Analyse door Ravichandren, Maleisië
Lee Kuan Yew overleed op 23 maart op 91-jarige leeftijd. Wereldleiders zoals Obama uit de VS of Najib uit Maleisië en zowat de volledige gevestigde media brachten hulde aan deze ‘grote leider’ die Singapore uitbouwde tot een moderne staat die op gelijke voet staat met de meest ontwikkelde landen. Ze waren in het bijzonder lovend voor de drie decennia (1959-1990) waarin Lee Kuan Yew de absolute macht had en deze gebruikte om lokale en internationale kapitalisten bij te staan in het zoeken naar economische winsten. Dit gebeurde tegen de achtergrond van massale inbreuken op de mensenrechten alsook een asociale agenda gericht tegen de belangen van de werkenden overgoten met een anti-socialistische propaganda.
Zoals andere ontwikkelde kapitalistische landen kent Singapore vandaag een klassenpolarisatie met een groeiende ongelijkheid en stijgende levensduurte. De economie van Singapore is gericht op de export en dus ook sterk afhankelijk van de gezondheid van de wereldeconomie. De economische kwetsbaarheid werd vorige week nog bevestigd toen de Singaporese dollar de slechtse koers neerzette sinds de Aziatische financiële crisis van 1998. De groei van het BBP vertraagt, vooral door de vertraging in China. Het zijn symptomen van het neoliberale kapitalisme dat het fundament vormt van de regering onder leiding van Lee Kuan Yew en zijn partij, de People’s Action Party (PAP).
Singapore wordt doorgaans gezien als een modern en ontwikkeld land, maar het land kent bijzonder veel inbreuken op de mensenrechten. Lee werd steeds gezien als een autocratische heerser die veel gemeen had met regionale leiders als Soeharto in Indonesië of Mahathir in Maleisië. Hij voerde een bewind waarin een enkele partij domineerde. Lee Kuan Yew zorgde ervoor dat hij steeds voldoende macht had om kritische stemmen en dissidenten het zwijgen op te leggen. Velen verdwenen in de gevangenis zonder proces, onafhankelijke media werd nooit toegelaten en de vrijheid van meningsuiting en actie werd onderdrukt. Oppositieleiders die uitgesproken tegen de regering ingingen, werden volledig gepluimd door tal van rechtzaken die tegen hen werden gevoerd voor de door de regering gecontroleerde rechtbanken. Nepotisme en vriendjespolitiek zijn schering en inslag in Singapore. De huidige premier, Lee Hsieng Loong, is de zoon van Lee Kuan Yew en ook zijn andere kinderen en naaste familieleden zitten op belangrijke posten in de regering of de zakenwereld.
Vakbonden en links werden vernietigd
Op het begin van zijn politieke loopbaan gebruikte Lee Kuan Yew, die aan de London School of Economics studeerde, de linkerzijde en de vakbonden als platform om zijn populariteit op te krikken. Chin Peng, de leider van de Communistische Partij van Malaya (CPM), stelde in zijn autobiografie ‘My side of history’ over de verkiezingsoverwinning van Lee in 1959: “Ik kan met zekerheid zeggen dat de meeste werkenden op het eiland sympathie hadden voor de linkse vakbonden en leden van deze vakbonden wisten dat ze onder controle van de CPM stonden. Onze aanhangers, sympathisanten en medestanders zorgden voor de electorale steun van Lee aan de basis. Zonder die steun zou hij nooit 43 van de 51 zetels behaald hebben in 1959.”
De CPM zat vast in maoïstisch en stalinistisch opportunisme. De partij gebruikte het idee van een volksfront, een eenheid met liberale of progressieve kapitalistische organisaties of individuen, en dat van een tweestadiatheorie, waarbij de strijd eerst voor democratische rechten moet gevoerd worden om pas in een tweede stadium over socialisme te spreken, voor allerhande politieke maneuvres in Singapore. Uiteindelijk werd hun foute benadering gebruikt door Lee Kuan Yew om de macht te grijpen en uiteindelijk de agenda van het kapitalisme op te leggen.
In 1963 was hij voldoende zeker van de consolidatie van zijn machtspositie dat hij overging tot een aanval op de CPM in ‘Operatie Koude Winkel’ waarbij de gezamenlijke krachten van de lokale en de Maleisische politie op het eiland alle vermeende communisten oppakten. Toen de linkse vakbond SATU (Singapore Association of Trade Unions) een algemene staking uitriep, werd deze pro-communistische vakbond verboden en heel wat leiders werden opgepakt. Het volledige ondergrondse netwerk van de CPM werd eveneens opgerold.
Deze ontwikkeling bevestigde het foutieve karakter van de politieke koers en de methoden van de CPM die weigerde om een onafhankelijke arbeiderspositie in te nemen. De fouten werden benut door reactionaire leiders als Lee Kuan Yew en zijn PAP om een harde aanval uit te voeren op de arbeidersklasse, linkse activisten en syndicalisten.
Na de aanval op links stond de arbeidersbeweging in Singapore onder sterke overheidscontrole om de belangen van d eheersende klasse te dienen. In 1961 werd het NTUC (National Trades Union Congress) opgezet als concurrent voor SATU. Sinds 1980 werd de centrale leider van NTUC steeds in de regering opgenomen als minister zonder portefeuille. Het doel was om de NTUC onder overheidscontrole te houden.
NTUC is niets meer dan een marionet van de staat en kent een snelle afname van het aantal leden. Bovendien zijn er veel goedkope arbeidskrachten ingevoerd uit Maleisië, Thailand, Indonesië, Sri Lanka, Filipijnen en andere landen. Die zijn goed voor meer dan 30% van alle werkenden en ze worden geconfronteerd met tal van vormen van discriminatie.
Staatskapitalisme
In de Jaren 1950 omschreef Lee Kuan Yew zich als een socialist. Hij stelde dat de Chinese revolutie een enorme verwezenlijking was voor China en het Chinese volk. Hij verklaarde destijds: “Ik heb altijd gedacht dat een socialist iemand is die gelooft dat staatsplanning en -controle leiden tot de grootste voordelen voor de volledige gemeenschap.” De man die Singapore decennialang leidde, gebruikt staatscontrole en –planning voor andere doeleinden dan de belangen van de werkenden en hun democratische rechten. Enkel de winsten van de kapitalisten waren van tel en daarbij werden de rechten van de werkenden onderdrukt. Als premier verwees hij opportunistisch naar de benadering van de Chinese bureaucraten onder Mao en Deng die ingingen tegen arbeidersdemocratie en vakbonden. Lee Kuan Yew gebruikte het om een vorm van staatskapitalisme te vestigen in Singapore met een sterke paternalistische staat die kapitaal accumuleerde en onnatuurlijk snelle economische ontwikkeling tot stand bracht.
Begin jaren 1960 nam het ministerie van Financiën belangen in een reeks lokale bedrijven in sectoren als de industrie en de scheepsbouw. In 1974 richtte de staat de Temasek Holdings op om alle belangen en bedrijven te beheren. Temasek heeft belangen in meer dan 60 lokale en buitenlandse bedrijven. Deze bedrijven variëren van de grootste in Singapore zoals SingTel, Singapore Airlines en Singapore Power tot de publieke iconen als Raffles Hotel en Singapore Zoological Gardens tot het gokbedrijf Singapore Pools.
De strategische locatie van Singapore bezorgt het land een economisch belang in de regio. Het gebrek aan fysieke grondstoffen en een kleine binnenlandse markt werden door de regering gebruikt om een investeringsvriendelijk exportgerichte economie te vestigen die gecombineerd werd met een groot belang van staatsinvesteringen. Het maakt dat de economie erg kwetsbaar is voor regionale en wereldwijde financiële veranderingen. Singapore kan op zich niet overleven. De kapitalistische agenda die door Lee Kuan Yew is opgelegd, leidt tot crises en conflicten als er regionale of wereldwijde crises zijn. Het leidt ook tot heel wat sociale problemen, zoals de moeilijkheid die zeker jongeren kennen om nog een huis te kunnen bezitten of de groeinende sociale polarisering tussen arm en rijk.
In de laatste verkiezingen haalden de oppositiepartijen extra zetels binnen. Het vertrouwen in de PAP-regering en de fundamenten van de staat van Lee Kuan Yew neemt af. Er wordt algemeens beseft dat deze fundamenten slechts dienen om de belangen van de miljonairs en kapitalisten te versterken. De ondemocratische aanpak van de PAP en de sociale voorwaarden die onderdrukking versterken, worden door de oppositiepartijen aangegrepen om in de verkiezingen vooruit te gaan.
Zonder een regering die opkomt voor de belangen van de gewone bevolking van Singapore kunnen de sociale en economische problemen niet opgelost worden. Er is nood aan een massapartij met een socialistisch programma gericht op de noden van de gewone bevolking van Singapore en dit als alternatief op het kapitalistische model dat gevestigd is door Lee Kuan Yew en zijn partij, de PAP.
