‘Tax Shift’ wordt ‘tax lift’ voor gewone werkenden en uitkeringstrekkers.
Toen de leidingen van ACV en ACLVB aankondigden dat ze verder zouden onderhandelen over het ontwerp van ‘sociaal’ akkoord dat nu in hun eigen rangen op heel wat tegenstand botst, verklaarde Kris Peeters (CD&V) dat de sociale partners die aan tafel bleven, zouden gesoigneerd worden. Zijn collega Van Overtveldt (N-VA) maakte meteen duidelijk hoe zijn partij dit ziet, soigneren staat daar gelijk voor nieuwe aanvallen op de levensstandaard. Door het vage concept van een ‘tax shift’ meteen aan een BTW-verhoging te koppelen, ging Van Overtveldt over tot een bewuste provocatie tegen de vakbonden.
Het was op voorhand duidelijk dat deze regering niet zou stoppen bij de eerste reeks aanvallen. De voorstanders van een Thatcheriaanse aanpak willen geen consensus met de vakbondsleidingen, maar willen op basis van een ramkoers de krachtsverhoudingen tussen arbeid en kapitaal wijzigen. De strategie van onderhandelde afbraak in een poging om de scherpste kantjes te verzachten, was voorheen de benadering van de vakbondsleidingen. Vandaag wordt dit steeds minder houdbaar. Rond kwesties als de indexsprong of de pensioenleeftijd wil de regering niet onderhandelen. En de eerste aanvallen zijn amper verwerkt – denk maar aan de verdubbeling van de zorgpremie, de afschaffing van de woonbonus of de tariefverhogingen bij De Lijn om het slechts over enkele maatregelen van de Vlaamse regering te hebben – of de neoliberale scherpslijpers staan al klaar met de volgende reeks.
Het voorstel van Van Overtveldt om bij een tax shift vooral naar belasting op consumptie, BTW dus, te kijken, is daar een voorbeeld van. Na de eerdere provocaties van partijgenoten als Zuhal Demir die pleitte voor een beperking van de werkloosheidsuitkering, brengt nu ook minister Van Overtveldt een duidelijke boodschap. Een tax shift kan, maar wel enkel indien het betekent dat de gewone bevolking steeds meer betaalt terwijl de grote bedrijven steeds minder betalen. Voor de grote bedrijven mag er geen ‘tax lift’ zijn, tenzij de lift naar beneden gaat, voor de gewone werkenden wordt de ene stijging na de andere doorgevoerd. Want hoe kunnen de eerder genoemde maatregelen als de verdubbeling van de zorgpremie of afschaffing van de woonbonus anders gezien worden? Een BTW-verhoging, waarbij de armsten evenveel betalen als de superrijken, is een voorbeeld van een bijzonder asociale taks. Het zorgt voor een wel erg snel stijgende ‘tax lift’ voor de gewone bevolking.
Mogelijk zal de regering niet meteen tot een dergelijke ‘tax shift’ overgaan. Mogelijk is de verklaring van Van Overtveldt vooral een nieuwe zet in de interne oorlogsvoering binnen de regering. Maar het moet ook een waarschuwing zijn voor de vakbondsleidingen en leden: met vage eisen voor een ‘tax shift’ zullen we geen stappen vooruit zetten, een duidelijk standpunt over een vermogensbelasting is noodzakelijk (zie dit artikel voor onze bijdrage aan deze discussie). En met deze regering in het algemeen zullen we evenmin stappen vooruit zetten. Iedere toegeving van onze kant zal geïnterpreteerd worden als een teken van zwakte en een groen licht om de volgende aanval te lanceren. Dat was destijds ook de tactiek van het neoliberale voorbeeld Thatcher. Als de BBTK-leiding stelt dat het gevoel leeft dat deze regering niet zal toegeven, dan klopt dit. Het zou een reden moeten zijn om de acties verder te zetten en de regering weg te staken. Of laten we ons vrijwillig geheel pluimen?
Deze regering voert een klassenstrijd waarbij onze levensstandaard onder vuur ligt. Daarop reageren met een wanhopige strategie waarbij de afbraakpolitiek aanvaard wordt in een poging om ze te milderen, zal onze levensstandaard enkel verder naar beneden halen. Laat ons eerder kijken naar de strategie van de hoop die de Griekse kiezers volgden in hun roep naar een beleid dat stopt met de besparingen. Een tweede actieplan waarmee we de rechtse regering ten val brengen, zou meteen ook de beste solidariteit met het Griekse verzet tegen het besparingsbeleid vormen.
