Er vielen minstens 23 doden bij een aanslag op het Bardo museum in Tunis op 18 maart. De aanslag werd opgeëist door Islamitische Staat. De sympathisanten van het CWI in Tunesië veroordelen deze laffe en barbaarse aanslag.
Dit is een voor maandblad ‘De Linkse Socialist’ ingekorte vertaling van een langere verklaring van onze Tunesische zusterorganisatie
De aanslag zorgde voor een golf van verontwaardiging en woede in het land. Duizenden mensen kwamen spontaan op straat om hun solidariteit met de slachtoffers van de aanslag te betuigen. Eens te meer ging het om onschuldige slachtoffers.
Dergelijke aanslag komt niet als een verrassing. De afgelopen periode kenden jihadistische groepen een opmars in Tunesië. Dit wordt versterkt door de dieper wordende sociale crisis en ook door het volledige opbreken van buurland Libië na de imperialistische interventie in dat land.
De voorbije jaren sloten duizenden Tunesiërs aan bij jihadistische groepen in Syrië en Irak, waaronder Islamitische Staat (IS). Het maakt van Tunesië een van de belangrijkste bronnen van buitenlandse strijders in deze conflicten.
De Tunesische regering probeert de gebeurtenissen aan te grijpen voor een oproep tot ‘nationale eenheid’ tegenover het terrorisme. De Tunesiërs hebben inderdaad nood aan eenheid, maar niet met deze rotte regering die zich onder meer baseert op een partij met roots in de oude dictatuur en een partij die uit het rechtse religieuze fundamentalisme komt. Deze krachten kunnen we niet vertrouwen in de strijd tegen terrorisme.
Na de aanslag werd het leger op straat ingezet. Mogelijk zullen heel wat Tunesiërs dat verwelkomen, maar het vormt geen antwoord op de onderliggende problemen. Bovendien kan het leger ook ingezet worden tegen andere vormen van oppositie tegen het bewind van deze regering. Het regime probeert van de schok gebruik te maken om basisrechten aan banden te leggen en het staatsapparaat te versterken. Tegelijk wordt het asociale beleid verdergezet waarbij grote delen van de bevolking van de samenleving vervreemd raken. Daar kunnen religieuze extremisten op inspelen.
De huidige regering heeft geen antwoord op terrorisme, het beleid vergroot het risico van een eindeloze spiraal van geweld. Het excuus van de ‘oorlog tegen het terrorisme’ wordt bovendien gebruikt om een einde te maken aan de erfenis van de revolutie.
De gewone bevolking wil veiligheid. De eerste stap daartoe bestaat uit het recht op een normale job en een stabiel inkomen. Tunesië kent een groot aantal jonge werklozen en de afgelopen maanden stegen de prijzen van basisgoederen scherp. Het huidige beleid zal dit enkel nog versterken. Twee jaar geleden, tijdens het Wereld Sociaal Forum in Tunis van 2013, waarschuwden we in ons pamflet reeds: “De groeiende ellende in arme wijken vergroot de voedingsbodem waarop salafisten en jihadisten kunnen recruteren, zeker onder wanhopige jongeren is dat het geval. Als er geen ernstige antwoorden van de linkerzijde of van de vakbonden komen, dan kunnen deze lagen ten prooi vallen aan deze reactionaire demagogen.” Daar tegenover plaatsten we de nood aan een sterke beweging die opkomt voor de meest dringende eisen van alle onderdrukten.
De massa’s moeten het initiatief terug in handen nemen. De werkende massa’s en jongeren moeten in actie komen. In 2013 werden de moorden op de linkse leiders Chorki Belaid en Mohamed Brahmi meteen beantwoord met algemene stakingen. De vakbondsfederatie UGTT, het Volksfront en alle militante lagen van de Tunesische linkerzijde moeten hun potentieel erg grote kracht inzetten om het land te verenigen achter een duidelijk actieplan op klassenbasis gericht op sociale, economische en politieke verandering.
De machthebbers beweren onze veiligheid te verdedigen, maar hun staatsapparaat zit nog vol aanhangers van het oude regime die betrokken waren bij moorden en martelingen. In feite kende Tunesië de grootste veiligheid toen de massa’s met miljoenen op straat kwamen. De beste tradities van de revolutie, zoals de opbouw van revolutionaire verdedigingscomités in de wijken, moeten terug opgenomen worden.
Een oproep voor een algemene 24-urenstaking zou een eerste goede stap zijn om de eenheid van de werkenden, jongeren en de meerderheid van de bevolking te verenigen tegen terrorisme en obscurantisme. Het zou ook de verdediging van onze democratische rechten opnemen en het begin vormen van een strijd tegen het kapitalistische beleid van sociale ellende en staatsrepressie. Een staking die gepaard gaat met grote mobilisaties op straat zou bijdragen aan de heropbouw van de massastrijd en de oorspronkelijke eisen van “brood, werk en waardigheid” terug centraal stellen. Deze strijd moet uiteindelijk leiden tot een democratisch socialistische samenleving.
