Links aan de macht in Griekenland? Tweede actieplan tegen Michel I?
Artikel door Nicolas Croes uit maandblad ‘De Linkse Socialist’
De paniek slaat toe onder het Griekse en Europese establishment. De verkiezingen van 25 januari kunnen de linkse partij Syriza aan de macht brengen. Miljoenen Grieken willen met een stem voor Syriza hun verzet tegen het besparingsbeleid tonen. Het leidt meteen tot de vraag hoe dit verzet wordt omgezet in een beleid dat breekt met de dictatuur van de markten. Alleszins zal de schok van de Griekse verkiezingen internationaal gevoeld worden. Het zal ongetwijfeld leiden tot een toename van stakingen en betogingen in Griekenland, maar ook in Italië, Spanje, Portugal, Ierland, … en ook bij ons.
De gevestigde politici en commentatoren hebben er alles aan gedaan om de Griekse kiezers op andere gedachten te brengen. Chantage, intimidatie, leugens, … De wanhopige maneuvers moesten het gebrek aan antwoord op de bekommernissen van de Griekse bevolking verbergen. Nu moet het establishment vaststellen dat het niet gewerkt heeft. Dat de dreigementen hun effect verloren hebben. De aftredende Griekse premier Samaras (Nieuwe Democratie) ging in zijn chantage zo ver dat het lachwekkend werd, hij stelde dat Griekenland onder Syriza op Noord-Korea zou gaan lijken. Zijn eigen politieke positie maakte hij dezelfde dag duidelijk in de verklaring dat hij niet zou toelaten dat “migranten komen profiteren van onze ziekenhuizen.”
De Franse econoom Thomas Piketty (zie pagina 6) stelde dat de opkomst van antibesparingspartijen in Griekenland en Spanje (waar Podemos volgens peilingen de grootste partij met 30% kan worden) “een goede zaak voor Europa” is en een antwoord op “het falen van de besparingsmaatregelen.” Hij voegt er echter aan toe dat het politiek alternatief van Syriza “niet zo duidelijk is als het zou moeten zijn.” Dat klopt, er blijven veel onduidelijkheden bestaan.
Maar het feit dat een linkse regering aan de macht kan komen zal een enorme impact hebben op sociale strijd. Het kan leiden tot een nieuwe dynamiek van oplopende klassenstrijd die een druk zet op de nieuwe regering om naar links op te schuiven. Dat zal nodig zijn, het establishment zal niet aarzelen om vervelende verkiezingsresultaten aan de kant te schuiven. Het establishment weet ook dat een breuk met het besparingsbeleid een sneeuwbaleffect kan teweeg brengen. De heersende klasse zal er dan ook alles aan doen om de regering onder leiding van Syriza aan banden te leggen en desnoods te verstikken.
Griekenland, België: zelfde strijd!
Hoe kunnen we de Griekse arbeiders en activisten het beste steunen? Solidariteitsacties zijn natuurlijk een eerste stap. Maar het kan nog beter door een nieuwe adem te geven aan het verzet tegen het besparingsbeleid in eigen land om de regering van rijken weg te krijgen.
Het eerste actieplan van de vakbonden dat uitmondde in de algemene staking van 15 december was fenomenaal. Elke nieuwe stap in het actieplan was succesvol en dit in alle sectoren en alle delen van het land. Laat er geen twijfel over bestaan, als de situatie in Griekenland belang heeft voor heel Europa, geldt dat ook voor onze strijd. Sinds het begin van de crisis kende geen enkel ander Europees land een algemene staking die twee maanden op voorhand werd aangekondigd en voorbereid werd met een nationale massabetoging en regionale stakingen. De besparingsregering in de hoofdstad van Europa ten val brengen, zou doorheen het continent enthousiasme teweegbrengen. We hebben een nieuw actieplan nodig dat groter en harder is. Het zou de beste ondersteuning zijn voor de inspanningen van onze Griekse, Spaanse, Ierse, … medestanders.
Er is een alternatief
Het establishment beweert dat er geen alternatief is op het besparingsbeleid. Dat is nonsens. Maar we zullen wel verder moeten gaan dan utopische visies zoals een “kapitalisme met een menselijk gezicht”. Groeiende ongelijkheid en crisis zijn eigen aan het kapitalisme, voor verandering moeten we het systeem aan de kant schuiven.
In 2015 kan een belangrijke stap vooruit gezet worden. De enige uitweg uit de crisis vereist dat we buiten het kader van het kapitalisme treden. Dat kan door massastrijd om de sleutelsectoren van de economie onder publiek en democratisch bezit en beheer plaatsen. LSP en haar internationale organisatie, het Committee for a Workers International, doen er alles aan om bij te dragen aan een dergelijke ontwikkeling en om nederlagen te vermijden. De opkomst van allerhande reactionairen is een voorteken van wat er op ons afkomt indien we de enorme uitdagingen niet ernstig nemen en niet consequent strijden om te winnen!
