Als je niet alle factoren in rekening brengt, kan je alles aantonen. Dat blijkt eens te meer uit de propaganda van minister van Financiën Johan Van Overtveldt (N-VA) die van de daken schreeuwt dat de nettolonen tegen 2019 met 24 tot 59 euro zouden stijgen als gevolg van wat hij de “eerste taxshift” noemt. Het moet meteen het terrein voorbereiden voor de “tweede taxshift”.
Het nieuws werd gebracht door Bart De Wever die meteen ook aankondigde dat de superrijken, het handvol mensen in ons land dat goed is voor een vermogen van meer dan een half miljard euro, geen eurocent meer zullen betalen in de toekomst. Niet dat ze nu al veel betalen, cadeaus als de notionele intrestaftrek zijn van een andere orde dan 24 tot 59 euro per maand. De neoliberale logica luidt immers dat extra winsten voor de familie-Spoelberch van ABInbev, Albert Frère en co goed zijn voor ‘onze’ concurrentiepositie. Maar De Wever verklaarde dus ook dat de “eerste taxshift” een werknemer netto 25 tot 60 euro zou opleveren. Het ging om maatregelen gefinancierd door onder meer een beperkte BTW-verhoging, hogere accijnzen op tabak en diesel of nog de beruchte kaaimantaks. Deze maatregelen moeten bijna 2 miljard euro opbrengen waarvan 960 miljoen rechtstreeks naar de werkgevers doorvloeit en 900 miljoen euro gebruikt wordt voor een verhoging van de forfaitaire beroepsinkomsten.
Daarbij moet opgemerkt worden dat de maatregelen die concreet zijn, doorgaans diegene zijn die de gewone werkenden en hun gezinnen het hardste treffen. Een aalmoes van 25 tot 60 euro extra tegen 2019 zal amper of zelfs niet compenseren voor de hogere BTW-tarieven en accijnzen op diesel en tabak. Maatregelen zoals de kaaimantaks, blijken maatregelen zonder tanden te zijn die vooral tot doel hebben om de schijn te wekken dat de rijken ook bijdragen. Hoeveel van die 2 miljard zullen wij betalen en hoeveel zullen de bedrijven krijgen?
De stelling dat een gewone werknemer netto meer zal overhouden tegen het einde van de legislatuur is cynisch en arrogant. Het gaat ervan uit dat we de indexsprong al vergeten zijn, dat die forse ondermijning van onze koopkracht al verteerd is. Met die indexsprong verliezen we een pak meer dan wat we netto extra beloofd krijgen van De Wever en Van Overtveldt. Als je wil weten hoeveel jij zal verliezen, kan je de test doen op iloveindex.be. Berekeningen over onze inkomens beperken tot slechts een paar gegevens, getuigt van kwaadwillig neoliberaal bedrog.
De indexsprong is overigens niet de enige aanval op onze koopkracht. De afbouw van de openbare diensten zorgt ervoor dat we meer moeten betalen voor alle diensten. Dit gebeurt op alle niveaus, van de federale regering tot de kleinste gemeentelijke dienst. Elektriciteitsprijzen, rusthuisfacturen, … alles blijft maar stijgen als gevolg van het besparingsbeleid. En dan komt Pinokkio Van Overtveldt beweren dat we er netto op vooruit zouden gaan? Wie gelooft die man nog?
Het doel van de propaganda rond de zogenaamde nettovooruitgang door de “eerste taxshift” dient enkel om het terrein voor te bereiden voor de “tweede taxshift”, een nieuwe operatie waarbij wij extra moeten betalen (denk maar aan BTW-verhogingen) zodat de grote bedrijven en hun aandeelhouders zoals de familie-Spoelberch er beter van worden. Die hebben dat echt wel nodig, blijven de neoliberalen herhalen. Wij zeggen neen aan dit beleid dat de gewone werkenden, uitkeringstrekkers, jongeren, … kaalplukt in naam van de concurrentiepositie van de rijkste 0,1% van dit land.
De taxshift waar de betogers en stakers eind 2014 om vroegen, is er een van rijk naar arm en niet omgekeerd. Volgens De Wever is het onmogelijk om de rijksten meer te laten betalen. Wij zeggen dat het onhoudbaar is om de werkenden en hun gezinnen verder te pluimen. Natuurlijk is het mogelijk om de rijksten te laten bijdragen, maar dan moeten we hun economische en politieke macht aanpakken. Het vereist een krachtsverhouding om een vermogensbelasting effectief te kunnen doorvoeren en de middelen om ze ook af te dwingen (vermogenskadaster, controle op kapitaal, …). Het zijn niet de superrijken die welvaart creëren, dat gebeurt door onze arbeidskracht. Om tot een echte herverdeling van rijkdom te komen, zal er publieke controle op die middelen nodig zijn. Groeiende ongelijkheid is een fundament van het kapitalisme, een breuk met dit systeem is nodig. Dat is waar LSP als consequente socialistische kracht voor gaat.
