Duizenden werklozen verliezen uitkering terwijl helft werkenden burn-out riskeert

Vanaf 1 januari is de inschakelingsuitkering in de tijd beperkt en verliezen tienduizenden hun werkloosheidsuitkering. De maatregel komt nog van de vorige regering onder leiding van Di Rupo. Als het van N-VA had afgehangen, dan was deze beperking in de tijd veralgemeend voor alle werklozen. Volgens de neoliberale logica zijn de werklozen zelf verantwoordelijk voor hun situatie. ‘Wie hard genoeg zoekt, die vindt wel werk’, luidt de logica. De cijfers spreken dat tegen: eind november had de VDAB naar eigen zeggen 40.414 openstaande vacatures voor 229.697 niet-werkende werkzoekenden.

Om de werkloosheidscijfers naar beneden te halen zijn er twee methoden. Ofwel wordt werk gecreëerd ofwel worden werklozen uit de statistieken gehaald. De vorige en huidige regering gaan duidelijk voor de tweede optie. Er wordt begonnen met werklozen die een inschakelingsuitkering krijgen omdat ze nooit voldoende gewerkt hebben om recht te hebben op een volledige werkloosheidsuitkering. Hun uitkering wordt tot drie jaar beperkt. Nadien moeten ze beroep doen op het OCMW. Voor tienduizenden werklozen is dat vanaf 1 januari het geval. En dit op een ogenblik dat de OCMW’s al kreunen onder het geldgebrek.

Nochtans bestaat er een logische oplossing. Want terwijl honderdduizenden werklozen vruchteloos naar werk zoeken, zijn er honderdduizenden anderen die zich kapot werken en de werkdruk niet aankunnen. Een onderzoek van de krant De Morgen gaf aan dat de helft van de werkende Vlamingen een gemiddeld tot zwaar risico op een burn-out loopt. Een derde van de werkenden heeft een ‘zwaar risico’ en 60% van deze groep beseft dit niet. Een tiende van de bevolking heeft dus een zware kans op een burn-out en ziet dit totaal niet aankomen. Eind november was er een onderzoek van het VRT-programma ‘Ook getest op mensen’ waaruit bleek dat 80% van de 76.000 deelnemers met stress op het werk geconfronteerd werd en een meerderheid de werkbelasting niet goed kan verdragen.

Waarom zouden we het werk niet herverdelen waarbij er werk voor iedereen is en de werkdruk bijgevolg sterk naar beneden kan gehaald worden? Een arbeidsduurvermindering met behoud van loon en evenredige aanwervingen of zelfs een bijkomende verlaging van de werkdruk, zou het beschikbare werk verdelen en de kost van de opgedreven flexibiliteit en werkdruk niet langer op de kap van de werkenden en de gemeenschap afschuiven.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie