rijken worden rijker, armen worden armer
Een studie van Meryll Lynch/Capgemini toont aan dat het goed gaat met de rijken. Eind 2005 telde ons land 63.800 miljonairs, 3,4% meer dan het jaar voordien. Zij hebben de beschikking over zo’n 180 tot 200 miljard dollar. Wereldwijd hebben de 8,7 miljoen miljonairs zo’n 33.300 miljard dollar in handen, of bijna een kwart van de totale wereldrijkdom. (De Tijd, 21/6/06)
Wat een schrijnend contrast met de situatie in de Saint-Léonardwijk in Luik, waar Stacy en Nathalie ontvoerd werden. De Morgen (17/6/06) geeft de volgende cijfers: de werkloosheid liep er op tien jaar op van 19 tot bijna 36% (en dat laatste cijfer is verouderd); slechts 25% van de werkenden beschikt minstens over een diploma van hoger secundair en 33% van de inwoners heeft geen diploma of slechts dat van de lagere school; zo’n 63% zijn alleenstaanden of eenoudergezinnen.
Het gezin waartoe de meisjes behoorden, is straatarm en woont samengeperst in een veel te kleine woning. Die mensen van “verwaarlozing” beschuldigen, is een gemakkelijkheidsoplossing. In die omgeving van uitzichtloosheid, van armoede die generatie na generatie wordt opgebouwd en waaraan nauwelijks te ontsnappen valt, zijn alcoholisme en familiedrama’s immers niet weg te denken. Lees er het boek “Pieter Daens” van LP Boon maar eens op na om te zien wat een crisis van het kapitalisme voor het sociale weefsel betekent.
Hoewel er veel veranderd is in de 20e eeuw – door de strijd van onze grootouders en ouders voor sociale zekerheid, degelijke lonen en werkomstandigheden, toegankelijk onderwijs,… – zijn we er de laatste 25 jaar getuige van geweest hoe de massa’s steeds opnieuw de broekriem moesten aantrekken, terwijl de winsten de pan uitswingden. Het patronaat doet alles wat in haar macht ligt om komaf te maken met alles wat ruikt naar een rechtvaardiger verdeling van de rijkdom.
Vooral in Wallonië en Brussel heeft deze anti-sociale politiek tot schrijnende situaties geleid. Langdurige werkloosheid en armoede zijn er op veel plaatsen in die mate aanwezig dat uitzichtloosheid er eerder regel dan uitzondering is. Maar ook Vlaanderen, nochtans één van de rijkste regio’s in de wereld (wat vooral betekent dat er ook veel van bovenvermelde miljonairs wonen – dat trekt het gemiddelde aardig naar boven!), heeft niet veel om over te jubelen. De site over armoedebeleid van de Vlaamse Gemeenschap is duidelijk: zo’n 13% van de Vlamingen kampt met een armoederisico en op vijf jaar tijd gerekend komt 1 Vlaming op 5 in een situatie van relatieve armoede (laag inkomen gedurende minder dan drie jaar) terecht. Zo’n 7% bevindt zich in een situatie van langdurige armoede.
Maar ondanks deze schrijnende situatie, die steeds meer gezinnen treft, is er geen enkele partij, noch boven noch onder de taalgrens, die armoedebestrijding als haar eerste bekommernis neemt. De arbeiders en hun gezinnen, de mensen die leven van allerhande uitkeringen, jongeren die gevangen zitten in een “interimcarrière”,… hebben geen enkele partij die voor hen opkomt. En ze zullen de bittere les van de geschiedenis moeten leren: er zal ook geen partij komen tenzij ze die zelf opbouwen! De beweging Een Andere Politiek en de conferentie van 21/10 bieden hiertoe voor de eerste maal sinds lang een ernstige kans. Laat ons die kans ook grijpen!
