kritiek op het politieke stelsel.
Recensie door Christian Theodore
Veel van de verhaallijnen die de serie zo populair maakten in de eerste twee seizoenen zijn nu verdwenen. De online reacties van kijkers bevestigen dit. In het derde seizoen wordt toegespitst op een karakterdrama met een veel kleiner universum dat grotendeels beperkt is tot Frank en Claire. Die slagen er echter niet in om alle andere interessante personages uit de reeks te overschaduwen.
House of Cards is erg populair en brengt dan ook veel reacties van kijkers teweeg. Geliefde anti-helden zoals Walter White, Don Draper en Tony Soprano hebben de weg voorbereid voor Frank Underwood in House of Cards. Zijn machiavellistische ‘charme’ komt hard aan. Door samen met Frank Underwood door de harde wereld van de Amerikaanse politiek te stappen, groeit echter een band. Het is een smeerlap maar toch groeit er een sympathie.
Het inherente cynisme van House of Cards – en het feit dat dit door brede lagen wordt opgepikt – is op heel wat vlakken een uitdrukking van de niet ingeloste verwachtingen van de “hoop-en-verandering” van president Obama. Maar het succes is ook toe te schrijven aan de bredere context van economische onrust, breed wantrouwen in het politieke stelsel en een opleving van sociaal protest sinds Occupy. House of Cards toont erg concreet aan dat de Amerikaanse kijkers zaten te wachten op een tegengewicht voor de naïeve volgzame opstelling van The West Wing in het vorige decennium.
House of Cards gaat over de ruwe en brutale ambitie van twee mensen en hun uitgekookte vastberadenheid om hun doel ten alle prijze te bereiken. Frank en Claire zijn niet bezig met het oplossen van ernstige politieke en sociale thema’s waar ze vanuit hun machtspositie over kunnen oordelen. Ze gebruiken die thema’s op opportunistische wijze om meer politiek gewicht en macht te verwerven. Voor zover beiden vrienden hebben, zijn dat slechts pionnen in het machtsspel.
De wereld die in House of Cards wordt beschreven, is voorspelbaar patriarchaal, homofoob en impliciet racistisch. Dit is natuurlijk hoe Hollywood verhalen brengt, maar het is deels ook een correcte beschrijving van hoe het er in de hoogste machtskringen aan toe gaat. Kleurlingen blijken volledig inwisselbaar te zijn en hebben een welomschreven vervaldatum. Frank moet zijn niet-heteroseksuele verlangens strikt in de kast houden.
Het cynisme druipt ervan af. Dit maakt dat House of Cards goed past in deze periode van diepe ontgoocheling in alle gevestigde instellingen. Sommigen zien er mogelijk zelfs politieke satire in. Maar het blijft een reeks met een erg eenvoudige boodschap: de macht is vandaag in handen van slechte mannen en vrouwen. Al de goede elementen van democratie en sociale verhoudingen worden onderworpen aan het eigenbelang en de slechte bedoelingen van een minderheid van machtige mensen. Alsof het geen onderdeel is van hoe het volledige systeem functioneert. House of Cards is bijzonder leuk om te zien, maar progressief is het niet. Daarvoor zijn de boodschap en de kritiek te beperkt.
