CD&V tracht het tegendeel te bewijzen, maar de regering Michel is niet uit op akkoorden. Ze wil de forcing voeren en de krachtsverhoudingen wijzigen. Deze regering moet weg en met haar heel het besparingsbeleid. Dat vereist een tweede actieplan, massaler en harder dan het vorige.
LSP-pamflet voor de militantenconcentratie van 11 maart – PDF van het pamflet
Het vorige actieplan deed de regering wankelen. Eind december verloren de regeringspartijen samen 6% in de peilingen, de N-VA alleen al 4%. Meer dan 70% vond de indexsprong en het optrekken van de pensioenleeftijd tot 67 jaar slechte maatregelen. Knack en VTM kwamen tot de bevinding dat 85% van de Vlamingen een belasting wil op vermogens boven de 1 miljoen euro, 91% van de CD&V kiezers en zelfs 78% van die van Open VLD en N-VA.
De vakbondsleidingen zouden op 16 december het vervolg bespreken. We waren allemaal in blijde verwachting: de regering had maar een duwtje meer nodig. Sommigen wilden een staking “tot de finish”. Omdat nog veel strijdpotentieel onbenut bleef, pleitte LSP voor een tweede actieplan eindigend in een hernieuwbare 48-urenstaking. Maar de vakbondsleiding stelde uit naar 6 en dan naar 30 januari, het ACV zelfs naar 10 februari. Op vraag van patronaat en CD&V moesten de onderhandelingen nog een kans krijgen. Ons moment ging verloren.
Patroons en regering laten hun moment niet voorbij trekken
Dankzij de oerconservatieve Islamitische Staat, kon Michel het beeld van een zwakke verdeelde regering bijstellen, zeker na de ontmanteling van een terreurcel in Verviers. Nieuwe peilingen wezen op herstel, de N-VA recupereerde 2,5%. Regering en patronaat grepen hun moment: niets in 2015, maximaal 0,8% bruto in 2016 en nog maar eens de welvaartsenveloppe voor de laagste uitkeringen. Meer was er uit de groep van 10 niet te wrikken. Een normaal mens zou zich doodschamen in een context van Lux- en Swissleaks, maar niet de patroons en de regering.
Financieminister Van Overtveldt (N-VA) rukte in aanloop naar de stemming over het sociaal akkoord in de nationale raad van het ACV de laatste strohalm uit: “een taxshift kan niets anders zijn dan een BTW-verhoging”. Sindsdien gaat er geen dag voorbij of regeringspartijen willen de werkloosheid beperken in de tijd, langdurig zieken aan het werk stellen, de toelage van werkloze mantelzorgers afnemen, bruggepensioneerden terugroepen, huurprijzen indexeren, patroons die de loonnorm en de indexsprong niet respecteren sanctioneren etc. Tegelijk eisen ze “twee jaar sociale vrede” of toch minstens het opbergen van het stakingswapen. Dat komt bovenop de minimumdienst die ze om te beginnen wil opleggen aan spoormannen, cipiers en op luchthavens.
Geen akkoord als er geen oplossing is voor iedereen?
Tijdens het najaar riepen de vakbondsleidingen op de ordewoorden nauwgezet te volgen. Gezamenlijke en gecoördineerde actie zijn immers veel efficiënter dan ieder zijn weg te laten gaan. Maar nu hebben we de indruk dat de vakbondsleidingen zelf de chaos organiseren. Het ACV heeft de deur open gezet voor een wirwar aan deelakkoorden. Tot genoegen van patronaat en regering, vinden Jorissen (ABVV-metaal) en Dedeyn (BBTK), zonder overleg met de achterban van hun centrale of de ABVV-top, een indexsprong geen staking waard. Gaat men ons straks vertellen dat we niet meer tegen de indexsprong mogen staken omdat we anders het deelakkoord over de swt-ers in gevaar brengen? In plaats van de houding in te nemen die we van onze delegees verwachten- geen akkoord, zolang er geen oplossing is voor iedereen – dreigt het binnenkort ieder voor zich te worden.
Als deelakkoord geen probleem is voor gemeenschappelijk front, waarom zou actie dat wel zijn?
Deze concentratie en die van de openbare diensten de 19de zijn een goede aanloop, maar moet dat nu echt telkens achter de schermen terwijl de achterban maar moet gissen? De sterkte van het vorige actieplan was dat we telkens de volgende afspraak kenden, ruim vooraf en met goed uitgewerkt informatie- en mobilisatiemateriaal. Interprofessionele vergaderingen hielpen ons voorbereiden. Op personeelsvergaderingen wisten delegees wat ze konden voorleggen. Nu weten ze zelf niet eens waar ze aan toe zijn.
We lopen er niet echt warm voor, maar een deelakkoord tekenen en toch het gemeenschappelijk vakbondsfront in stand houden, kan blijkbaar. Waarom zou dat niet evengoed gelden voor actie? Waarom zou een initiatief van pakweg het ABVV of het ACV in afwachting dat de andere vakbond erbij aansluit ineens wel een breuk van het gemeenschappelijk front moeten betekenen? Waarom zou het niet mogelijk zijn om gezamenlijke provinciale betogingen te organiseren in de eerste week van april, liefst voor beide grote vakbonden gekoppeld aan staking, maar als het moet voor de ene wel en voor de andere niet? Waarom zou het opperen van een nieuwe nationale betoging in gemeenschappelijk front als aanloop naar een 48-urenstaking ergens rond 1 mei een breuk van het gemeenschappelijk front moeten betekenen ?
Er schort wat met inspraak. De vakbondsleiding communiceert niet rechtstreeks, maar via de media. Die laten daar steevast een politicus van de meerderheid en een vertegenwoordiger van het patronaat ‘duiding’ bij geven. Waarom legt men ons pas zaken voor als alles in kannen en kruiken is? Zo zijn we wel verplicht akkoord te gaan, want anders gaan we open en bloot in tegen de leiding die zich in de pers al vastgepind heeft en verzwakken we onszelf.
Een politiek alternatief nodig
Afschaffing van de indexsprong en vrije loononderhandelingen, een sterke sociale zekerheid en een goede sociale bescherming, behoud en versterking van de openbare diensten zonder te raken aan het ambtenarenstatuut en een rechtvaardige fiscaliteit, zonder dit minimum zou er volgens de vakbondsleidingen geen akkoord komen. Later werd daar ook het terugtrekken van de maatregelen voor schoolverlaters aan gekoppeld. Hoewel de regering meteen liet verstaan dat dit onbespreekbaar was, namen de vakbondsleidingen plaats aan de onderhandelingstafel. Waarom? Omdat ze zelf niet geloven dat er een alternatief bestaat. Met een regering met christen- en sociaaldemocraten hopen ze op meer inspraak, maar ook die vinden dat we langer moeten werken, onze lonen te hoog zijn en investeerders gelokt moeten worden met fiscale geschenken. Moeten we echt weer de richting Di Rupo uit, zodat N-VA of nog ergere populisten de ontgoocheling over diens beleid kunnen uitbaten?
We weten nog niet in hoeverre de Griekse regering zal doorzetten, maar tot voor enkele jaren behaalde Syriza minder stemmen dat de Communistische Partij. Ze bood de communisten en andere radicaal linkse groepen echter aan om samen te vechten voor een meerderheid die de hele besparingspolitiek zou verwerpen. Vandaag haalt Syriza in de peilingen 47%, een stijging met 11% sinds de verkiezingen in januari! Het ABVV-Charleroi Zuid Henegouwen roept al enkele jaren op voor een breuk met de christendemocratie, de sociaaldemocratie en de groenen en wil alles wat zich links daarvan bevindt verenigen in een brede, democratische, inclusieve strijdpartij met respect voor alle deelnemers. PTB-GO had een eerste stap in die richting kunnen zijn, maar is alweer opgedoekt. LSP blijft beschikbaar om die discussie aan te gaan met ieder die dat wil.
LSP staat voor:
- Volledig herstel van de index, vrije loononderhandelingen en een minimumloon van 15€ bruto/uur!
- Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen!
- Handen af van het statuut van de openbare ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing!
- Handen af van ons pensioen. Herstel brugpensioen, vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV!
- Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500€ per maand!
- Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 32u/week zonder loonverlies!
- 85% van de Vlamingen is voor een belasting op vermogens boven een miljoen euro. Wij steunen dat en wensen er de nationalisatie onder democratische controle van de financiële sector aan te koppelen om kapitaalvlucht uit te sluiten.
- Nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap!
- De chaotische markteconomie en het private winstbejag bieden geen enkele garantie op een job. Voor een democratisch opgestelde en door de gemeenschap gecontroleerde planeconomie in democratisch socialisme!
