FN hoopt goede score van presidentsverkiezingen 2002 te herhalen

Frankrijk

In Frankrijk is niemand de schok vergeten die er kwam toen Jean-Marie Le Pen bij de eerste ronde van de presidentsverkiezingen in april 2002 kon doorstoten naar de tweede ronde. Na twee weken van betogen en een enorme mediadruk, werd Chirac verkozen met 82% van de stemmen en werd hij voorgesteld als de "redder van de republiek", de man die het fascisme tegen hield. Waar staan we vandaag?

Virginy Prégny

Twee jaar van ultra-liberaal en repressief beleid later, zegt bijna 1 op 4 Fransen sympathie te hebben voor de standpunten van het FN en zegt 28% niet geschokt te zullen zijn moest een FN-vertegenwoordiging het bestuur van hun regio zou vormen. Le Pen maakt een grote kans om de zetel van president van de regio Provence Alpe Côte d’Azur (PACA) binnen te halen, en het is niet uitgesloten dat het FN goede scores haalt waarbij het in een aantal regio’s de sterkste partij zou zijn (bij de eerste ronde van de presidentsverkiezingen van 2002 stond Le Pen op kop in 9 van de 22 regio’s). De politiek van de regering Raffarin-Sarkozy op vlak van repressie, beleid ten aanzien van migranten, aanvallen op de sociale verworvenheden van de arbeiders,… zal bovendien diegenen die bij de presidentsverkiezingen voor Le Pen stemden enkel sterken in die opvattingen.

De redenen waarom velen voor extreem-rechts stemmen zijn dezelfde gebleven en de problemen in de samenleving zijn enkel erger geworden. De officiële "linkerzijde" heeft zich definitief aan de kant van de rijken en de patroons geplaatst en stelt geen enkel geloofwaardig alternatief voor aan diegenen die het meest uitgebuit worden onder dit systeem. De rechterzijde voert het beleid dat het aangekondigd had, waarbij duizenden arbeiders in de miserie terechtkomen, de werklozen aangepakt worden en er een racistisch beleid gevoerd wordt.

De regering Raffarin-Sarkozy heeft de voedingsbodem voor extreem-rechts daarmee nog groter gemaakt. In afwezigheid van een strijdbare partij die de verschillende strijdbewegingen éénmaakt en een echt alternatief aanbiedt op sociaal en economisch vlak, kan het FN veel ontgoochelde arbeiders aantrekken. Le Pen beseft dit goed en zal bij de regionale verkiezingen oproepen om de politiek van Chirac en zijn regering af te straffen. Daarbij zal hij het thema van de "sociale onzekerheid" naar voor brengen. Hij zal proberen aansluiting te vinden bij diegenen die ontslagen werden, langer moeten werken voor een kleiner pensioen, senioren die vrezen dat hun geneesmiddelen niet meer zullen betaald worden, geschorste werklozen,…

Republikeins front of front van arbeidersstrijd?

Tegenover de dreiging van het FN hebben de traditionele partijen een puur electoralistische houding: wie zal niet deelnemen aan de kiesstrijd in de regio PACA en riskeren om er 6 jaar lang geen verkozene te hebben? Maar dat biedt geen enkel antwoord, de vraag is immers hoe op een effectieve wijze kan gestreden worden tegen extreem-rechts.

Het is niet door rotte electorale allianties, of door te stemmen voor "het minste kwaad" (zoals bij de presidentsverkiezingen van 2002 door velen gesteld werd) dat het FN kan gestopt worden. Dat zal enkel kunnen door het kwaad bij de wortel uit te roeien, door op te komen tegen het economisch systeem dat zorgt voor uitbuiting en de arbeiders verdeelt. Door de arbeiders terug bewust te maken van hun macht om zich te verzetten tegen de regering en tegen diegenen die alles willen opofferen voor de winst, kunnen we stappen vooruitzetten. Er zullen ook politieke instrumenten nodig zijn met een duidelijk alternatief op het kapitalisme. Enkel op basis van arbeidersstrijd zal het FN kunnen gestopt worden.

Een strijd voor een samenleving waar de economie georganiseerd en gecontroleerd wordt door diegenen die produceren, een geplande economie gericht op de behoeften van iedereen in plaats van de winsten van enkelen, een socialistische samenleving gebaseerd op solidariteit in plaats van concurrentie.

Dat is waar wij voor opkomen en waarom we voor anti-kapitalistische kandidaten zullen stemmen en vooral waarom we ons organiseren in onze bedrijven, scholen, wijken,… tegen afdankingen, tegen racisme, voor gratis en degelijke openbare diensten, voor onderwijs dat open staat voor iedereen. Kortom: tegen het kapitalisme en voor het socialisme.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie