Op 27 mei vond in Brussel de jaarlijkse Gay Pride plaats. Dat is een optocht van holebi’s die opkomen voor gelijke rechten. Ook LSP was aanwezig op deze betoging en verdeelde er een pamflet, dat we nu – met enige vertraging – ook op deze site publiceren. Volgens ons is er geen sprake van een eindpunt in de holebi-emancipatie, maar vormen de reeds genomen maatregelen slechts een eerste aanzet. Er is immers nog heel wat discriminatie van holebi’s.
LSP-pamflet
Wanneer je de wetgeving in verband met holebi-rechten vandaag in verschillende Europese landen bekijkt, zou je kunnen zeggen dat er heel wat vooruitgang is gemaakt. Nergens in Europa vind je nog wetten die seks tussen mensen van hetzelfde geslacht uitdrukkelijk verbieden. Maar als je minder oppervlakkig de fundamentele oorzaken bekijkt van de onderdrukking van lesbische, homoseksuele, biseksuele en transgender mensen kom je tot andere conclusies.
De genomen maatregelen worden voorgesteld als het sluitstuk van de holebi-emancipatie, terwijl ze in feite slechts een eerste aanzet vormen. Veel discriminaties en de gevolgen daarvan blijven onopgemerkt of zijn moeilijk te bewijzen, omdat de ware redenen verdoezeld worden, 70% van alle Belgische holebi’s heeft ooit last gehad van discriminatie.
“Dansschool weigert proefles aan lesbisch koppel; tijdelijke werknemer wordt ontslagen omwille van zijn homo-zijn, interimkantoor geeft hem sindsdien geen aanbiedingen meer; leerkracht godsdienst krijgt pas een job als hij belooft zijn homoseksualiteit verborgen te houden voor de leerlingen; vriend mag het lichaam van zijn overleden partner in het ziekenhuis niet begroeten” en wat als je weet dat 33 tot 45% van Belgische homo’s, lesbiennes en biseksuelen tijdens het opgroeien zelfmoordgedachten heeft. 12,4 % van de homojongens onderneemt effectief een zelfmoordpoging. Tegenover 5,9 % bij hetero-jongens is dat meer dan het dubbele. Bij lesbische meisjes ligt dat cijfer zelfs vijf maal zo hoog: 25 % onderneemt een zelfmoordpoging tegenover 5,4 % van de heteromeisjes.
Discriminatie nog steeds voelbaar!
We zijn niks met een vermeende emancipatie! Die is niks meer dan een individualisering van de maatschappelijke problemen, een commercialisering waarbij de kapitaalkrachtige holebi gebruikt wordt uit economische belangen en een creatie van een “ideaalbeeld” waar de gewone vrouw/man uit financiële tekorten niet aan voldoet. Het gecreëerde ideaalbeeld en de individualisering van maatschappelijke problemen zorgen voor een isolatie van een grote groep holebi’s die zich niet begrepen en gefaald voelen. Met psychische problemen (laag zelfbeeld, depressie, etc.) en mogelijk financiële rampen (schulden, leningen, etc.) als gevolg.
Er is nood aan een radicale strategie die zich focust op het verenigen van holebi’s onderling en tegelijk ook kant kiest voor de meerderheid van holebi’s die niet rijk zijn, geen job met aanzien hebben en dikwijls gemarginaliseerd worden.
De bestaande holebi-verenigingen horen het niet graag, maar hun lobby-politiek bij de traditionele partijen blijkt niet te werken, erger nog, het zijn net die traditionele partijen die verantwoordelijk zijn voor de discriminatie tegenover minderheidsgroepen zoals allochtonen en holebi’s. Zolang enige holebi een job of woning kan verliezen om redenen van seksuele voorkeur zijn alle holebi’s bedreigd. Een onafhankelijke holebi-vereniging vecht voor holebi-eenheid, in de zin van een mobiliserende en omvattende eenheid. Maar dat is slechts een begin. De mobilisatie moet doorgaan en verbreden. De holebi-beweging moet van lobbying afstappen en overstappen naar mobilisatie samen met bondgenoten (vakbonden, anti-oorlogscomités, wijkcomités, … ). Enkel zo kan zij haar strijd krachtig genoeg maken en veranderingen afdwingen. Bovendien kan in dergelijk bondgenootschap de holebi-beweging een bredere visie ontwikkelen van de bevrijde seksualiteit, gezinnen, cultuur en samenleving.
Strijden voor gelijkheid
Een positieve invulling van diversiteit en solidariteit bij holebi’s en bij de samenleving in haar geheel is nodig: Gender dysforie, travestie, transgenderisme, transsexualiteit, intersexualiteit,…… voor veel holebiverenigingen minder leuke aspecten van het holebiwereldje die ze liever onder de mat vegen uit angst voor stereotypering door de massa. Maar een afhankelijke politiek correcte houding maakt deze gelijke behandeling van seksualiteitsbeleving voor iedereen onbespreekbaar.
Een vermeende vrije seksualiteitsbeleving is niks meer dan een rookgordijn, opgezet om discriminatie die dagelijks te voelen is voor transgender mensen te verbergen.
Het is noodzakelijk de bestaande klassieke rolpatronen te doorbreken en dit niet alleen binnen de holebibeweging maar binnen de gehele samenleving, dat kan enkel door actief te werken aan het verleggen van grenzen en aan positieve perceptie en zichtbaarheid van diversiteit, niet als concurrenten tussen de bestaande groepen van minderheden en verenigingen maar als een aanvullende, complementaire groep, gedragen door een eengemaakte beweging.
We kunnen de problemen waar holebi’s mee kampen niet losdenken van eender welke gediscrimineerde groep binnen de samenleving. De voedingsbodem voor discriminerend, homofoob, xenofoob, seksistisch en racistisch gedrag is voor allen dezelfde. Een maatschappij die per definitie haar rijkdom geconcentreerd ziet in de handen van een minderheid en hierdoor tekorten creëert voor een meerderheid van de bevolking zal automatisch dergelijke fenomenen voortbrengen.
