Op het vierjaarlijks federaal ACV-congres van 23 en 24 april in Oostende met als thema ‘zeggenschap’, werden een heel aantal vooruitstrevende zaken op papier gezet, denk maar aan de eis van arbeidsduurverkorting met loonbehoud en compenserende aanwervingen of nog een steunmotie aan de linkse regering in Griekenland. Wat onze voorzitter Marc Leemans echter beklemtoonde in zijn slotspeech waren andere zaken dan degene die door de militanten naar voor gebracht werden.
Door een ACV-militant
Zo wilde de vakbondstop gaan voor het systeem van ‘mitbestimmung’ zoals dat in Duitsland bestaat: delegees die zetelen in raad van bestuur van hun bedrijf en mee beslissen (dus ook over herstructureringen en ontslagen). Aangezien dit voor de overgrote meerderheid van militanten absoluut ‘not done’ is, werd het al snel zonder al te veel discussie weggestemd. In zijn slotspeech had Leemans het echter over ‘het nog niet rijp zijn van de organisatie voor dit idee’. Hopelijk zal het ACV er nooit rijp voor worden!
Verder werd er op het congres amper gerept over naar het Grondwettelijk Hof trekken om de indexsprong te laten annuleren. Het heeft zelfs enige krachttoeren gekost om in de congresteksten te krijgen dat we ons blijven verzetten tegen de indexsprong, waarbij mijn inziens weinig militanten de illusie koesteren dat dit kan geregeld worden via het Grondwettelijk Hof. Ondertussen is elk momentum van actie verdwenen en heeft de vakbondsleiding de kans om de regering te doen vallen (toen ze eind 2014 wankelde) verkwanseld.
Ook dat er alternatieven vereist zouden zijn op het stakingswapen, is iets wat in de pers verscheen, maar niet op het congres aan bod kwam. Integendeel: in de passage van de congrestekst waarin we discussieerden over mogelijke nieuwe actievormen, lieten de militanten expliciet opschrijven dat we (uiteraard) nog steeds gebruik zullen maken van het stakingswapen als dat nodig is. Dat de vakbondsleiding deze aanpassing liever niet had gezien, bleek alweer uit de speech van de voorzitter die dit vakkundig negeerde.
De beweging die in dit congres zat, was duidelijk een gevolg van de strijd die eind 2014 gevoerd werd en stond in schril contrast met het vorig gezapig congres van 2010. Men kan zich dus afvragen of voorzitter Leemans deelnam aan hetzelfde congres als wij… Zo strijdbaar als hij eind 2014 in de pers uit de hoek kwam, zo mak stelt hij zich nu op. In het licht van de stemming over het interprofessioneel akkoord waarbij hij nauwelijks een meerderheid kon overtuigen, is dat mijns inziens een gevaarlijk spel.
