Regering hangt aaneen met spuug en draadjes
Artikel door Peter Delsing uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
De federale regering heeft van meet af aan – zo leek het – met spuug en draadjes aan elkaar gehangen. Het enige moment dat ze even een eenmakend doel kon voorwenden, was na de verschrikkelijke aanslagen in Parijs. Ze misbruikte de terroristische dreiging om als ‘vader van de natie’ op te treden. De stemming leek even te keren: tegen ‘polarisatie’, zelfs die tussen de economische klassen. Ook al zitten de enorm toegenomen klassen- en dus ook politieke tegenstellingen ingebakken in het systeem.
Het optreden tegen een terroristische cel in Verviers, de maatregelen die snel op papier werden gezet tegen terrorisme (en die makkelijk tegen de arbeidersbeweging kunnen worden misbruikt), de para’s op straat, … De begrijpelijke afkeer van willekeurig geweld en terreur bij een brede laag van de bevolking liet Michel I toe om opnieuw een zeker draagvlak te vinden. Vooral de N-VA en de liberale MR profiteerden daarvan. Ze claimden opnieuw een bredere steun in de maatschappij, die ze na de harde asociale maatregelen en de stakingsacties van november en december waren kwijtgespeeld.
Commentatoren waren er in januari snel bij om het vakbondsverzet, na de gebeurtenissen bij Charlie Hebdo en in Verviers, te begraven. Ze hoopten dat de onderhandelingen over een minimale loonsverhoging – sowieso weggeveegd door de indexsprong van min 2% – en het beperkt optrekken van de laagste uitkeringen het verzet zouden doen wegkwijnen. Dat was nogal kort door de bocht. Peilingen gaven steun aan de regering voor haar maatregelen tegen terrorisme. Maar andere peilingen toonden belangrijke meerderheden tegen de indexsprong en tegen pensioen op 67.
Het karakter en de samenstelling zelf van deze regering, vooral met de Thatcheriaanse provocateurs van N-VA, lijken steeds opnieuw de beweging weer in gang te duwen. Met de CD&V als vijfde wiel aan de Thatcheriaanse wagen. Nu eens de regeringspartner N-VA van binnenuit beschadigend, dan weer trouw zwerend aan diezelfde coalitie. Denk aan de mail van een Antwerps CD&V lid om de aanwezigheid van para’s in het straatbeeld – stokpaardje van De Wever – georkestreerd te bekritiseren op sociale media. De CD&V vertegenwoordigt ook het dilemma van veel grote kapitalisten. Ze moeten de onbetrouwbare factor N-VA – mogelijk te veel een wandelende provocatie van de arbeidersklasse, en communautair niet volledig onder hun controle – tot ‘redelijke proporties’ terugbrengen. Tegelijk is elke stap vooruit voor de winsten en verzwakking van de vakbonden die deze openlijke provocateurs losweken ook voor hen handig meegenomen.
Nauwelijks was de inkt van het voorstel rond de lonen droog, of er werd door sommigen gesteld dat de syndicale strijd voorbij was. Een aantal N-VA’ers zagen de toezegging van de ACV-top als een teken van zwakte, een breuk in het syndicaal front en een signaal om de ‘overwinning’ te ‘vieren’ met nieuwe frontale aanvallen. Zuhal Demir van de N-VA lanceerde meteen opnieuw het voorstel voor de beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd. N-VA-minister van Financiën Van Overtveldt wist te melden dat er geen tax shift naar het kapitaal en de grote vermogens zou plaatsvinden. Via BTW-verhogingen op consumptie wou hij opnieuw hoofdzakelijk de werkenden, werklozen en gepensioneerden doen betalen. Liesbeth Homans kwam naar buiten met het voorstel voor gescheiden kinderopvang voor kinderen van werklozen en armen. Diezelfde Homans ziet er ook geen graten in om huurprijzen wel te indexeren en de lonen en uitkeringen niet. Het toont de absolute prioriteit van deze regering. Grote bedrijven, diamantairs, vermogenden met Lux- en SwissLeaksambities en verhuurders mogen zich in de handen wrijven, terwijl gewone werkenden, werklozen, jongeren, gepensioneerden, … worden gestroopt waar ze bijstaan.
De Thatcheriaanse provocateurs zullen niet stoppen. De enige manier om ze te stoppen met hun aanvallen op onze lonen en sociale rechten is door een actieplan op te stellen dat hen doet vallen. De basis van ACV en ABVV, honderdduizenden syndicalisten maar ook de jongeren, de socioculturele sector, … verdienen een eigen massapartij waarmee ze de strijd verder kunnen stimuleren. We hebben een regering nodig die neen zegt tegen de besparingen en door nationalisaties onder democratische controle de rijkdom gebruikt voor de ontwikkeling van de grote meerderheid, niet enkel voor de winsten van een kleine minderheid.
