Artikel door Nicolas Croes uit maandblad ‘de Linkse Socialist’
Het schandaal van SwissLeaks toont eens te meer aan dat we niet allemaal gelijk zijn. Terwijl het besparingsbeleid onze sociale verworvenheden blijft uithollen en terwijl de werkgevers en hun politieke marionetten onze basisrechten zoals het recht op staking in vraag stellen, blijven de superrijken feesten. Een enkel cijfer volstaat om aan te tonen hoe rot het kapitalistische systeem is: in 2014 bezaten de 80 rijkste mensen evenveel als de 3,5 miljard armsten. Hun vermogen verdubbelde tussen 2009 en 2014. Het is niet voor iedereen crisis…
In 2009 waren de 1% rijksten goed voor 44% van het wereldwijde vermogen. In 2014 was dat al 48%, en volgens Oxfam, dat deze cijfers publiceerde, 50% in 2016. Dat betekent dat de 1% rijksten dan evenveel zullen bezitten als de 99% anderen, de rest van de mensheid samen. De ongelijkheid is zo groot dat de 80% armsten wereldwijd amper goed zijn voor 5,5% van de rijkdom.
LuxLeaks, SwissLeaks, … het houdt niet op!
Journalisten publiceerden in de herfst van vorig jaar een lijst van een duizendtal bedrijven, waaronder de grootste van de planeet, die geheime onderhandelingen voerden met de Luxemburgse overheid om gunstige fiscale akkoorden te sluiten. Na deze LuxLeaks ging SwissLeaks nog verder. Er is sprake van niet minder dan 180 miljard euro dat aan de gemeenschap is ontzegd door een complex mechanisme van geheime rekeningen in Zwitserland en dit met de actieve medeplichtigheid van de Britse bank HSBC. Onder de klanten van dit stelsel van belastingontduiking vinden we een groot aantal vertegenwoordigers van die 1% superrijken. Maar we hoeven het zover niet te zoeken. In België kan wie rijk is via de notionele interest of het ontbreken van meerwaardebelasting volstrekt legaal belastingen ontwijken, in Nederland kan dat omdat het land met veel andere landen verdragen heeft gesloten tegen dubbele belastingsheffing en omdat royalties er belastingvrij zijn.
Hoeveel middelen zijn er nog die voor de gemeenschap verborgen gehouden worden terwijl de gewone werkenden als citroenen worden uitgeperst omdat er zogezegd geen alternatief is op het besparingsbeleid? Laat het duidelijk zijn, het gaat niet om enkele ontsporingen, maar om een integraal onderdeel van de competitie voor het aantrekken van kapitaal. De overheden en internationale instanties hebben deze praktijken aangemoedigd terwijl tegelijk de strijd tegen fiscale fraude werd afgebouwd. Zo treffen de besparingen in ons land ook de FOD Financiën waar tussen eind 2008 en begin 2012 al 2.375 ambtenaren of 9,1% van het totaal aantal verdwenen. De boodschap van de overheden is: ‘fraudeer er maar op los’. Ondertussen gaat de jacht door op zogenaamde ‘sociale fraudeurs’ zoals werklozen, sociale huurders, vluchtelingen, langdurig zieken, …
Blijven mobiliseren!
De begrotingscontrole in maart kan leiden tot een reeks nieuwe aanvallen, terwijl de vorige verre van verteerd zijn. We mogen niet toegeven.
Het aan de macht komen van een Griekse regering onder leiding van de radicaal linkse partij Syriza spreekt veel jongeren en werkenden in Europa en daarbuiten tot de verbeelding. Onder de Europese elites heerstte de angst. Hun verzet liet niet op zich wachten. Het leek alsof het lot van de wereld afhing van dit land dat amper goed is voor 2% van de economie van de eurozone. Zoals de Ierse arbeidersleider James Larkin al opmerkte: “De groten op aarde lijken slechts groot omdat wij op onze knieën zitten. Laat ons opstaan!” Dat is wat het kapitalitische establishment doet beven: dat de massa’s zich bewust worden van de kracht van hun aantal tegenover diegenen die het van hun bankrekening moeten hebben.
In Griekenland moeten de werkenden en jongeren hun mobilisaties volhouden en verder opvoeren zodat de Griekse regering niet toegeeft aan de chantage van de Europese instellingen en om een stap verder te gaan in de richting van een breuk met het kapitalisme.
In België moeten we ons niet beperken tot de rol van toeschouwer. De mogelijkheid om de rechtse regering weg te staken bestaat nog steeds. De militantenconcentratie van 11 maart mag slechts een eerste stap zijn in een tweede actieplan dat opbouwt naar een algemene 48-urenstaking. Een extra front tegen het Europese besparingsbeleid zou meteen duidelijk maken dat de Griekse bevolking niet geïsoleerd staat in haar verzet tegen de opeenvolgende aanslagen op haar levensstandaard.
De volledige wereld wordt geraakt door politieke, sociale en economische onrust. Het establishment heeft geen enkele oplossing op lange termijn. Het maakt dat de werkende bevolking een enorme verantwoordelijkheid heeft, enkel de werkende klasse is in staat om te bouwen aan een wereld zonder besparingen en uitbuiting. Ze kan dit afdwingen door haar gewicht in te zetten, de werkende bevolking kan het volledige systeem platleggen om er vervolgens de controle van over te nemen en de productie te richten op de behoeften van de meerderheid van de bevolking.
