Miljoenen Britten werden op vrijdag 8 mei wakker met de nachtmerrie van een conservatieve meerderheidsregering. Werkenden, gepensioneerden, jongeren, werklozen en mensen met een beperking: zij en vele anderen vrezen jaren van nog meer ellende onder de nieuwe regering. Langs de andere kant reageerden de beurzen tevreden, zij gingen vooruit omdat ‘hun regering’ aan de macht blijft.
Het is onwaarschijnlijk dat Labour er niet in slaagde om de coalitieregering van Conservatieven (Tories) en Liberaal-Democraten een nederlaag toe te brengen. Deze regering was immers verantwoordelijk voor de grootste aanval op de lonen sinds het Victoriaanse tijdperk en voor een grondige afbraak van de openbare diensten.
De rechtse media stellen nu dat is aangetoond dat Labour zich te links had opgesteld. Het tegendeel is waar. Labour was niet links genoeg en bracht geen alternatief op de besparingen naar voor. In Schotland haalde de Scottish Nationalist Party (SNP) een monsterscore waarbij Labour bijna volledig van de kaart is geveegd. Labour werd door veel Schotse kiezers omschreven als de ‘rode Tories’. De SNP heeft in Schotland ook een besparingsbeleid gevoerd, maar de partij werd gezien als een factor links van Labour en een anti-besparingspartij. Het was op die basis dat de SNP kon winnen.
Ook in Engeland en Wales was er steun voor de opstelling van de SNP tegen de besparingen. In peilingen haalde de SNP tot 9% van de stemmen doorheen Groot-Brittannië, ook al kwam de partij enkel in Schotland op.
Labour bleef herhalen dat ook zij besparingen zou doorvoeren in de publieke uitgaven en dat de partij ‘strenger’ zou zijn inzake uitkeringen dan de Tories. Partijleider Ed Miliband weigerde het idee op te nemen van een regering die de steun van de SNP zou genieten, zelfs indien dit betekende dat de deur werd open gezet voor een Tory-regering.
Aan wie een einde aan de besparingen wilde, gaf Labour het duidelijke signaal dat niet op deze partij kon gerekend worden.
De Tories wonnen niet, Labour verloor!
In 2010 stemde amper 24% van de kiezers voor de Tories. Het stemmenaantal ging nu lichtjes vooruit met ongeveer een half miljoen. Tegelijk verloren de Liberaal-Democraten meer dan vier miljoen stemmen. De Tories konnen vooral zetels winnen door de stemmen die ze haalden bij rechtse kiezers van de Liberaal-Democraten. Hierdoor volstond een kleine toename van het stemmenaantal om een meerderheid te halen.
Ongetwijfeld waren sommige van die kiezers beïnvloed door de angstcampagne van de Tories en de rechtse media tegen de SNP. Het feit dat Labour niet antwoordde op dit punt maakte die campagne gemakkelijker.
Labour slaagde erin om een grotere vooruitgang qua stemmenaantal te realiseren, de partij ging met 1,4% vooruit. De opkomst in Schotland was hoog, maar in Engeland was het amper 65%, wat niet meer is dan bij de vorige verkiezingen. Miljoenen mensen gingen niet stemmen uit afkeer van alle gevestigde partijen.
Anderen protesteerden door voor het rechtse UKIP te stemmen. Die partij werd tweede in meer dan 90 districten, waaronder heel wat voormalige bastions van Labour. Nog anderen, zowat een miljoen mensen, stemden voor de Groenen.
Trade Unionist and Socialist Coalition (TUSC)
De alliantie van strijdbare syndicalisten en socialisten, TUSC, had 135 kandidaten in de parlementsverkiezingen en meer dan 600 in de gemeenteraadsverkiezingen. TUSC heeft nog niet de kracht of het profiel om het verzet tegen de besparingen te kanaliseren. Maar er werden bij deze verkiezingen toch meer dan 100.000 stemmen voor TUSC uitgebracht.
In Coventry North West haalde Dave Nellist, de voorzitter van TUSC, 1.769 stemmen. In Southampton werd gemeenteraadslid Don Thomas herverkozen met 2.500 stemmen, een meerderheid van 1.000 stemmen. De details van de resultaten van TUSC verschijnen op tusc.org.uk.
De anti-besparingsboodschap van TUSC in deze verkiezingen was een belangrijke eerste stap in de opbouw van een partij die de belangen van de werkende bevolking verdedigt. Het falen van Labour in deze verkiezingen toont de noodzaak aan van een nieuwe stem voor de werkende klasse. De vakbeweging moet dringend de discussie aangaan over hoe een nieuwe massale arbeiderspartij kan opgezet worden.
Tegelijk moet de arbeidersbeweging zich voorbereiden op het verzet tegen de aanvallen die de regering zal inzetten. De vorige regering hadden we kunnen we verslaan indien de algemene staking van de openbare sector in november 2011 als startpunt was gebruikt voor een massabeweging tegen de besparingen. In plaats daarvan werd de strijd door een meerderheid van de vakbondsleiders op een zijspoor gezet, er werd ons gezegd dat we moesten wachten op een Labour-regering. We moeten ons organiseren om te vermijden dat dit nogmaals kan gebeuren.
Het NSSN (National Shop Stewards Netwerk), een netwerk van strijdbare delegees en vakbondsverantwoordelijken, houdt op 4 juli een conferentie om zich op de strijd voor te bereiden. Als een beweging tegen de besparingen wordt geblokkeerd door de vakbondsleiders, dan zal ze andere wegen vinden. Dat zien we onder meer met de sterke beweging tegen de nieuwe waterbelasting in Ierland op dit ogenblik.
Om alle kansen voor de uitbouw van een beweging tegen het besparingsbeleid te grijpen, moeten we bouwen aan een zo sterk mogelijke socialistische organisatie. Dat is waar de Socialist Party voor opkomt en waarom ze zich verder wil uitbouwen.
