In 1983 verkoos Liverpool een gemeenteraad van Labour op een moment dat Groot-Brittannië werd gerund door de “ijzeren dame” Margaret Thatcher, berucht voor haar ultraliberale politiek. De Labour Party in Liverpool werd geleid door de marxistische leden van de Militant-tendens (zij die later de Socialist Party hebben gecreëerd, onze zusterorganisatie in Engeland en Wales).
Virginy Prégny
De leiders van de Labour Party verzetten zich woordelijk wel tegen Thatcher, maar vroegen aan hun verkozenen ook om binnen het kader van de wet te blijven. In plaats van besparingen door te voeren die door Thatcher werd beslist, verhoogden ze de lokale belastingen, wat ernstige gevolgen had voor de brede, minder begoede lagen van de bevolking. Onze kameraden hebben dan ook resoluut geweigerd de politiek door te voeren die door de Labour Party werd gevraagd. Het was des te meer mogelijk omdat het stadsbestuur gesteund werd door 60% van de bevolking die zich voor een verhoging van de nationale budgetten uitsprak en 74% die bereid waren de strijd aan te gaan om Thatcher te doen plooien.
Eens verkozen hebben onze kameraden hun beloften gehouden. De heraanwerving van 2000 gemeentelijke ambtenaren die door het vorige stadsbestuur afgedankt werden, de lancering van en programma van sociale woningbouw voor het realiseren van 5000 sociale woningen (wat geleid heeft tot de creatie van 12.000 jobs!), een loonsverhoging voor alle stadswerkers (de maatregel raakte zo’n 4000 werkenden), de vermindering van de arbeidstijd van 39 naar 35 uur zonder loonsverlies.
De strijd was moeilijk gezien de 47 verkozenen geconfronteerd werden met de dreiging vanwege Thatcher om het leger te sturen en de gemeenteraad af te zetten, maar ook vanwege traditioneel links dat weigerde het stadsbestuur duidelijk te steunen en die zelfs stokken in de wielen stak (bijvoorbeeld door de weigering de algemene stakingsoproep tegen de regering te steunen!). Desondanks hebben op 29 mei 1984, de dag dat het budget gestemd moest worden, 50.000 arbeiders deelgenomen aan een betoging om het stadsbestuur van Liverpool te ondersteunen. Parallel hiermee hebben onze kameraden ook een campagne ontwikkeld voor nationale en internationale steun, met in het bijzonder de grote staking van de mijnwerkers, die toeliet enkele toegevingen van Thatcher te bekomen omdat ze zich op het front van de mijnwerkers wou concentreren en zich niet kon permitteren op twee fronten tegelijk onmiddellijk terug te slaan.
Het beslissende keerpunt in de strijd is de weigering van de stalinisten aan het hoofd van een aantal vakbonden geweest om te mobiliseren voor de algemene staking ter ondersteuning van de gemeenteraad in 1985. In dezelfde periode werden de mijnwerkers verraden door hun syndicale leidingen. Onze kameraden stonden toen helemaal alleen tegenover de regering. De leiding van Labour profiteerde van deze zwakke positie om de genadeslag uit te delen en de 47 gemeenteraadsleden uit te sluiten, evenals de sympathisanten van de Militant-tendens. Deze ervaring toont dat de arbeiders de heersende klasse kunnen uitdagen en doen terugtrekken indien ze over sterke taktieken en een sterk programma beschikt.
