De keizer versus de baronnen van de PS
“Onaanvaardbare fouten”, “ontsporing”,… Voor Elio Di Rupo en zijn aanhangers gaan de schandalen in Charleroi en elders rechtstreeks in tegen de PS en haar waarden. Het is nochtans de interne logica van de partij die mee aan de basis ligt van de actuele schandalen.
De leiding van de voorloper van de PS, de Belgische Werkliedenpartij, stelde reeds dat ze voorstander was van een geleidelijke overgang van kapitalisme naar socialisme. Een idee dat vaak gebruikt wordt om het socialisme naar een verre toekomst te verbannen, zodat er niet op een directe wijze over moet worden gepraat. Dat leidt uiteindelijk tot het aanvaarden van de kapitalistische uitbuiting.
Binnen het huidige systeem bestaat er evenwel geen enkele collectieve oplossing voor de problemen van de arbeiders. Zodra men de patronale logica aanvaardt, kan men enkel proberen de schade te beperken. Het is dat wat geprobeerd werd door de zogenaamde “baronnen” in de PS.
Daarbij misbruikten ze hun macht om jobs uit te delen of om sociale woningen toe te kennen, bij gebrek aan een echt sociaal beleid op vlak van huisvesting. Bij ons zijn slechts 6% van de woningen sociale woningen, terwijl dit in de buurlanden veel hoger ligt. De sociale woningen die er zijn, werden dan maar eerst toegekend aan “vrienden” of “vrienden van vrienden”,… Op die manier werden de baronieën een soort instelling. Op basis van openbare en sociale diensten werd een basis opgebouwd die de leiding niet kon opbouwen door strijd die ze niet wilde voeren. Dit is geen typisch Franstalig fenomeen. Ook in Vlaanderen waren er gelijkaardige problemen, in verschillende partijen.
In de SP is er langs Nederlandstalige zijde sneller komaf gemaakt met de baronieën. Dat gebeurde onder meer door Louis Tobback, die SP-voorzitter was ten tijde van het Agustaschandaal. Tobback geeft nu wat goede raad aan Di Rupo en stelt dat de keuze gaat tussen “absolutisme of feodalisme”. “Meer macht voor de voorzitter is niet het beste systeem”, erkent hij. Maar Tobback ziet geen andere keuze. Deze analyse wordt ook gesteund door zowat de volledige omgeving van de PS-voorzitter (die ook minister-president van de Waalse regio is, burgemeester van Bergen,…). En het is ook deze versie die steeds in de media komt.
De afgelopen jaren is steeds verder komaf gemaakt met een actieve betrokkenheid van de basis bij de werking van de PS. Wat rest is cliëntelisme en vriendjespolitiek. In zo’n situatie een keuze maken tussen keizer Elio als verlicht despoot, of de baronnen als feodale heersers is een keuze tussen pest en cholera. Bovendien is het opvallend dat er nergens gesproken wordt over een mogelijke rol voor de basis.
Het is duidelijk dat Di Rupo verder zijn positie zal versterken en zich zal gedragen naar de straatnaam van het PS-hoofdkwartier, de Keizerslaan in Brussel. Een paleiscoup tegen Di Rupo zou enkel leiden tot de vervanging van de ene absolutistische heerser door een andere.
