Volgens het jaarrapport van het Internationaal Instituut voor de Vrede in Stockholm, zijn de militaire uitgaven op wereldvlak gestegen tot een record van 1.118 miljard dollar in 2005. Dat is een stijging van 3,4% tegenover 2004. De VS is koploper met 48% van het totaal. Vooral de oorlogen in Irak en Afghanistan zorgen voor die belangrijke stijging. Als we de situatie in die landen bekijken, kunnen we nu al stellen dat er in 2006 wellicht opnieuw een stijging zal zijn van de militaire uitgaven…
Thierry Pierret
Afghanistan: de vlucht vooruit
Sinds het begin van de oorlog in Afghanistan in oktober 2001 is er nooit sprake geweest van stabiliteit in het land. De VS en haar bondgenoten controleren in realiteit slechts Kaboel en de directe omgeving rond de hoofdstad.
Grote delen van het land worden gecontroleerd door krijgsheren of de Taliban, dat zich in het zuiden van het land heeft gereorganiseerd. De Taliban voerden een reeks bloedige aanvallen uit op verschillende Afghaanse dorpen. Sinds het begin van de lente kwamen daarbij meer dan 400 mensen om.
De internationale coalitie rond de VS wil een grootschalig offensief starten in het zuiden van Afghanistan en heeft daar duizenden soldaten voor nodig. Dat offensief zal slechts een zoveelste operatie zijn in een lange reeks. Dit biedt geen oplossing, waardoor de steun voor de Taliban kan groeien.
Opnieuw zullen alle middelen gaan naar militaire doeleinden en zal er niets overblijven voor de lokale bevolking. Integendeel, de bevolking werd de afgelopen maanden getroffen door heel wat luchtaanvallen. Er waren dubbel zoveel Amerikaanse luchtaanvallen in Afghanistan dan in Irak.
Irak: waar is de uitgang?
De regering-Bush kon een bescheiden overwinning voorleggen met de dood van Al Zarqawi, de leider van Al Qaeda in Irak. Maar op hetzelfde moment werd de symbolische kaap overschreden van 2.500 omgekomen Amerikaanse soldaten in Irak. Bush moest bovendien toegeven dat er geen afname van het geweld kan worden verwacht.
Zowat dagelijks zijn er aanslagen en militaire operaties. Er zijn de sectaire aanvallen van de groep van Al Zarqawi tegen de sjiietische bevolking, maar vooral de acties van de bezettingstroepen hebben bijgedragen tot het dominerende klimaat van geweld.
De willekeurige executies en het vele geweld tegen de lokale bevolking of tegen gevangenen hebben het Witte Huis meermaals in verlegenheid gebracht.
Bush en de republikeinen in de VS weten dat de situatie vandaag onhoudbaar wordt. Ze willen de troepen terugtrekken en de ordehandhaving overlaten aan Irakese troepen. Maar dat leidt niet tot meer stabiliteit of minder geweld. De twijfels bij de VS-leiding versterken de positie van het verzet in Irak.
Het ordelijk terugtrekken van de troepen is niet echt realistisch en om het prestige van de VS niet volledig in te deuken, wil Bush een al te grote escalatie van geweld vermijden.
We zien dus hoe de VS en andere imperialistische machten niet in staat zijn om zelfs maar een schijn van orde te herstellen in Afghanistan of Irak. De positie van het imperialisme zou er bovendien nog veel slechter uitzien moest het extreem reactionaire karakter van delen van het verzet de bredere lagen niet tegenhouden om in actie te komen.
Ook in landen als Afghanistan en Irak zal het er nu op aankomen om organisaties van de arbeidersbeweging op te bouwen die in staat zijn om bredere lagen te organiseren tegen de imperialistische bezetting en de asociale politiek van hun lokale politieke bondgenoten.
