Na zowat een maand van luchtbombardementen en een offensief op de grond en langs de zee, is het enorme lawaai van de Israëlische oorlogsvliegtuigen nu geleidelijk naar de achtergrond verdreven terwijl de bevolking opnieuw de draad van het dagelijkse leven probeert op te pikken.
Verslag door een socialist in Libanon
De bevolking probeert opnieuw normaal te leven om te kunnen overleven, niet zozeer om te negeren dat we onder vuur liggen. De oorlogspsychologie is de norm voor mezelf en heel wat andere generaties in Libanon en het Midden Oosten. De bevolking kijkt constant naar het nieuws, bij hen thuis, in de winkels, op de werkvloer waar nog wordt gewerkt,… Iedereen heeft het over de politieke situatie en het niveau van de discussies is erg hoog in vergelijking met een maand geleden. De laatste ontwikkelingen in het conflict hebben de echte belangen van het Israëlische kapitalisme, het VS-imperialisme maar ook van de rotte Arabische regimes.
De effecten van de brutale Israëlische aanvallen en het beleid van het reactionaire regime zijn nog niet volledig doorgedrongen. De ruines die we op televisie zien of die we persoonlijk zien als we in bepaalde gebieden binnen raken, zijn slechts een glimp van wat we nog zullen te zien krijgen als dit blijft duren. Volledige gebieden, zoals het gebied waaruit ik ben gevlucht, zijn nu overspoeld door modder en afval van grote gebouwen die ineengestort zijn onder de barbaarse luchtbombardementen.
Internationaal verboden wapens zoals fosfor en gas, werden gebruikt waardoor er problemen waren om te ademen of met diarree. Er worden nieuwe wapens getest. Zo is er een wapen dat “vacuüm” noemt en dat niet explodeert, maar lucht zuigt naar de plaats waar de bom op valt en dit zonder enig geluid te maken. Je kan enkel de druk voelen en je ziet enorm veel rook en vervuiling in de lucht na het inslaan van de bom. Erg grote gebouwen vallen neer op mensen en de dodentol is nog onbekend aangezien er honderden anderen nog onder het puin liggen zonder enige kans op redding.
Op het nieuws was er gisteren een man uit Sour uit het zuiden die opriep om te komen helpen. Hij riep dat er mensen dood in hun auto liggen sinds verschillende dagen en dat de honden hen beginnen op te eten. Hij schreeuwde voor onmiddellijke hulp uit angst voor het uitbreken van ziektes en epidemies. Die mogelijkheid wordt versterkt door het feit dat de Israëlische regering ook laat schieten op mensen die proberen te vluchten of op hulpkonvooien in verschillende gebieden. Dit soort blokkades van volledige regio’s was van bij het begin een strategie van het Israëlische leger (IDF) aangezien onmiddellijk werd overgegaan tot het raken van infrastructuur en bruggen in heel het land, in het zuiden, in Beiroet, in de bergen en in het noorden. Zowat de helft van de slachtoffers zijn kinderen en meer dan 70% van de 1 miljoen vluchtelingen, in een klein land met in totaal 4 miljoen inwoners, kan niet terug naar huis omdat ze geen huis meer hebben.
Een collega van mij leeft in het zuiden van Beiroet (Al Dahiye), de meest gebombardeerde regio van Libanon en de basis van Hezbollah in de hoofdstad. Die collega vertelde me dat ze sinds het begin van de oorlog in schuilkelders leven en er niet uit durven. Het leven is verschrikkelijk voor wie niet weg kan van de bombardementen en de hitte, en dit ondanks het feit dat Hezbollah hen probeert te voorzien van voedsel, water en elektriciteit.
Hezbollah kan militair geraakt worden, maar haar steun is in heel het land toegenomen omdat het probeert het land te verdedigen en dat voor alle Libanezen en omdat ze probeert sociale diensten aan te bieden aan de vooral sjiietische armen die de regering in het verleden grotendeels genegeerd heeft.
Maar zelfs het militair raken van Hezbollah door de Israëlische bombardementen is niet gemakkelijk en het is onwaarschijnlijk dat Hezbollah een fundamentele nederlaag zal kennen. Haar strijders in het zuiden en in Beiroet zijn erg mobiel en beschikken over geheime ondergrondse militaire bases. De meerderheid van de bommen treft bijgevolg onschuldige families. Recente televisiebeelden toonden Israëlische soldaten in hun tanks in Maroun Al Ras, een dorpje aan de zuidelijke grens met Israël waar de grondinvasie begon. De soldaten lagen onder vuur en moesten een Hezbollah-vlag omhoog houden om veilig uit hun tank te raken. Ze deden dat dan ook. Dat was een weerspiegeling van de moeilijkheden waarmee het IDF te maken krijgt als er geprobeerd wordt om met een grondoffensief het land te veroveren.
Recent werd bekend dat de VS de meest moderne en geävanceerde wapens heeft geleverd aan Israël. Er zouden zelfs bommen zijn die tot 30 meter onder de grond gaan vooraleer ze ontploffen.
Hezbollah lijkt het vacuüm te vullen dat is nagelaten door de zwakke en verdeelde regering die er niet in slaagde om het Libanese leger in te zetten tegen de militaire overmacht van de Israëlische bombardementen. Bovendien probeert Hezbollah te voorzien in onderdak en hulp voor de armsten en de getroffenen. Er is natuurlijk heel wat wantrouwen tegenover het feit dat de Iraanse en Syrische regimes steun geven aan Hezbollah om hun eigen regionale belangen te dienen, maar ongetwijfeld biedt Hezbollah heel wat verzet tegen een supermacht die ons probeert naar het stenen tijdperk te bombarderen. Het feit dat een leider van Al-Qaida recent stelde dat hij zijn steun geeft aan “het Libanese volk” leidde tot heel wat afkeer onder de arbeiders die Al-Qaida niet op gelijke voet stellen met Hezbollah. Al-Qaida wordt gezien als een reactionaire organisatie met terroristische methoden. Een organisatie die geen rol te spelen heeft in Libanon. De bevolking weet wat er in Irak gebeurd is en weet ook dat Libanon anders is, onder meer omdat meer dan 40% van de bevolking hier in Libanon geen moslim is.
Hezbollah krijgt de steun van de meerderheid van de bevolking in dit land, volgens recent onderzoek zou 80% van de bevolking hen steunen in deze oorlog. Dat kan echter snel veranderen aangezien de miljoen vluchtelingen, vooral sjiieten maar ook christenen uit het zuiden, het erg moeilijk hebben in de scholen en vluchtelingencentra in Beiroet en in het noorden. Het feit dat veel arbeiders de vluchtelingen erg gastvrij hebben ontvangen, wijst op een bewustzijn van eenheid onder de armen die geraakt worden door de oorlog. Heel wat families steunen het verzet. Het feit dat de ‘veiliger’ gebieden nu overbevolkt zijn, leidt tot een tekort aan voedsel en water, elektriciteit en goedkope benzine. De lonen blijven onbetaald en heel wat jobs zullen verloren gaan, terwijl de levensduurte en de prijzen snel stijgen. Dat maakt het duidelijk aan alle arbeiders dat zij het grootste slachtoffer zijn van deze oorlog. Het zorgt ervoor dat klassenthema’s sterker naar voor komen en bovendien de arbeiders doorheen het land kunnen verenigen in een strijd voor een beter leven.
De politieke situatie in het land was reeds explosief voor het begin van de oorlog. De regering is verdeeld in drie fracties met twee grote blokken: het blok geleid door Hariri (gesteund door de VS, Saoedi-Arabië en het IMF) en het blok geleid door de populist Aoun waarin ook Hezbollah zit. Aoun heeft opgeroepen tot betogingen tegen corruptie en tegen de armoede, waarbij heel veel arbeiders die oproep hebben opgevolgd. Voor het begin van de oorlog was er een opleving van arbeidersstrijd met verschillende delen die stakingen aan het voorbereiden waren voor de zomerperiode. Dat was tegen de stijgende levensduurte en deels omwille van privatiseringen in de reeds erg beperkte openbare sector. Het klassenbewustzijn begon sterker te ontwikkelen omdat de arbeiders hun gezamenlijke belangen zagen, maar er werd geen richting gegeven aan de strijd om deze te verenigen over verschillende sectoren heen.
Met een enorme religieuze verdeeldheid onder de bevolking en een geschiedenis van burgeroorlog, is er een risico dat interne conflicten scherper zullen worden. Als antwoord daarop spreken de kapitalisten, maar ook de leiders van arbeidersorganisaties, over de nood aan “patriottische eenheid tegenover de zionistische slachting van ons volk”. Dat kreeg zelfs een echo onder vakbondsleiders die recent een bijeenkomst organiseerden waarop enkel de leiding aanwezig was, maar ook heel wat media. Dat stelt niet enkel de vraag: “wie betaalt de prijs voor de oorlog”, maar ook: “wie haalt voordeel uit deze oorlog”.
De Hariri-fractie in de Libanese regering wordt steeds meer als verantwoordelijke gezien voor de aanhoudende bombardementen aangezien deze fractie nauwe banden heeft met een aantal Arabische leiders en met vertegenwoordigers van de VS. Internationale politiek is een vrij dominant gegeven in Libanon sinds het bezoek van Rice dat voor het VS-imperialisme geen goede zaak was qua populariteit onder bredere lagen. De echte belangen van het VS-imperialisme werden duidelijk en dat is de echte reden voor haar steun aan Israël.
Er is een enorme haat tegenover het VS-imperialisme en een grote woede tegenover het falen van de Arabische regimes om de barbaarse bombardementen te stoppen. De bevolking in Libanon was wel erg enthousiast naar aanleiding van de berichtgeving over de internationale protestbetogingen die plaatsvonden. De mensen met wie ik sprak voelden de macht van de massa’s en beseften dat de regimes die de Israëlische oorlog steunen, niet de steun krijgen van hun eigen bevolking. Dat was duidelijk in de Arabische wereld, maar ook elders. De media had vooral aandacht voor delegaties van moslims op de Europese betogingen of mensen met vredesvlaggen, maar de boodschap van de betogingen is wel aangekomen in Libanon.
Onder druk van hun bevolking, hebben zowel Jordanië als Saoedi-Arabië aangekondigd dat ze “de bevolking van Libanon willen helpen”. In werkelijkheid heeft de Jordaanse regering enkel een vliegtuig gestuurd met dokters en faciliteiten voor enkele gewonden en heeft het Saoedisch regime een bankrekening geopend met 1 miljard dollar. Dat heeft tegelijk ook heel wat voordelen te bieden aan de Saoedis die maar al te graag een rol willen spelen in de Libanese economie en een graantje willen meepikken van de winsten bij de heropbouw van het land. Het is duidelijk dat de oorlog zal gevolgd worden door een poging van de grote bedrijven om op de kap van onze miserie hun winsten te vergroten. Grote delen van het land zijn nu de eigendom van Saoedische kapitalisten die werden binnengehaald door Hariri en die grote projecten begonnen op te zetten, zoals hotels.
De Libanese regering is corrupt en gehaat. Het is een zwak en onstabiel regime. Als gevolg van de oorlog zullen er enorme economische en sociale problemen zijn. Die kunnen enkel opgelost worden door een bredere beweging van de arbeidersklasse en de armen met een socialistisch programma om het kapitalisme omver te werpen. Vandaag wordt dat echter door geen enkele kracht op een massabasis naar voor gebracht. De ‘linkerzijde’ hier is verantwoordelijk voor een gebrek aan leiding, ondanks de veelheid aan politieke stromingen.
Hezbollah heeft geen traditie van discriminatie op basis van godsdienst. Ze stelt trots dat ze het land van de Libanezen verdedigt, om zo de vrijlating te bewerkstelligen van gijzelaars die worden vastgehouden in Israël en op de Sheba’a boerderijen. Hezbollah stelt dat het nooit de wapens zou opnemen tegen een Libanese gemeenschap. Er is echter een totaal gebrek aan klassenbenadering en uiteindelijk wil Hezbollah een vorm van islamitisch kapitalisme vestigen dat de problemen nooit zal oplossen. Er is geen kracht die opkomt voor socialistische opvattingen en de vakbondsleiding treedt op als een hindernis voor de Libanese arbeiders als deze in actie komen.
De strijd voor socialisme is meer dan ooit dringend in deze regio. De Israëlische arbeiders hebben een cruciale rol te spelen in het omverwerpen van het monsterlijke Israëlische regime. Het CWI heeft de analyses en de perspectieven die een uitweg kunnen bieden uit de barbarij. We moeten onze strijd verderzetten en opkomen voor een ander economisch en sociaal systeem, een socialistisch systeem. Dat is de enige garantie op een degelijke levensstandaard en veiligheid voor alle arbeiders in de regio. Dit alternatief systeem moet door de meerderheid georganiseerd worden en de belangen van de meerderheid dienen, in tegenstelling tot de barbarij die we nu kennen. Wereldwijd moeten we ons verenigen in de strijd voor socialisme!
