Artikel door Nicolas Croes uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
De dominante logica is gericht op het individualiseren van sociale problemen. Werklozen zouden als enige verantwoordelijk zijn voor hun situatie. Dat er onvoldoende jobs zijn, wordt niet in rekenschap gebracht. Het beleid trekt de logica tot het absurde door, dat blijkt onder meer uit het artikel 63§2 waarmee de zogenaamde inschakelingsuitkering in de tijd wordt beperkt.
Deze asociale maatregel werd al door de vorige regering ingevoerd, maar werd door de nieuwe regering verstrengd. Vanaf januari zijn er de eerste uitsluitingen, in de eerste maand ging het om 16.900 mensen die hun uitkering verloren als gevolg van dit artikel, over heel het jaar zullen het er 35.000 zijn.
Zoals OASeS (Ongelijkheid Armoede, Sociale Uitsluiting en de Stad), een centrum van de Antwerpse Universiteit, stelt: “De arbeidsmarkt is niet aan de huidige beleidsmaatregelen aangepast. Omdat er nu een tekort aan jobs is, is dit nu niet de juiste maatregel.” Alles samen zijn in ons land meer dan 900.000 mensen volledig of gedeeltelijk werkloos en dus beschikbaar voor de arbeidsmarkt. Zij moeten het tegen elkaar opnemen voor de 40.000 beschikbare jobs (12.000 in Wallonië, 8.000 in Brussel en 16.000 in Vlaanderen, cijfers uit december 2014).
Op 25 februari werd in zeven steden actie gevoerd na een oproep van het netwerk Stop Artikel 63§2. Er waren acties die van het OCMW naar de RVA trokken. In Luik waren er 350 betogers. Thierry Müller van het netwerk stelde op die betoging: “Deze maatregel is onrechtvaardig, cynisch en absurd zowel op economisch, budgettair als moreel vlak. Bovendien is er op tal van vlakken sprake van discriminatie.” Hij merkte op dat de beperking van de inschakelingsuitkering in de tijd tot doel heeft om alle werkenden en uitkeringstrekkers mee te trekken in een neerwaartse spiraal.
Deze maatregel zet de deur open voor een beperking in de tijd van alle werkloosheidsuitkeringen. Verzet hiertegen is noodzakelijk. Als we de regering laten doen, zal onze sociale zekerheid steeds verder afgebroken worden. Eengemaakte strijd kan dit stoppen en maakt het mogelijk om in het offensief te gaan voor een degelijke sociale bescherming met leefbare uitkeringen (werkloosheid, pensioenen, …) of nog een goede en betaalbare gezondheidszorg. De intrekking van de asociale maatregelen die nu toegepast worden, is onderdeel van onze strijd.
Om de werkloosheid aan te pakken, moet bovendien werk gemaakt worden van een algemene arbeidsduurvermindering met bijkomende aanwervingen en dit zonder loonverlies. Zo kan het beschikbare werk verdeeld worden en kan de werkdruk naar beneden.
