Ondanks alle pogingen om ons te verdelen, naar een tweede actieplan!

wegstakenHet ACV keurde het ontwerpakkoord goed met een bijzonder nipte meerderheid, als de onthoudingen meegeteld worden, halen de voorstemmen zelfs geen meerderheid. Na alle druk die was uitgeoefend en de interne nota die benadrukte dat een voorstem los stond van een nieuw actieplan tegen onder meer de aanval op de index, was de uitslag van deze stemming een indicatie van de roep naar een tweede actieplan in gemeenschappelijk vakbondsfront.

Natuurlijk reageerden patronaat en regering met nadruk op het punt waar zij vooruitgang boekten of hoopten te boeken: de verdeelde syndicale slagorde over het ‘sociaal akkoord’. Voor de werkgevers staat het erg beperkte akkoord meteen op de helling indien rond andere punten verder actie gevoerd wordt. Dat is een wel erg doorzichtige vorm van chantage. Regering en media proberen het voor te stellen alsof het ACV weinig consequent is door zowel voor het akkoord te stemmen als nieuwe acties aan te kondigen, blijkbaar was dit plots een allesomvattend akkoord dat meteen ook het volledige regeerakkoord onderschreef? Sommige media suggereerden dat de tegenstem in LBC vooral het resultaat was van de Franstalige stemmen (gehoord op Radio 1), terwijl toch algemeen geweten is dat de christelijke bediendencentrale LBC enkel de Nederlandstaligen organiseert terwijl de Franstalige bediendenbond CNE een eigen koers vaart?

Dit alles geeft aan dat voor het establishment dit akkoord niet zozeer gericht was op een erg beperkte loonmarge, maar op het stoppen van het verzet tegen het asociale beleid met onder meer de indexsprong, aanval op de openbare diensten, verhoging van de pensioenleeftijd, … Daarbij werd iedere mogelijkheid van verdeeldheid uitgespeeld: ABVV tegen ACV, Vlamingen tegen Walen. Moest de ACV-leiding zonder het voorstel van een tweede actieplan naar de achterban gestapt zijn, dan had ze wellicht geen meerderheid gehaald om de positie van voorzitter Leemans te ondersteunen. Alles wijst op een grote vastberadenheid en eenheid om strijd te blijven voeren.

Voor de rechtse regering en het patronaat dient het ‘sociaal overleg’ enkel om hun aanvallen op onze levensstandaard op te leggen en het protest ertegen de mond te snoeren. N-VA gaf al aan dat er geen bereidheid is om verder te gaan dan dit ‘akkoord’. “Het sociaal overleg heeft ruimte gekregen, laat ons nu vooruitgaan”, verklaarde Zuhal Demir. Hoe zij en haar partij dat “vooruitgaan” zien, maakten ze eerder duidelijk: een ‘taxshift’ in de vorm van BTW-verhogingen, beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd, afbouw sociale dienstverlening, … Er werd meteen aan toegevoegd dat syndicale acties slecht zijn voor de economie. En dus zouden we het ondermijnen van onze levensstandaard maar moeten aanvaarden. Hoe dat de economie zou versterken, maken de dames en heren neoliberalen overigens niet duidelijk.

Ook in het kader van deze ‘onderhandelingen’ blijkt dat de regering louter voor de allerrijksten rijdt en dat er geen fundamentele toegevingen van te verwachten zijn. We zullen actie moeten voeren om deze regering weg te krijgen. Een nieuw actieplan met een informatiecampagne, een militantenconcentratie, een nationale betoging en vervolgens stakingsacties, is wat nodig is. Het getreuzel en de onduidelijkheid aan de top hebben misschien wat twijfel aan de basis gezaaid en ruimte gelaten voor het gespin van regering en patronaat, we zullen onze acties dus opnieuw moeten opbouwen. Dat kan het beste met een duidelijk en oplopend actieplan waarbij we ook van onderuit onze strijd in eigen handen nemen, onder meer met personeelsvergaderingen. We vertrekken hierbij niet van een onbeschreven blad, maar van de ervaring van een eerste actieplan dat de regering al aan het wankelen bracht.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie