Op de betoging van de mensen-zonder-papieren van 3 mei ontmoetten we Yalkun (fictieve naam), een jonge kerel die met twee voeten stevig in het leven staat. Hij vroeg informatie aan onze stand en we begonnen te discussiëren. Zijn vader was politiek actief in het grensgebied tussen Kazachstan en Xingjiang. Het leidde tot vervolging en het gezin moest vluchten. Terwijl geweten is dat mensen van de Oeigoerse minderheid waartoe Yalkun en zijn familie behoren gediscrimineerd en vervolgd worden, weigert de Belgische overheid hen asiel te geven.
Artikel door Liesbeth en Geert
De ene Kazach is de andere niet. In 1997 werd de Kazachse miljardair Chodiev op spoedtempo Belg, hij kreeg daarvoor steun van liberale vrienden zoals Serge Kubla. Terwijl het gezin waar wij mee spraken vervolgd wordt door een corrupt en repressief regime, werd Chodiev in ons land vervolgd wegens corruptie. Chodiev kocht dit proces in België af, hij maakte als eerste gebruik van de wet waardoor strafvervolging kan afgekocht worden. Met senaatsvoorzitter Armand De Decker als een van zijn advocaten was dat geen probleem. Voor het Oeigoerse gezin daarentegen dreigt de uitwijzing. Er wordt hen zelfs gezegd dat het bewijsmateriaal in het dossier in twijfel wordt getrokken omwille van de breed verspreide corruptie in Kazachstan… De constante angst en onzekerheid waarbij het gezin niet weet of het volgende maand nog in België kan blijven, weegt zwaar door.
De Oeigoeren vormen een onderdrukte bevolking die vooral in de Chinese regio Xingjiang leeft, maar ook in Kazachstan en andere landen. Deze bevolking werd internationaal bekend met de opstand in Xingjiang in 2009, een uitbarsting van woede en protest tegen de aanhoudende onderdrukking. Het Chinese regime beantwoordde de opstand met brutale repressie. Heel wat Oeigoeren sloegen op de vlucht, onder meer naar Kazachstan. Dit versterkte de discriminatie in dat land. Omwille van economische banden met China stapt de Kazachse dictatuur volledig mee in het verhaal dat Oeigoeren die voor hun rechten opkomen allemaal fundamentalistische jihadisten en terroristen zijn.
Dat komt bovenop de reeds bestaande discriminatie waardoor Oeigoeren in Kazachstan geen kans maken om hoger op de sociale ladder te klimmen. Reeds in 2001 werd geprotesteerd tegen de uitwijzing van 33 Kazachse Oeigoeren uit ons land. Sindsdien werd de situatie enkel erger, zeker na 2009. En dat tegen een achtergrond van een dictatoriaal bewind waarin vrijheid van meningsuiting of organisatie onbestaande is. Mensenrechtenactivisten zoals Vadim Kurashim, een lid van de Socialistische Beweging Kazachstan, worden ongenadig vervolgd. Het regime van president Nazarbajev werd door tal van mensenrechtenorganisaties aangeklaagd. Dat het gezin waar wij mee spraken bewijzen kon voorleggen van vervolging en geweld, werd door de Belgische asielinstanties zomaar aan de kant geschoven.
In tegenstelling tot Oeigoeren uit China maken die uit Kazachstan weinig kans op asiel in ons land. Nochtans zijn de problemen dezelfde en loopt ook het gezin waar wij mee spraken enorme gevaren bij een eventuele terugkeer. In plaats van mensen die ernstige risico’s lopen bescherming te bieden en jongeren zoals Yalkun hier hun toekomst te laten uitbouwen, worden ze tot onzekerheid veroordeeld. Voor rijke fraudeurs zoals Chodiev wordt de rode loper uitgerold, maar vervolgde en gediscrimineerde Oeigoeren uit hetzelfde Kazachstan worden met uitwijzing bedreigd.
Wij steunen de eis van een algemene regularisatie van mensen-zonder-papieren. In het geval van dit gezin met schoollopende kinderen is dit bijzonder dringend.
