Wereldwijd werd woedend en geschokt gereageerd op de barbaarse tussenkomst van het Israëlische leger tegenover onschuldige families in Libanon die de terreur probeerden te ontvluchten. In het zuidelijke dorp Taire gaf het Israëlische leger (IDF) bevel aan de inwoners om het dorp te verlaten. Daarna werden raketten afgevuurd op de laatste minibus in het konvooi van vluchtelingen waarbij er drie deelnemers omkwamen. “Precisiebombardementen” door het IDF? Wie denken ze te grazen te nemen?
Kevin Simpson
De regering-Bush zal herinnerd worden omwille van haar cynische beslissing om groen licht te geven aan het Israëlische regime om deze slachtpartij en deze vernielingen aan te richten. Ze gingen de afgelopen dagen akkoord om nieuwe krachtige bommen te leveren aan het IDF zodat deze nog meer vernielingen kan aanrichten.
Hezbollah heeft gereageerd op de IDF-invasie met meer raketaanvallen tegen de noordelijke steden van Israël. Israëlisch joodse en Palestijnse burgers, vooral arbeiders en jongeren, kwamen daarbij om, ook al vielen er minder slachtoffers dan in Libanon.
Hezbollah is een islamitische organisatie die nu als centrale organisatie naar voor geschoven wordt in de ‘oorlog tegen het terrorisme’. Het Israëlische regime lijkt aangesteld te zijn om te zorgen voor de vernietiging van Hezbollah. Maar Hezbollah slaagde er in 2000 reeds in om een belangrijke nederlaag toe te brengen aan het Israëlische leger toen het er in slaagde om de IDF uit het zuiden van Libanon te verdrijven.
Het deed dit op basis van een massale steun voor haar guerrillastrijd, en dit vooral onder de arme sjiietische moslimbevolking in het zuiden van Libanon. Door de afwezigheid van een massale Libanese arbeiderspartij die steun kreeg vanuit verschillende arbeidersgemeenschappen en die daardoor arbeiderseenheid kon opbouwen over de sectaire verdeeldheid heen, kon Hezbollah haar basis ontwikkelen door het aanbieden van scholen, ziekenhuizen, water en elektriciteit, sociale zekerheid,… in de gebieden waar het actief was.
De ontwikkeling van Hezbollah was een direct gevolg van de Israëlische bezetting van Libanon in de jaren 1980. Israëlische troepen werden daar aanvankelijk verwelkomd door de sjiietische bevolking, maar dit sloeg snel om in bittere haat toen duidelijk werd dat de IDF niet kwam als bevrijders, maar als bezetters.
Ideologisch gezien staat de Hezbollah-leiding dicht bij de reactionaire islamitische opvattingen van Ayatollah Khamenei in Iran. Maar de Hezbollah-leiding heeft zich meermaals meer uitgesproken voor een sterkere nationalistische retoriek waarbij het zichzelf voorstelt als de redder van het Libanese volk tegenover Israël en de imperialistische agressie. Ondanks die elementen, zijn er enorme beperkingen voor de mate waarin Hezbollah er in slaagt om de multi-religieuze Libanese bevolking duurzaam te verenigen achter haar vaandel.
Het lijkt maanden geleden, maar in feite is het slechts zo’n twee weken geleden dat Hezbollah overging tot het vermoorden van drie Israëlische soldaten en het gevangen nemen van twee andere soldaten langs de Israëlische kant van de grens om haar eigen politieke positie in Libanon te versterken en om nieuwe populariteit te verwerven.
Het Israëlische antwoord heeft ervoor gezorgd dat dit naar de achtergrond verdween. Internationaal wordt door bijna niemand geloofd dat de ernst van de IDF-bombardementen iets te maken heeft met de twee gevangen genomen soldaten. De Israëlische heersende klasse heeft een massale collectieve bestraffing opgelegd aan de miljoenen Libanese arbeiders, boeren en verarmde middenklasse.
Israël wil de Libanese regering en de meerderheid van de bevolking tegen Hezbollah opzetten om ervoor te zorgen dat het zich terugtrekt uit het zuiden van Libanon en overgaat tot ontwapeningen.
Maar de heersende klasse in Israël heeft nog andere bedoelingen. Het wil het idee herbevestigen dat het Israëlische regime de sterkste militaire kracht in de regio is en dat gelijk welke oppositie niet zal toegelaten worden of zal onthaald worden met brutale repressie.
De nieuwe Israëlische premier Ehud Olmert heeft zo zijn eigen redenen voor deze aanpak. Hij wil zijn reputatie als militaire figuur vestigen en tegelijk de nieuwe partij die hij leidt, Kadima, meer populaire steun bezorgen.
Die poging zal falen. De Israëlische bombardementen op Libanon zullen tegenovergestelde effecten hebben. Heel wat Libanese Christenen, Druzen, Soennieten en Sjiieten die niet akkoord gaan met de politieke opvattingen van Hezbollah, zien die organisatie nu als de enige kracht die terugvecht tegen de Israëlische agressie. Hierdoor neemt de steun voor Hezbollah toe.
Zbigniew Brzezinski, een voormalige Amerikaanse minister, stelde: “De VS is in Irak aan het leren dat het geen oplossingen kan opleggen op basis van louter militaire macht. Israël kan dat ook niet…”
Militaire agressie
Eén van de meest schandalige aspecten van de oorlog in het Midden-Oosten is de rol van het VS-imperialisme. De regering-Bush was nooit eerder zo openlijk over haar steun voor de agressie van het Israëlische regime. De Britse krant ‘The Guardian’ vatte het goed samen in haar titel: “Bush zegt aan Israëli: Jullie hebben één week om Hezbollah te bombarderen.” Dit zal de haat tegenover het VS-imperialisme onder de Arabische en moslimmassa’s enkel maar doen toenemen.
De houding van Bush tegenover de Israëlische invasie toont de wijziging in de houding van het VS-imperialisme. De Amerikaanse regering zal enkel optreden als het om haar eigen directe belangen gaat. Maar haar mogelijkheden om op internationaal vlak tussen te komen, werden sterk ondermijnd. Dat komt deels door de bezetting van Irak en de militaire overspanning die hieruit voortkwam.
In plaats hiervan probeert de regering-Bush om haar status als supermacht te versterken door druk te zetten op haar regionale bondgenoten om zo te bekomen wat het wil in het Midden-Oosten. Dit betekent dat alle verzet tegen het VS-imperialisme moet worden verslagen en dat er nieuwe regimes moeten komen in de Arabische landen om meer openlijk de Amerikaanse belangen te dienen.
Condolezza Rice vatte deze aanpak samen toen ze voor haar bezoek aan de regio stelde: “We zien vandaag de geboortepijnen van een nieuw Midden-Oosten. Dit is een ander Midden-Oosten, het is een nieuw Midden-Oosten. Het is moeilijk en we gaan door een erg gewelddadige periode.”
In essentie komt dit neer op steun aan de brutale Israëlische militaire agressie tegen de Palestijnen en tegen de Libanese bevolking om zo Hamas en Hezbollah te verslagen. Het betekent, op dit ogenblik, ook steun aan de corrupte theocratische soennitische elite in Saoedi-Arabië en steun aan de onstabiele sjiietische regering in Irak die geconfronteerd wordt met een ontwikkeling in de richting van een bloedige burgeroorlog.
Rice maakte het duidelijk dat de Amerikaanse regering geen wapenstilstand zal steunen indien dit een “terugkeer naar het status quo” inhoudt. Dat sluit echter niet uit dat er tijdelijke verminderingen van het geweld zijn tijdens de door de VS geëiste onderhandelingen. Dat zou immers een toegeving vormen aan de internationale woede die zich ontwikkelt tegenover de militaire campagne van het Israëlische regime.
Het VS-imperialisme zal blijven diplomatische bescherming bieden voor de bombardementen in Libanon tot alle regimes (en in het bzijonder de Libanese regering en Syrië) en Hezbollah akkoord gaan met haar voorwaarden.
Die voorwaarden omvatten de vrijlating van de gevangengenomen Israëlische soldaten, het terugtrekken van Hezbollah tot voorbij de rivier Litani (12 mijl van de Israëlisch-Libanese grens), het ontwapenen van de gewapende vleugel van Hezbollah en het instellen van een internationale troepenmacht om het opleggen en naleven van deze voorwaarden te controleren.
Het Israëlische regime wil duidelijk een door het imperialisme gesteunde macht om door te voeren waar ze zelf nog niet toe in staat is gebleken.
Ondanks haar militaire overwicht, moest de IDF reeds een aantal problemen slikken. De generaals beloofden dat een reeks luchtaanvallen voldoende zouden zijn om Hezbollah te vernietigen en de raketaanvallen op het noorden van Israël te stoppen. Dat was niet het geval. De mobilisatie van drie legereenheden naar de Libanese grens, weerspiegelen dat falen. Het heeft ook herinneringen opgewekt aan de onpopulaire Israëlische invasie van Libanon in 1982 en het begon spanningen binnen de Israëlische heersende klasse te versterken.
Indien Hezbollah militair niet wordt verslagen, wat waarschijnlijk is, zal de leiding de voorwaarden van Israël niet aanvaarden. Daarom zou er een internationale troepenmacht nodig zijn om indien nodig Hezbollah gedwongen te laten ontwapenen. Zo’n troepenmacht zou echter gezien worden als een agressor en een bezetter. Het zou ertoe leiden dat Hezbollah massale steun zou krijgen, zeker onder de sjiieten, met een campagne tegen wat zou gezien worden als een marionettenleger van Israël en de VS.
Als de Libanese regering door het VS-imperialisme gedwongen wordt om zo’n akkoord te tekenen zonder de goedkeuring van Hezbollah, zal dit het einde betekenen van deze zwakke regering en kan het leiden tot een nieuwe chaotische situatie met een mogelijke terugkeer van Syrische troepen onder het mom van de “stabiliteit beschermen”.
De Amerikaanse plannen zullen mogelijk niet aangevat worden. Er was weinig interesse om hen bij te staan of om troepen te leveren voor zo’n internationale troepenmacht.
Andere gebeurtenissen zouden gelijk welk akkoord kunnen doorkruisen. Een brutaal geval van repressie aan gelijk welke kant kan leiden tot een onmiddellijke escalatie van militaire aanvallen wat kan leiden tot een volledige landinvasie door Israël. Dan wordt een regionale oorlog waarschijnlijk.
Ongetwijfeld zullen de strijders van Hezbollah onder de Arabische massa’s van het Midden-Oosten gezien worden als helden. Gelet op de Israëlische agressie, is het recht van Hezbollah om zichzelf te bewapen duidelijk. Maar wat zijn de beste taktieken om de Israëlische heersende klasse te verslaan op zowel politiek als militair vlak?
De taktiek van Hezbollah om raketaanvallen uit te voeren tegen de burgerbevolking heeft geleid tot de dood van Israëlische Joodse en Palestijnse arbeiders. In plaats van de steun voor de militaire campagne van het regime te doen afnemen, heeft dit ertoe geleid dat de steun is toegenomen tot meer dan 90%.
Dit komt nochtans op een ogenblik dat er een groeiend ongenoegen is over de opofferingen die de Israëlische arbeiders en jongeren moeten maken. Brandweerlui die opgeroepen worden na branden door raketaanvallen werden nog steeds niet betaald door de corrupte lokale gemeenteraden. De arbeiders worden gezegd dat ze aan het werk moeten blijven of dat ze anders hun lonen en hun jobs kunnen verliezen. Maar de sociale polarisatie wordt telkens ondermijnd als er een raket terecht komt op het huis van een Israëlische arbeidersfamilie.
Israëlische generaals gaven de commentaar dat Hebollah over erg "goede strijders" beschikt. Dat is niet enkel een kwestie van militaire training, maar het geeft ook aan dat Hezbollah over heel wat sociale steun beschikt in het zuiden van Libanon.
De politieke opvattingen van Hezbollah zorgen er echter voor dat het niet in staat is om een antwoord te bieden op de fundamentele sociale, economische en politieke problemen van Libanon en het Midden-Oosten.
Deze problemen zijn een direct gevolg van het kapitalisme en de rol van het imperialisme in de regio. Er is daartegenover een strijd voor een socialistisch Midden-Oosten nodig. Dat is de enige weg vooruit in de regio.
Daartoe moet het Israëlische regime omvergeworpen worden en moet ook opgetreden worden tegen de Arabische elites in de buurlanden. Een socialistisch alternatief zou de rechten garanderen van alle nationale, etnische en religieuze minderheden en zou de enorme middelen van de regio inzetten om het hoofd te bieden aan de enorme economische en sociale problemen die de afgelopen weken nog sterker naar voor gekomen zijn. Dit zal uiteindelijk de enige mogelijkheid zijn om de ontwikkeling naar oorlog te stoppen.
Een eerste stap in deze richting kan bestaan uit het opbouwen van een massale oppositie tegen de oorlog in Israël zelf en de strijd voor onafhankelijke klasseneenheid in landen zoals Libanon.
