LSP-pamflet. Pdf van dit pamflet
Wie op 22 april staakt, heeft gelijk! De diverse regeringen willen niets minder dan de openbare diensten in de soep laten draaien. Slechte werking als gevolg van onderfinanciering? Ze zullen het wijten aan het “rigide” personeelsstatuut en de “buitensporige” pensioenen. Hun betrachting? De verkoop voorbereiden van de sappigste stukken aan bevriende ondernemers. De staking van 22 april zal dat niet tegen houden. Na hun eerste successen zullen de regeringen echter meer willen. Steeds nieuwe aanvallen zullen collega’s die nog afwachten of zelfs wegkijken, in actie duwen. Als ze zich dan bij een bestaande haard van verzet kunnen aansluiten en niet alles opnieuw moet beginnen, is het mogelijk dat we heel het besparingsbeleid terug kunnen draaien.
De sterkte van de arbeidersbeweging
Het klopt dat we de voorbije maanden meer tegen de stroom in moesten dan vorig jaar. Toen werd ruim vooraf een actieplan met een concentratie, een massabetoging, drie provinciale en een nationale 24-urenstaking aangekondigd. Inhoudelijk sterke pamfletten en personeelsvergaderingen deden de rest. In een paar weken tijd werd de hardnekkige mythe dat klassenstrijd niet meer zou bestaan, ontkracht. De arbeidersbeweging herbevestigde haar rol als motor van maatschappelijke verandering. Studenten, artiesten en zelfs kleine ondernemers werden meegesleept. In de peilingen donderden de regeringspartijen achteruit. Eind vorig jaar had de federale regering maar een duwtje meer nodig om te vallen.
We hadden het moeten doen. Dan was de indexsprong, het optrekken van de pensioenleeftijd, de feitelijke afschaffing van het brugpensioen en het schrappen van de wachtuitlkering er niet gekomen. Dan moesten we nu niet meer staken tegen de uitholling van het ambtenarenpensioen, tegen de niet vervanging van 4 op de 5 uittredende ambtenaren, tegen de afbouw met 28% van de werkingsmiddelen van de federale openbare diensten en de vermindering van de investeringen met 33%. Het actieplan van vorig najaar heeft aangetoond hoe sterk de arbeidersbeweging wel is, mits een duidelijk plan en welomschreven doelstellingen. Plots was het patronaat wel bereid om te onderhandelen.
… en haar zwakte
Het voorjaar legde de beperkingen bloot. Wie onderhandelingen afwijst, isoleert zich. Maar wie onderhandelt zonder dead-line, zonder druk op de ketel, is bij voorbaat verloren. Toch lieten de vakbondsleidingen zich strikken: eerst met een onschuldig akkoord over de welvaartsenveloppe en daarna met een schandalig loonakkoord dat de ACV-top door de strot van de helft van haar apparaat en de meerderheid van de ACV-basis ramde. Het ABVV verliet de onderhandelingen. Het had onmiddelijk moeten oproepen tot een militantenconcentratie gevolgd door provinciale betogingen of een nationale. Het had de ACV-top nog kunnen dwingen tot een bocht, een beetje zoals ACV-Transcom verplicht werd haar achterban bij het spoor een vrijgeleide te geven om vandaag mee te staken.
Het ABVV bleef echter maar warm en koud blazen, dreigen en uitstellen. Dat ondermijnt de argumentatie van de militanten en ontneemt hen de goesting om er echt voor te gaan. Dat 20.000 hoofdzakelijk vakbondsmilitanten in de gietende regen deelnamen aan de urenlange Grote Parade, bewijst dat niet de actiebereidheid van de basis, maar het getalm aan de top het probleem is. Het moment ging hoe dan ook verloren en verklaart de matige opkomst tijdens de week van provinciale betogingen. Dat dit ook vandaag op de staking haar sporen zou nalaten was onvermijdelijk.
Geen woorden, maar daden
De vakbonden blijven gekant tegen de indexsprong, het optrekken van de pensioenleeftijd, het schrappen van de wachtuitkeringen etc. De bonden van de openbare diensten eisen investeringen en willen niet dat geraakt wordt aan het ambtenarenpensioen. Maar wat baten woorden als tegelijk de sociale afbraak doorgaat. Velen zijn bereid zich te informeren, te betogen en te staken, maar enkel als onze woorden gepaard gaan met overeenstemmende daden.
We weten intussen allemaal wat nodig is. Niet een halsoverkop uitgeroepen algemene staking die maar half opgevolgd wordt en eerder de zwaktes dan de sterktes benadrukt. Maar integendeel een actieplan zoals dat van het najaar, dat opbouwt naar een nog breder gedragen en nog hardere algemene staking om de regering ten val te brengen. Dat vereist dat we intern orde op zaken stellen. Teveel secretarissen, van beide bonden, steken meer tijd in het afremmen van initiatieven aan de basis dan in het samenbrengen en maximaliseren van het volledige potentieel. De beste manier om daarin verandering te brengen is ons beter organiseren aan de basis en zonodig onze delegees en secretarissen ter verantwoording roepen.
Politiek alternatief
Hoe komt het toch dat de vakbondsleidingen de krachtsverhoudingen die vorig jaar werden opgebouwd zo gemakkelijk weer uit handen gaven? Gebrek aan alternatief, denken we. Ze blijven immers rekenen op de christen- en sociaaldemocratie. Maar die zijn zelf van oordeel zijn dat we langer moeten werken, dat onze lonen te hoog zijn en investeerders best aangetrokken worden met fiscale geschenken. We verdenken hen ervan heimelijk te hopen dat de N-VA de klus klaart in afwachting van hun terugkeer aan de macht.
Als ze denken dat daarmee de sociale rust zal terugkeren, vergissen ze zich echter. De neoliberale besparingstrein leidt niet tot investeringen, maar slechts tot meer besparingen. Wat de vakbondsleidingen ook mogen wensen, de sociale rust ligt achter ons. We gaan naar een periode van veel hardere klassenconfrontaties. In die confrontatie heeft de arbeidersbeweging nood aan een echt alternatief. LSP alleen kan dat niet aan, maar als alle oprechte linkse activisten, organisaties en partijen hun krachten bundelen tot een nieuwe brede en democratische strijdpartij, dan kunnen we het politieke landschap flink dooreen schudden.
Reacties zijn gesloten.