Satirische column door (pd) overgenomen vanop http://links-socialisme.blogspot.be/
U had het misschien nog niet gemerkt, maar we zitten sinds een aantal maanden met een radicaal rechtse regering. Snijden in de voorzieningen en het inkomen van werklozen, werkenden, jongeren en gepensioneerden die dachten van hun rustige oude dag te genieten? De regering-Michel doet er alles aan om onze manier van leven in het gedrang te brengen. De harde kern, die regelmatig in doorrookte (niet van een Arabische waterpijp) achterkamertjes samenkomt, zit op een doelloos spoor van radicalisering en doorgeslagen neoliberalisme, waarvan de wortels nog maar zelden door onze media in kaart zijn gebracht. Dit in schril contrast met dat andere extremisme, van islamfundamentalistische snit, van wiens oorzaken, gevolgen, hoofd- en zijwegen,… de gemiddelde burger inmiddels volledig doordrongen is. Wie is er vandaag geen expert in Islamitische Staat, fundamentalistische snuff video’s en terreurdreiging niveau 1 tot 4 – en terug? Die heeft duidelijk de krant niet gelezen, ligt in een coma, of heeft de knop van het TV-nieuws, wegens teveel onthoofdingen die op elkaar beginnen te lijken, gewoon uitgezet. Nochtans is het belangrijk om de voedingsbodem en mogelijke oplossingen voor de radicalisering van neoliberale politici van nabij onder de loep te nemen.
Met kansarmoede heeft het volgens de kenners niets te maken. “Ze creëren meer kansen voor zichzelf door die van anderen te sluiten,” aldus Marion Van Lan, sociologe aan de Universiteit Groningen, waar ze neoliberale politici aan laboratoriumonderzoek onderwerpt. Onderzoek dat zeker vandaag, met de aanhoudende aanslagen op onze levensstandaard, broodnodig is. “Het zijn narcistische types met een franje van schizofrenie. Velen zijn ook serieus borderline zonder het zelf te beseffen.” Van Lan sprak gisteren in de Commissie “Deradicalisering van de neoliberalen” waar ze zich hevig kantte tegen té simplistische modellen, als zou de radicalisering van politici simpelweg het gevolg zijn van de kapitalistische crisis. “We mogen niet teveel in hokjes denken. Iedere geradicaliseerde neoliberaal kende zijn eigen traject. Van Bart De Wever weten we dat hij teveel in de verkeerde frituren zat, met een van de samurai saus druipende berepoot in de ene hand en een boek van Edmund Burke in de andere. Zoiets kan een nefaste invloed op de karakterontwikkeling hebben.”
De feiten zijn er nochtans. En dikwijls wordt de NVA, zeg maar de neoliberale Thatcher 4 Belgium, met de vinger gewezen. De radicalisering uitte zich niet alleen in plotse veranderingen van het uiterlijk. Al waren die er wel. Bart De Wever met zijn bijna levensbedreigende vermageringskuur (samengevat in zijn dieetboek met collega saladist Carl Huybrechts – een literaire bijbel voor kook- en andere fanaten). Er is ook de verontrustende transformatie van Liesbeth Homans, die zich de expressieloze look van een kampbewaakster op speed aanmat, en industriële hoeveelheden donkere oogschaduw begon te gebruiken. Van bikinibabe tot genadeloze neoliberale strijdster… Het zal je dochter maar wezen. Ideologisch verblind, zoveel is duidelijk, in haar jihaat tegen gewone werkenden, werklozen, vakbonden en andere Ongelovigen die er zelf voor hebben gekozen. Om niet tot de rijkste 1% te behoren. “Een schandaal en meestal hun eigen schuld,” vindt de uitgesproken Antwerpse NVA’ster. “We kunnen de 99% armsten niet blijven pamperen met lonen waar je mee rondkomt en een ontspoorde sociale zekerheid, die haar gebruikers verhindert om op eigen benen te staan. Ja, dan bedoel ik ook de rolstoelpatiënten die het ongeluk hadden om één of allebei hun benen te verliezen. Ze kunnen tenslotte nog altijd op hun eigen stompjes staan.”
Naast de fysieke omwenteling zijn er ook andere tekenen waaraan de omgeving een doorschietende neoliberaal kan herkennen. Zoals een onstuitbare vloed aan extreme uitspraken tegenover vrienden, familie, op Facebook, ja zelfs in de media. “We moeten ervoor zorgen dat de werklozen hun rekeningen niet meer kunnen betalen.” Dat zegt de openlijke sadiste en Thatcher kloon Zuhal “bekeerde Vlamingen zijn altijd de hevigste” Demir. “Het ABVV is de gewapende arm van de PS.” Dixit Bart De Wever, de Ché Guevara in de weelderige achtertuin van de rijkste 1%. Dan ben je toch beter af met een halsstarrig grijnslachende tuinkabouter met puntmuts – Theo Francken, ben jij dat? – als kloeke afschrikking. Zoekt u nog meer symptomen van ontspoord en antikatholiek – word eens wakker, CD&V – denken? “De VNV collaborateurs met Hitler hadden hun redenen.” Aldus de gevaarlijk radicaliserende Jan Jambon, die het ondanks zijn extreme uitspraken tot Minister van Binnenlandse Zaken heeft geschopt. Zet op dit ongeleide projectiel alsjeblief een bataljon professionele Deradicaliseerders. “Komaan Jan, Hitler was er ver en vér over. Wij kunnen je misschien helpen. Mogelijk zelfs aan een echte job(knipoog). Wat is er in ’s hemelsnaam mis met de mooie tradities van centrumrechts? Leo Tindemans, Manu Ruys, Rika De Backer,… Willy Claes en Louis Tobback. Jij hebt nood aan positieve rolmodellen, Jan! Nee nee, OK… niet Nelson Mandela. ’t Is al goed.”
“Ik was bijna naar Engeland getrokken om tegen de mijnwerkers te vechten.” (Bart De Wever)
Veel radicale neoliberalen leerden elkaar kennen in obscure, pet- en lintdragende organisaties, zoals de studentenclub KVHV. Bart De Wever, vandaag schaduwpremier, vertelt: “Wij keken vroeger graag naar filmpjes over de Falklandoorlog, terwijl wij joelden en onze favoriete clubliederen zongen. Het was de tijd van voor You Tube en internet. Soms was het een hels gerommel met die oude VHS video cassettes, daar in ons Verbondslokaal. Wij dachten echt dat Milton Friedman ons vanuit de hemel kon zien en onze gebeden voor een volledig vrijgemaakte aanbodzijde kon horen. Niemand had die belemmerende hoge loonkost, sociale zekerheid en vakbonden nodig.” De NVA-kopman analyseert voortdurend. En altijd in naam van de Zwarte Steen – of was het het Zwart Geld van LuxLeaks en SwissLeaks? – die elke diepgelovige neoliberaal, én diamantair, ooit tijdens zijn leven moet hebben bezocht. Al was het maar om onbezorgd in een wellness modderbad te ploeteren, samen met andere steunpilaren van de samenleving. Bart heeft nog steeds dezelfde missie als toen: doen alsof de meerderheid “dankbaar” moet zijn dat ze financieel gepluimd wordt door het kapitaal. Hij gaat verder: “Toen ik Thatcher met haar valse permanent in een Britse tank zag zitten, wist ik het zeker: dit wil ik later ook doen.” Zou het effectief? Een andere NVA-hooggeplaatste, die anoniem wenst te blijven, bevestigt: “Toen is het idee van militairen voor de kathedraal eigenlijk spontaan gegroeid. Als student plasten Bart en ik er soms tegen, nu zetten we er liever para’s voor. Alleen de werkende mens wordt nog zeiknat. (grijnst)“
Hoe wordt iemand een strijder voor het extreem neoliberale kapitalisme? De Wever vertelt honderduit: “Margaret Thatcher en Ronald Reagan waren onze idolen bij het KVHV. Het scheelde echt geen haar of ik was in Engeland mee tegen de mijnwerkers gaan vechten. Telkens wanneer Thatcher een schip van de Argentijnen kelderde, slaakte Liesbeth (Homans – nvdr) een gilletje dat ik hier niet ga nadoen. Ja, toen had ze soms nog gevoelens. Zij het meestal nogal militaristische.”
Driemaal daags keerde de jonge Bart De Wever zich al biddend – de verzen van Edmund Burke en Milton Friedman prevelend – naar Londen, het Mekka van de zakenwereld. “Ik was serieus teleurgesteld toen ik hoorde dat de Falklandoorlog al gedaan was en de mijnwerkers reeds verslagen. Ik wou begin jaren ’90 nog mijn valiezen pakken om eigenhandig de extreemlinkse Anti-Poll Tax beweging te stoppen, waarover Thatcher helaas is gestruikeld. Maar eerlijk gezegd: ik stond te dik. En ik was niet zeker dat ik als neoliberale strijder nog terug het land zou inmogen. Stel dat ze mijn nationaliteit zouden afnemen, wegens deelname aan een buitenlands conflict. Of mijn naam op de vliegtuiglijst hadden gescreend, goed voor twee plaatsen in Business Class. Daar hadden Liesbeth en Theo persoonlijk en onze Verbondskas collectief voor gespaard. Dan was ik voor altijd veroordeeld om in Engeland, met zijn legendarisch slechte keuken, te blijven. Ik was wel voor het Ene en Ondeelbare neoliberale geloof, en there is no alternative, maar de Belgische frietkoten vaarwel zeggen, daar voelde ik weinig voor.”
Bart “Al-Berepoot”, Liesbeth “Al-Kampbewaakster” en Theo “Al-Tuinkabouter” zwoeren daar en toen, in dat bedompte KVHV-lokaal, dat ze van Lommel tot de Borinage, van Oostende tot de Duitssprekende kantons,… een “asociale woestijn” zouden creëren. Een door Karel Van Eetvelt, Unizo imam, klaaglijk tot het gebed opgeroepen kalifaat, voor diamantairs met een lekke boekhouding. Zonder een Franstalig ABVV, dat met z’n halve bolsjevisme – want dat was het – naïeve werkende Vlamingen op sleeptouw zou nemen. Vlamingen die diep van binnen eigenlijk niets liever willen dan hun koopkracht en sociale zekerheid volledig gekelderd te zien. Een Vlaams paradijs waar kinderen van werklozen niet langer constant op café zitten te zuipen en te kaarten. Maar les krijgen in sociale vaardigheden (“Vandaag breken we de sociale zekerheid af, jongens en meisjes”) van Liesbeth Homans en Zuhal Emir – sorry Demir – zelve.
De jonge KVHV’ers sloegen liters Westmalle achterover, bestudeerden gezamenlijk pauselijke Encyclieken, zongen middeleeuwse liederen en wisselden van partner na het gebed (door dronkenschap, maar soms ook niet). Een occasionele dandy rookte pijp. Bart De Wever: “Na de vorming kuiste ik de vloer van ons Verbondslokaal, die er bijna altijd smerig bijlag. Studenten zijn, dat is bekend, soms echte varkens. Wij van het KVHV, hoewel een toekomstige elite, waren ook niet rein en proper op onszelf. En dus schrobde ik geregeld de vloer van deze superieure elite schoon. Op mijn blote knieën. Je mag nooit een inspanning van de arbeiders vragen die je zelf niet bereid bent te doen. Ik pas dit principe vandaag nog toe in de besparingspolitiek. Ik heb ooit gekuist, nu mogen de arbeiders blijven betalen.”
Volgens Marion Van Lan heeft deze saneringspolitiek zijn wortels in overaccumulatie van kapitaal en een historisch dalende tendens van de winstvoet. “Dit zorgt – alle studies wijzen dat uit – voor een vervreemding van hun eigen menselijkheid, vanwege de politici die het winstsysteem beheren.” Een sociale pathologie die vandaag nog maar moeilijk in te dijken is. Van Lan: “Wie al 30 jaar slecht – dat wil zeggen neoliberaal – bezig is, gaat dat gedrag morgen niet veranderen.” Ziet de wetenschap nog wel oplossingen voor de vervreemding en radicalisering van de burgerlijke politici? Zij die als ware gekken een collectieve verarming blijven organiseren, onze maatschappij sociaal en economisch ontwrichten, en daarmee geweld, uitsluiting en terrorisme in de hand werken. “Ja,” zegt Van Lan beslist. “Er is een tweede actieplan van de vakbonden in België nodig. Een militantenconcentratie, personeelsvergaderingen, een grote nationale betoging. Maar met meerdere vertrekplaatsen, aangezien ik heb gehoord dat de vorige betoging in Brussel echt een overrompeling was. En met als sluitstuk in mijn opinie een algemene 48-urenstaking. De wetenschap is bijna unaniem dat deze geteste methodes de barbaren van de neoliberale staat kunnen doen wankelen en zelfs doen vallen. Jejoen Bontinck, u welbekend, wou bewegen zoals Michael Jackson. Ik zeg: laat ons bewegen met een tweede actieplan. Zodat wij binnenkort ook niet meer hoeven te kijken naar al hun leeghoofdige televisie, bijna even waanzinnig als de rituele onthoofdingen van IS. Het komt er volgens de brede literatuur op aan om solidair onze levenswijze verdedigen. In de straten van Brussel en ver daarbuiten!” Marc Leemans en Rudy De Leeuw mogen dus op beide oren slapen: alleen een tweede, opbouwend actieplan zal volgens de kenners de radicalisering van onze politici kunnen tegenhouden en de levensstandaard van de meerderheid veiligstellen. “Wie zich slap opstelt, krijgt van de Thatcherianen steeds meer kletsen.” Aldus een gedreven Van Lan. De gebeurtenissen van de laatste weken lijken haar alvast gelijk te geven. Als de vakbonden beslissen om de weg naar verdere actie en algemene staking te plaveien, houdt niets de Commissie “Deradicalisering van neoliberale politici” nog tegen om een positief advies te verstrekken en de brede mobilisatie in scholen, universiteiten, wijken en bedrijven mee op gang te trekken.
