Van 1 tot en met 5 augustus hield het CWI een Europese zomerschool in Gent met zo’n 300 deelnemers uit heel Europa, maar ook met afgevaardigden van onze afdelingen in Nigeria, Brazilië, Venezuela, VS en Israël. Ook de Maleisische partij PSM waarmee het CWI discussieert, was present. Het internationale karakter van deze zomerschool droeg in belangrijke mate bij tot het overweldigende succes ervan.
De politieke discussies werden overheerst door twee elementen. Enerzijds de chaos en onstabiliteit in een periode van kapitalistische crisis. Dat komt uiteraard sterk naar voor in de oorlog die zich ontwikkeld in het Midden-Oosten. Anderzijds werd op de zomerschool ook duidelijk gemaakt dat er in de zoektocht naar een alternatief een groeiende openheid is voor de opbouw van een consequente revolutionaire socialistische formatie zoals het CWI. Dat bleek onder meer uit de tussenkomsten van onze Latijns-Amerikaanse kameraden, maar ook bijvoorbeeld uit de discussies rond het werk van onze Duitse kameraden in de WASG en in het bijzonder de situatie in Berlijn waar de WASG met SAV-lid Lucy Redler naar de regionale verkiezingen trekt.
De centrale discussies op de zomerschool handelden over de wereldsituatie, Latijns-Amerika, Europa en de opbouw van het CWI. Daarnaast was er ook ruimte voor een reeks kleinere discussies in werkgroepen over een reeks verschillende thema’s, van Hongarije 1956 en de Spaanse revolutie tot de rol van ons jongerenwerk, vrouwen op de werkvloer, ons vakbondswerk of de strijd tegen racisme.
Midden-Oosten: imperialisme leidt tot barbarij
De wereldsituatie wordt gedomineerd door het conflict in het Midden-Oosten met een regelrechte vernietiging van Libanon door het Israëlische regime. Dit conflict toont de barbaarse verhoudingen van het wereldkapitalisme op dit ogenblik. Het kapitalisme vandaag is niet in staat om nationale en sociale tegenstellingen of economische problemen op te lossen.
De overheidsterreur van Israël in het zuiden van Libanon is uiteraard niet het enige voorbeeld van de barbaarsheid van het kapitalisme. Er is ook de dreiging van oorlog in Somalië als gevolg van de tussenkomst van het VS-imperialisme in de regio. Het imperialistische leegplunderen van een land als Congo heeft geleid tot een bloedig conflict waarbij er sinds 1998 wellicht veel meer dan 4 miljoen doden zijn gevallen.
Terwijl het VS-imperialisme in de jaren 1990 onoverwinbaar leek, is het vandaag duidelijk dat dit niet het geval is. Dit werd aangetoond door de invasie en de bezetting van Irak, waar de VS in een moeras terechtgekomen is die vergelijkbaar is met Vietnam. Dit versterkt de afkeer tegenover het regime van Bush, ook in de VS zelf. De enige reden waarom Bush kan doen wat hij doet, is door de zwakke en laffe positie van de zogenaamde oppositie van de Democraten. Terwijl Bush cadeaus geeft aan de rijken, moeten de arbeiders en hun gezinnen opdraaien voor de enorme kosten van de oorlog. Dat kan echter een groot probleem vormen indien de VS-economie een negatieve spiraal kent.
Zelfs zogenaamde overwinningen van het VS-imperialisme staan nu onder druk. In Afghanistan werd de Taliban vrij snel van de macht verdreven, maar controleren Bush en co nu niet eens de hele hoofdstad. President Karzai wordt al eens smalend de burgemeester van Kaboel genoemd…En zelfs dat is overdreven. Hij probeert om via allianties met krijgsheren en islamisten een sterkere positie te verwerven, maar er is geen enkel uitzicht op een grotere stabiliteit, laat staan vooruitgang in Afghanistan.
De problemen met de bezetting van Irak en de situatie in o.a. Afghanistan, zorgt ervoor dat het VS-leger overspannen is qua interventiemogelijkheden. Dat is een belangrijk element in de verhouding met Iran. Terwijl de VS duidelijk steun geeft aan Israël in de strijd tegen de Hezbollah als verlengstuk voor Iran, durft de VS een open oorlog met Iran wellicht niet aan. Een grondinvasie is zo goed als uitgesloten, terwijl ook luchtaanvallen op de kerninstallaties een erg groot risico zouden vormen. Het zou immers leiden tot een nog sterkere politieke en sociale crisis in de regio.
De bezetting van Irak staat momenteel wat op de achtergrond door de crisis in Palestina en Libanon, maar het blijft belangrijk om te wijzen op de ramp die hier plaatsvindt voor het VS-imperialisme en haar bondgenoten zoals de Britse premier Blair. Er is een toename van het sectair geweld tussen sjiieten en soennieten, wat zowat de vorm aanneemt van etnische zuiveringen zoals destijds in Bosnië. Er zijn elementen van een opstand, maar dit wordt vooral gedragen door nationalistische en extreem reactionaire elementen die geen enkele stap vooruit aan te bieden hebben voor de armste lagen van de bevolking. Wij wijzen op het recht op verzet tegen de bezetting, maar benadrukken daarbij de noodzaak van klasseneenheid over de religieuze grenzen heen.
De crisis in Libanon werd in feite veroorzaakt door relatief kleine incidenten. Alleszins geen incidenten die zowat de volledige vernietiging van het zuiden van Libanon en Beiroet kunnen rechtvaardigen. Wat we daar zien, zijn barbaarse oorlogsmisdaden. Israël schuift de verantwoordelijkheid af op acties van de Palestijnen, maar erkent niet haar eigen rol in het creëren van de problemen in de regio. Met een brutale nationale, economische, sociale en politieke onderdrukking van de Palestijnen versterkt het de voedingsbodem voor radicalere islamitische krachten zoals Hamas en Hezbollah.
De oorlog in Libanon wordt gezien als een collectieve straf tegen de volledige bevolking. De brutaliteit ervan zal niet leiden tot een afname van de steun voor Hezbollah, integendeel. De positie van Hezbollah onder de Arabische massa’s zal enorm versterkt worden. Bovendien stellen er zich ook militaire problemen voor Israël, onder meer omdat Hezbollah gezien wordt als de derde sterkste militaire macht in de regio.
Wij verdedigen het recht om zich te verdedigen, maar benadrukken de noodzaak van verdedigingscomités over de verschillende etnische en religieuze groepen heen en hebben geen enkel vertrouwen in nationalistische leiders.
Onze kameraden in de regio spelen een belangrijke rol in het verdedigen van een socialistische klassenanalyse van de oorlog. Ze moeten daarbij tegen de stroom ingaan en bovendien werken ze onder enorm moeilijke omstandigheden. Op de zomerschool was er een delegatie van kameraden uit Israël aanwezig en die kameraden leverden een belangrijke bijdrage in de discussie over de situatie daar. Bovendien maakten ze duidelijk dat het met onze standpunten mogelijk is om een kracht op te bouwen die een rol kan spelen indien er het begin van een anti-oorlogsbeweging is in Israël. Dat zou een bijzonder krachtig wapen zijn in het verzet tegen de aanvallen in Libanon.
Ook elders spelen we een actieve rol in het verzet tegen de oorlog. In Pakistan bijvoorbeeld organiseerden onze kameraden in vier belangrijke steden betogingen tegen de oorlog in het Midden-Oosten. Tijdens de zomerschool vertrok een groep Engelse kameraden een dag vroeger om deel te nemen aan onze tussenkomst op een anti-oorlogsbetoging in Londen waarop we honderden kranten verkochten.
We zien in het Midden-Oosten waar het kapitalisme toe leidt. Dat was dan nog in een periode die relatief gunstig was voor de wereldeconomie, op basis van een versterkte uitbuiting van de arbeiders en een intensiever gebruik van arbeiders in de neokoloniale wereld. Die relatief gunstige periode zou wel eens ten einde kunnen komen. De verhouding tussen China en de VS wordt immers onhoudbaar, zeker indien er in Azië geen dollars meer worden gekocht of als de dollar daalt.
Europa: ontwikkeling van strijd
In de discussie over Europa werd ingegaan op de belangrijke ontwikkeling van arbeidersstrijd op het oude continent. Zo zagen we de beweging tegen de CPE in Frankrijk met miljoenen betogers, een beweging van onderop die de leiding meetrok en met een sterke nadruk op de noodzaak van eenheid tussen jongeren en arbeiders. De gedeeltelijke overwinning van deze strijdbeweging had overigens een effect op de jongerenprotesten in Chili en Griekenland. In zekere zin zien we nu een globalisering van strijdervaringen. Ook in andere Europese landen waren er belangrijke strijdbewegingen, onder meer met het verzet tegen de aanvallen op het brugpensioen die in België leidden tot twee actiedagen met een algemene staking en een betoging van 100.000 arbeiders.
In de Europese Unie (EU) is er sprake van een verlamming. Politiek is er in zowat alle landen een onstabiele situatie, wat nog maar eens werd aangetoond door de recente regeringscrisis in Nederland. Op economisch vlak is er geen uitzicht op een fundamentele verbetering. De grote plannen van de conferentie van Lissabon in 2000 werden niet waargemaakt. Zelfs met een groei van 2%, is er maar de helft van de Amerikaanse groei bereikt. De Euro zorgt bovendien voor beperkingen om in iedere lidstaat flexibel op te treden.
Terwijl er beperkte economische groei is, zien we tegelijk een toename van armoede, werkloosheid en miserie. Dat komt door het opdrijven van de flexibiliteit en de uitbuiting van de arbeiders. In Spanje bijvoorbeeld is 1 job op 3 onzeker. Bovendien wordt geprofiteerd van de uitbuiting in de neokoloniale landen en wordt geprobeerd om de slechte arbeidsvoorwaarden uit Oost-Europa en China naar Europa te halen. De Duitse kanselier Merkel verklaarde reeds: “de levensstandaard van het verleden komt niet terug”. Ze voegde er aan toe dat Duitsland 30 jaar zal moeten besparen. Uiteraard bedoelde ze dat de arbeiders en hun gezinnen moeten besparen…
Er is een polarisatie tussen arm en rijk waarbij de burgerij haar rijkdom arrogant etaleert. Dat kan enkel door een passiviteit van de arbeidersbeweging en de afwezigheid van een nieuwe arbeiderspartij. Die arrogantie zien we ook bij het politieke establishment bij een aantal schandalen en zelfs ook bij de vakbondsleiding in Oostenrijk die geconfronteerd wordt met een grootschalig financieel schandaal dat kan leiden tot haar financiële bankroet.
Onze werking binnen de vakbonden is belangrijk om zo in te gaan tegen de aanvaarding van de kapitalistische logica en het opbouwen van strijdbare tradities waarmee tijdelijke overwinningen kunnen worden geboekt. In die zin is het belangrijk om te wijzen op onze positie in de Britse vakbonden, waar we 25 leden hebben in de nationale leidingen van de vakbonden en een sterke positie hebben binnen de openbare dienstenbond PCS. Syndicale strijd zal echter slechts tot tijdelijke overwinningen leiden indien het niet gekoppeld wordt aan een politieke strijd waarbij er nood is een arbeiderspartij die in staat is om te komen tot een breuk met het huidige systeem.
Zeker in Duitsland zien we op dat vlak een belangrijke ontwikkeling. Duitsland is een laboratorium voor neoliberale maatregelen, maar ook voor het verzet ertegen. De WASG is nog geen echte politieke partij, maar onze werking erbinnen zet onze organisatie wel op de politieke agenda. Zo kwam Lucy Redler, de lijsttrekster van de Berlijnse WASG-lijst en een SAV-lid, meermaals op televisie en in zowat alle kranten en tijdschriften. Voor 4 miljoen kijkers kon ze in debat treden. De nationale WASG-leiding wou een aparte Berlijnse lijst vermijden om zo een snellere fusie met de Linkspartei.PDS te bewerkstelligen. Wij stellen daartegenover dat het belangrijk is om consequent in te gaan tegen het neoliberale beleid, ook als dat doorgevoerd wordt door de Linkspartei.PDS zoals het geval is in de regionale regering in Berlijn. Lucy Redler stelde op de zomerschool dat alles eraan wordt gedaan om een succes te maken van de WASG-lijst bij de regionale verkiezingen van september, nu reeds haalt de WASG 5% in de peilingen.
De rol van onze organisatie werd ook opgemerkt door de media. Zo stelde een kwaliteitskrant dat Lucy Redler alles heeft om het te maken als parlementslid, partijvoorzitster of zelfs als president, maar “jammer genoeg blijft ze consequent en koppig vasthouden aan haar ideeën” aldus de krant…
We bouwen dus een invloed uit, maar het is ook belangrijk om dat te onderbouwen door onze organisatie in Duitsland te versterken en stappen vooruit te zetten. We zullen immers ook na deze verkiezingen nog heel wat tests moeten ondergaan. De mogelijkheden voor een nieuwe formatie moeten we echter wel benadrukken en ook in andere Europese landen gebruiken. Zeker daar waar we betrokken zijn in discussies over nieuwe formaties.
Latijns-Amerika: massale strijd tegen neoliberalisme
Latijns-Amerika staat vooraan in de strijd van arbeiders en arme boeren tegen het neoliberalisme. Er waren massale bewegingen in verschillende landen, waaronder Bolivië, Mexico,… De aanhoudende neoliberale aanvallen van de afgelopen jaren hebben geleid tot een scherpe polarisatie tussen arm en rijk. 53 miljoen mensen op het continent hebben geen toegang tot drinkbaar water. Er zijn barbaarse levensomstandigheden die alle neoliberale illusies doorprikken.
Er is een beweging naar links op het continent met verschillende linkse verkiezingsoverwinningen. De burgerij ziet dit met lede ogen aan en hoopt dat er na de beweging na links wel weer een beweging naar rechts zal komen. Ze wacht bang af in de hoop dat er betere tijden komen. De dominante factor in de ontwikkelingen in Latijns-Amerika is de strijdbaarheid van de arbeiders en arme boeren.
Terwijl Nixon enige jaren geleden nog aan Donald Rumsfeld zei dat Latijns-Amerika er niet toe doet, moet Rumsfeld nu harde taal spreken tegenover de Venezolaanse president Chavez. Hij stelde dat Chavez een enorm gevaar vormt en “democratisch verkozen is zoals Hitler”. Dat kan van Bush niet gezegd worden.
Er zijn een reeks linkse overwinningen geweest, maar dit is niet eenduidig. Een reeks linkse presidenten of regeringsleiders kiest ervoor om te werken binnen de krijtlijnen die opgelegd worden door het imperialisme en het neoliberalisme. Dat is onder meer het geval met Bachelet in Chili of Lula in Brazilië. Terwijl Lula stelt dat het niet aan de overheid toekomt om failliete bedrijven over te nemen, zien we dat er in Venezuela beperkte nationalisaties plaatsvinden.
Lula zal wellicht de komende presidentsverkiezingen in Brazilië winnen, maar er wordt ook gebouwd aan een alternatief in de vorm van de P-SOL (Partij voor socialisme en vrijheid). Heloisa Helena van de P-SOL staat in de peilingen op 10%, in een grote stad als Rio de Janeiro volgt ze erg dicht op Lula (ze halen respectievelijk 17% en 18% in de peilingen). Zoals een Braziliaanse kameraad op de zomerschool uitlegde toont dit het potentieel voor een consequente socialistische kracht, maar zal het ook belangrijk zijn om op te komen voor een duidelijk programma en het opbouwen van een actieve kracht die tussenkomt in strijdbewegingen.
Een aantal strijdtradities worden opnieuw gevestigd op het continent. Dat kwam erg scherp tot uiting in Bolivië en het zorgt er ook voor dat Morales weinig ruimte heeft om een neoliberaal beleid te voeren. Hij moest wel overgaan tot maatregelen om een grotere controle te verwerven over de energiesector.
Dynamische uitbouw van het CWI
In Latijns-Amerika is het CWI belangrijke stappen vooruit aan het maken in de opbouw van haar krachten. We hadden voor het eerst een bezoeker van onze nieuwe afdeling in Venezuela die verslag uitbracht van de stappen vooruit die we daar zetten. Ook in Brazilië en Chili versterken we onze organisatie en kwamen we tussen in verschillende bewegingen. Onze beperkte krachten in Brazilië spelen een rol in de P-SOL en we bouwen geleidelijk aan een nationale organisatie uit.
Ook elders in de neokoloniale wereld staan onze kameraden vooraan in de strijd. Daarvan getuigde een Nigeriaanse kameraad die de zomerschool kon bijwonen. Het blijkt ook uit de verslagen die gegeven werden van de groei van onze organisatie in Sri Lanka en Pakistan, de twee snelst groeiende afdelingen van het CWI op dit ogenblik. En dat ondanks de verschrikkelijk moeilijke omstandigheden, onder meer met de heropflakkering van de burgeroorlog in Sri Lanka.
Op de zomerschool kwamen er verslagen van onze werking in tal van Europese landen. Uiteraard was er heel wat aandacht voor de situatie in Duitsland en de mogelijkheid om daar verder door te breken met de regionale verkiezingen in Berlijn. In Engeland slaagden we erin om nieuwe gemeenteraadsleden verkozen te krijgen. Jackie Grunsell, pas verkozen als gemeenteraadslid in Huddersfield, nam deel aan de zomerschool en bracht een verslag uit van de woede tegenover de aanvallen op de gezondheidszorg onder Blair.
Er was ook aandacht voor de rol die we spelen in strijdbewegingen. Een hoogtepunt daarbij was het vertonen van een DVD over de strijd van de Gama-arbeiders in Ierland, een groep Turkse arbeiders die onder schandalige omstandigheden moesten werken in Ierland en niet volledig betaald werden. Met de steun van de Socialist Party en ons parlementslid Joe Higgins, slaagden we erin om Gama tot toegevingen te dwingen.
Er waren bijzonder inspirerende verslagen van de vooruitgang die we maken in landen als Griekenland, België, Cyprus, Oostenrijk, Kazakstan, Rusland, Polen… Er werden ook concrete plannen gemaakt om te komen tot een nauwere samenwerking tussen onze Poolse afdeling en enkele andere Europese afdelingen om migrante arbeiders vanuit Polen beter te kunnen organiseren en om de gezamenlijke strijd te kunnen aangaan tegen de aanvallen op de arbeidsomstandigheden en lonen in West-Europa. De burgerij maakt bij die aanvallen gebruik van migrante arbeiders en probeert verdeeldheid te zaaien. Dat heeft een impact, maar door een sterke nadruk op arbeiderseenheid en concrete stappen daartoe kunnen we stappen vooruit zetten.
De CWI-zomerschool werd afgesloten met een krachtige versie van De Internationale en een stevig feest voor jong en oud. De dynamiek en het enorme enthousiasme kwam niet enkel tijdens de politieke discussies tot uiting, maar ook bij het feesten. Het zelfvertrouwen van onze organisatie is groot en de kameraden lieten dit tonen door op de financiële oproep meer dan 15.000 euro te schenken aan de werking van het CWI. Onze scherpe politieke analyses en onze vastberaden wil om mee strijd te organiseren op een consequente wijze, zullen een cruciale rol spelen in het opbouwen van een socialistisch alternatief dat komaf kan maken aan de barbarij van het kapitalisme. Aarzel niet om onze rangen te vervoegen!
