Artikel door Els Deschoemacker, nationaal organisator LSP, uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
Het lijdt geen twijfel, deze regering is door het enorme succes van de vakbondsacties zwaar aan het wankelen gebracht. Het relativeert meteen de uitspraken van N-VA en Open Vld die vakbonden en daarmee ook klassenstrijd graag afdoen als niet meer van deze tijd. Dit bleek niet meer dan whishful thinking te zijn.
Zo heeft de Belgische arbeidersklasse met haar algemene staking op 15 december haar bestaan en potentiële macht met verve herbevestigd. Dit is niet alleen van belang als waarschuwing voor Michel I en de patronale wereld, het was ook een belangrijke school voor de werkende klasse zelf. Het gevoel van onmacht was het bewustzijn van de werkende bevolking binnengeslopen sinds de val van de muur en heeft toegelaten dat vele van haar verworvenheden reeds tot een minimum zijn herleid. Ook bleek ze totaal onvoorbereid op het type van crisis die we nu al sinds 2008 meemaken. Van die eerste schok begint ze nu pas te herstellen.
Niet zozeer onwil, maar de crisis zet het sociale overlegmodel onder druk. De twee voornaamste klassen met hun twee tegenovergestelde belangen komen elk met hun eigen eisen op een scherpere manier tegenover elkaar te staan. En de arbeidersklasse heeft de kans om te laten zien dat niet zij het zwakke broertje moet zijn of noodzakelijkerwijs het onderspit moet delven.
Haar tegenstrever is zwaarder verwond dan op het eerste zicht lijkt. De traditionele burgerlijke politieke partijen zouden K.O. in de boksring liggen, als die machtige arbeidersklasse nieuwe strijdinstrumenten had opgebouwd. De oude politieke instrumenten hebben het terrein van de sociale strijd verlaten en zijn niet meer in staat om enig tegenwicht te bieden. Integendeel. De sociaaldemocratische partijen vervelden tot klassieke instrumenten van de kapitalistische klassen om haar programma van overdracht van arm naar rijk gestaag door te voeren.
Maar ook dat tijdperk komt stilaan ten einde. Kijk maar naar Griekenland waar de ooit zo sterke Pasok in de peilingen met de kiesdrempel flirt. De moeilijkheden van de gevestigde partijen om tot stabiele regeringen te komen, is tot nu toe de meest uitgesproken politieke uitdrukking van de crisis van het kapitalisme. Onze kamikazeregering is daar een voorbeeld van, maar ook de technocratische regeringen in Griekenland en Italië toen geen enkele andere politieke kracht in staat was het roer over te nemen. Alle Europese landen, enkele uitzonderingen daargelaten, zijn in datzelfde bedje ziek en deel van hetzelfde proces.
Wat is dan nodig om van de kamikazeregering af te geraken? Het momentum aangrijpen en verder bouwen op de dynamiek van voor nieuwjaar! Het patronaat is de regering ter hulp geschoten. Met minimale toegevingen op de lonen en de welvaartsenveloppe tracht het de vakbonden te strikken. Die toegevingen zal ze later inzetten als pasmunt om de vakbonden van verdere acties te doen afzien. De recente terreurdreiging zal ze aangrijpen om verzoening en nationale eenheid te bepleiten tegen de gemeenschappelijke vijand.
We mogen ons daaraan niet laten vangen en moeten de enorme kracht van de arbeidersbeweging inzetten met als duidelijk doel de val van de besparingsregering-Michel. Hoe verdeeld ook, deze regering zal niet vanzelf verdwijnen. Tegelijk mogen we niet wachten met het bouwen aan een nieuw politiek instrument dat onvoorwaardelijk de noden en eisen van de werkende klasse verdedigt.
