Door de wind en door de regen trokken maar liefst 20.000 mensen op in De Grote Parade. Het was een diverse optocht die aangaf dat het ongenoegen tegenover het besparingsbeleid van alle regeringen groot is.
-> Eerder gepubliceerde foto’s
Een meerderheid van de betogers was Nederlandstalig, Hart boven Hard ontwikkelde eerst langs Vlaamse kant. Daarmee bevestigt De Grote Parade wat eerder bleek tijdens het actieplan van de vakbonden: het verzet tegen het Thatcheriaanse beleid wordt nationaal gedragen. Als er al twee democratieën zijn, zoals de N-VA graag beweert, loopt de scheidingslijn niet langs taalgrenzen maar hebben we hun beleid dat van bovenaf wordt opgelegd tegenover ons verzet dat van onderuit wordt opgebouwd.
De Grote Parade toonde nogmaals het potentieel voor een brede beweging tegen het rechtse beleid. Na het eerste actieplan eind 2014 leken de vakbondsleidingen te aarzelen. Onderhandelen over deelakkoorden zonder inhoud of een veelvoud aan acties zonder duidelijke opbouw, waren daar de uitdrukkingen van. Wij bleven steeds op het potentieel voor een tweede actieplan wijzen. Dit potentieel toonde zich reeds bij de militantenconcentraties van 11 en 19 maart. Nu werd het op krachtige en overtuigende wijze bevestigd in De Grote Parade.
Hart boven Hard kon tot een succes uitgroeien omdat er nood was aan het organiseren van de bredere solidariteit met het verzet tegen het huidige beleid. De vakbonden slaagden er met hun acties in het najaar in om andere lagen mee in actie te trekken. Jongeren namen de kop van de betoging van 6 november, tot groot genoegen van de aanwezige syndicalisten waren er ook veel Nederlandstalige jongeren waaronder een ruime delegatie Gentse scholieren. Daarnaast was er ook steun vanuit onder meer de socioculturele sector. Hart boven Hard wist op deze basis uit te groeien tot een breed gedragen overkoepeling.
De Grote Parade versterkt het verzet. Jammer genoeg werd het door delen van de vakbondsleidingen aangegrepen om zelf geen nieuwe grote betoging te organiseren om een tweede actieplan op gang te trekken. Het zorgde ervoor dat het leek alsof de vakbondsleiding nu op haar beurt op sleeptouw werd genomen door Hart boven Hard. Dat ruim 20.000 mensen dit weer trotseerden en vele anderen enkel omwille van de weersomstandigheden op het laatste moment besloten om niet te betogen, denk maar aan gezinnen met kinderen, wijst op een enorme actiebereidheid. Waarom wordt gewacht om deze mobilisatiebereidheid in te zetten voor een nieuw algemeen actieplan?
Terecht wilden de organisatoren de diversiteit van de beweging benadrukken. Er was een immense diversiteit in de optocht. Wij denken dat diversiteit niet door regels moet opgelegd worden, maar spontaan moet ontwikkelen. Regels zoals onder meer de beperking van het aantal vlaggen die enkel in het laatste blok mochten, kunnen zich ook tegen ons keren. Denk maar aan het terechte protest van ACOD tegen de absurde voorwaarden die voor de betoging van 24 maart in Antwerpen werden opgelegd. Vrije discussie in een beweging onder alle deelnemers kan ons enkel versterken en biedt ook de mogelijk om inzake programma sterker te staan. Een inclusieve benadering lijkt ons de beste om de bestaande diversiteit ruimte te geven. Zo kunnen we meteen ook vermijden dat groepen zoals de aanwezige Berbers en Koerden ook naar de staart van de optocht moesten omdat ze vlaggen bijhadden.
Na De Grote Parade en deze nieuwe bevestiging van het potentieel voor het verzet tegen het Thatcheriaanse beleid volgen deze week de regionale acties van de vakbonden. Die lijken niet allemaal even goed georganiseerd te zijn, met hier en daar verdeeldheid aan de top. Dit beantwoorden we best met eenheid van onderuit om door het succes van de acties onze leidingen tot een nieuw actieplan te dwingen. Zou de regering een dergelijk actieplan met een nationale betoging in gemeenschappelijk front als aanloop naar een 48-urenstaking overleven?
De Griekse bevolking heeft aangetoond dat er ook op politiek vlak alternatieven op de eenheidsworst van besparingspartijen mogelijk zijn. Een offensieve en inclusieve benadering van eenheid bracht Syriza in de regering. Ook in ons land zijn stappen in deze richting nodig, vandaar onze blijvende steun aan de oproep van ABVV Charleroi Zuid Henegouwen om al wie links van de christendemocratie, sociaaldemocratie en groenen staat te verenigen in een brede, democratische, inclusieve strijdpartij met respect voor alle deelnemers. Vandaar ook onze spijt dat PVDA langs Franstalige kant GO (Gauche d’Ouverture) meteen na de verkiezingen alweer heeft opgedoekt. De discussie over een politieke vertaling van het verzet zal verdergaan en LSP is bereid om daar met iedereen over in discussie en actie te gaan.
