LSP-pamflet op 20ste Pride. Strijden voor gelijkheid blijft nodig!

Stop de homofobe ‘Mars voor het gezin’ in Antwerpen! Stop discriminatie!

In 2015 vieren we de 20ste Pride in Brussel. De eerste mars vond in 1979 in Antwerpen plaats onder de naam ‘Roze Zaterdag’. Sindsdien is een lange weg afgelegd, maar de strijd voor gelijke rechten voor elke lesbienne, gay, bi, transgender,queer of interseksueel is nog niet gestreden.

Onze rechten in vraag gesteld… Conservatieven organiseren zich!

Op zaterdag 16 mei is er ook de eerste homofobe tegenbetoging uit de Belgische geschiedenis. Er is dan een zogenaamde ‘Mars voor het gezin’ in Antwerpen. Onder de eisen onder meer een verbod op Pride wegens ‘inbreuk op de goede zeden’. De conservatieven eisen ook de afschaffing van de gelijke toegang tot het huwelijk voor iedereen en het einde van het recht op adoptie door homokoppels.

Wie zit achter deze ‘Mars voor het gezin’?

De ‘pro familie’-beweging organiseert een breed spectrum van rechtse conservatieven die komaf willen maken aan alle ‘abnormalen’. Het gaat van rechtse populisten over neofascisten tot katholieke fundamentalisten. Het zijn dezelfde conservatieven die tegen de rechten van vrouwen ingaan en onder de verkeerde naam ‘pro life’ tegen het recht op abortus strijden. Uiteraard scharen niet alle katholieken in België zich achter deze conservatieve haat. Gelovige LGBTQI-mensen kunnen rekenen op groepen als de ‘Communauté du Christ Libérateur’ waar homoseksuele priesters zonder enige discriminatie sacramenten toedienen. In december schreef de bisschop van Antwerpen een open brief naar het Vaticaan om te pleiten voor een kerkelijke erkenning van bi- en homoseksuele relaties.

De ‘Mars voor het gezin’ haalt inspiratie bij de ‘betogingen voor iedereen’ in Frankrijk. Naast de klassieke rechtse conservatieven werden deze acties ook gesteund door figuren als Laurent Louis in Brussel en Wallonië of Dieudonné en Alain Soral in Frankrijk. Zij spelen in op allerhande ontgoochelingen en frustraties onder een laag van de bevolking om alle verantwoordelijkheid af te schuiven op zondebokken: migranten, joden, feministen, LGBTQI-mensen, … Deze zogenaamde ‘anti-establishmentfiguren’ vinden niet alleen gehoor bij de meest kwetsbare lagen. De Cercle de Lorraine, een privéclub voor miljonairs uit de industrie en de financiële wereld in ons land, nodigde recent de Franse auteur Eric Zemmour uit om er zijn boek vol haat tegen armen, moslims, vrouwen, LGBTQI-mensen, … voor te stellen.

Dieudonné: “De wet om het huwelijk voor iedereen open te stellen, zet de deur voor om het even wat open.”

Aan de Vlaamse universiteiten overplakt de studentenclub KVHV (Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond, nauw verbonden met de N-VA) stelselmatig de affiches voor Pride.be met affiches voor de ‘Mars voor het gezin’. Het zou nuttig zijn om Geert Bourgeois, destijds parlementslid voor de Volksunie[1], te vragen waar hij was op 30 januari 2003 toen de Kamer het wetsvoorstel over het openen van het huwelijk voor mensen van hetzelfde geslacht goedkeurde.[2]  Was het historisch belang van de stemming hem ontgaan? Hoe kunnen we aanvaarden dat N-VA hier vandaag aan onze mars deelneemt terwijl de partij niets doet tegen homofoben in eigen rangen?

Wouter Jambon (KVHV) : “Bisschop Bonny overschrijdt een grens van geloofsleer en moraal” als hij het kerkelijk erkennen en zegenen van relaties tussen homoseksuelen voorstelt

In België zijn er net zoals elders bewegingen, organisaties en politieke partijen die vijandig staan tegenover gelijkheid en het toekennen van fundamentele LGBTQI-rechten. Ze spelen in op frustraties tegen het systeem en de heersende politieke klasse om het voor te stellen alsof de problemen veroorzaakt worden door minderheden zoals LGBTQI-mensen, Roma’s, migranten, werklozen, religieuze minderheden, … We kunnen niet rekenen op de gevestigde partijen die zich de ene dag gay-vriendelijk voor doen maar de rest van het jaar een politiek van sociale afbraak voeren wat LGBTQI-fobie in de hand werkt.

België, vrijhaven voor gelijke rechten voor LGBTQI-mensen?

Ondanks alle bekomen vooruitgang inzake zichtbaarheid van trans en interseksen, vooral door hun eigen mobilisaties, gaat de glitter en glamour van de Pride te gemakkelijk voorbij aan de draconische wetten in België inzake geslacht.

De wet van 2007 die sterilisatie en psychiatrisering van transgenders die een wettelijke erkenning an hun geslacht willen, moet weg. We eisen ook een verbod op elke niet-vitale chirurgische ingreep op intersekse kinderen met zowel mannelijke als vrouwelijke kenmerken. LGBTQI-organisaties pleiten ook voor juridische vooruitgang zoals het recht om bloed te geven en de mogelijkheid van draagmoederschap zonder enige commercialisering van het lichaam van vrouwen.

LGBTQI-fobie, seksisme, racisme, islamofobie, … Stop elke discriminatie!

De Pride vindt dit jaar plaats onder de slogan van strijd tegen discriminatie met de eis van een “interfederaal actieplan tegen homo-, lesbo- en transfobie NU!”. Elke LGBTQI is minstens een keer het slachtoffer van discriminatie geworden. Jammer genoeg is discriminatie niet enkel het lot van LGBTQI-mensen. Vrouwen of migranten van de 1^e, 2^e en zelfs 3^e generatie en tal van anderen worden regelmatig met discriminatie geconfronteerd.

Dit bleek onder meer uit de stortvloed van getuigenissen over dagelijks seksisme onder de hashtag #WijOverdrijvenNiet. Er waren ook de pogingen van onder meer het Vlaams Belang om een racistische beweging zoals Pegida in ons land te lanceren in de hoop om een graantje mee te pikken van het succes van het Duitse Pegida (Patriottische Europeanen tegen de Islamisering van het Avondland).

Het besparingsbeleid van de federale regering van MR, Open Vld, N-VA en CD&V, maar ook dat van de regionale regeringen (N-VA, CD&V en Open Vld langs Nederlandstalige kant en PS-CDH langs Franstalige kant) en de lokale besparingen versterken de tekorten en d efrustraties onder de bevolking.

Onze rechten (homohuwelijk, homo-ouderschap, antidiscriminatiewetten, …) zijn belangrijk, maar volstaan niet in een samenleving waar het recht op een degelijke job, comfortabele en betaalbare huisvesting, gratis toegang tot openbare diensten, sociale uitkeringen, … en andere fundamentele rechten niet langer gegarandeerd zijn.

De rechten die we met de LGBTQI-beweging afdwongen, volstaan niet in een kapitalistische samenleving waar economische discriminatie de basis van vormt en waarop alle sociale verhoudingen gebaseerd zijn. De gelijkheid tussen mannen en vrouwen is in wetteksten vastgelegd, maar seksisme blijft schering en inslag. Antiracismewetten hebben geen einde gemaakt aan racisme.

Op wereldwijd vlak bezitten de 1% rijksten ongeveer de helft van alle rijkdommen. In 2016 zal dat meer dan de helft zijn. De kloof tussen rijk en arm is geen fenomeen dat zich beperkt tot de zogenaamde ‘Derde Wereld’. Ook bij ons neemt de ongelijkheid toe. In ons land zijn de 1% rijksten goed voor 17% van alle rijkdom. Het kapitalisme biedt een gunstig kader voor discriminatie. Dit systeem baseert zich op de inhaligheid en de zucht naar winsten op korte termijn. Het is niet mogelijk om dit systeem menselijker te maken. De strijd tegen discriminatie en voor gelijkheid moet verbonden worden aan de strijd voor een andere samenleving, voor een democratisch socialistische samenleving waar de behoeften van iedereen centraal staan.

[1] De N-VA komt voort uit de Volksunie.

[2] België was na Nederland het tweede land ter wereld waar het huwelijk voor mensen van hetzelfde geslacht wettelijk mogelijk werd.