2014 was een opmerkelijk jaar. Met de verkiezingen werd ons krachtige verandering beloofd en inzake sociale strijd kwam er ook verandering. Het nooit geziene offensief op onze levensstandaard doet denken aan de donkerste neoliberale dagen van Thatcher en Reagan. Onder het voorwendsel dat de ondernemers zuurstof moeten krijgen (alsof de grote bedrijven met de fiscale cadeaus of desnoods via Luxmeburg nog niet genoeg krijgen), wordt alle zuurstof van de werkenden en uitkeringstrekkers afgenomen. Dat de 85 rijksten ter wereld even rijk zijn als de armste helft van de wereldbevolking geeft aan waar de zuurstof zit, maar ook hoe ziek het kapitalisme is.
Op sociale bloedbaden en rampen bouw je geen toekomst uit. Verzet is dan ook de enige mogelijkheid die ons rest. Het eerste actieplan van de vakbonden was alvast een sterk antwoord. We hebben de regering aan het wankelen gebracht, maar er zal nog een duwtje nodig zijn om ze effectief te laten vallen. Doorheen deze beweging hebben velen voor het eerst in hun leven betoogd en gestaakt.
Wellicht waren velen ook geschokt door de wijze waarop hun acties in de gevestigde media aan bod kwamen. Na de massale betoging van 6 november keken we naar het nieuws of lazen we de kranten en zagen we berichtgeving over een andere betoging dan die waar wij waren. De 150.000 aanwezigen waren herleid tot het achtergronddecor van wat de media echt interessant vonden: een groepje relschoppers die auto’s in brand staken en met de politie vochten.
Met de stakingen werd de mediaberichtgeving niet beter. Bij het begin van de stakingsdag cirkelen journalisten rond grote stations of de luchthaven om die paar verdwaalde reizigers hun doorgaans erg doordachte analyse van het besparingsbeleid en de stakingsacties te laten brengen. Als er dan nog wat liberale fils-à-papa de besparingsmaatregelen verdedigen, is het hek helemaal van de dam. Soms vraag je je af of die media dan echt geen stakers vonden om iets te zeggen? Wellicht niet, maar dan enkel omdat ze die niet zochten. Op ogenblikken van polarisering en strijd wordt de schijn van onpartijdigheid en objectiviteit al gauw achterwege gelaten.
Wiens brood met eet, diens woord men spreekt. Dit geldt ook voor de traditionele media. Het is een van de redenen waarom wij met socialisme.be en maandblad ‘de Linkse Socialist’ eigen media vanuit de arbeidersbeweging brengen. Neutraal zijn we zeker niet. We zijn er integendeel fier op dat we eigen stakersmedia uitbrengen.
Het voorbije jaar hebben we belangrijke stappen vooruit gezet met onze media. In februari lanceerden we eindelijk de vernieuwde socialisme.be, waarmee we digitaal de 21ste eeuw met een paar jaar vertraging konden intreden. Het maakte een spectaculaire stijging van onze bezoekerscijfers mogelijk, ook al komt die toename er vooral door de beweging die we vandaag kennen.
Ons maandblad ‘De Linkse Socialist’ heeft jarenlang tegen de stroom in voor massaal georganiseerd verzet tegen het besparingsbeleid gepleit alsook voor een breed en open politiek verlengstuk voor dit verzet. In september waarschuwden we reeds voor de rechtse regering en stelden we op de voorpagina: “Enkel massaal verzet kan dit stoppen”. Het was een juiste inschatting van wat zou komen. In oktober was de voorpagina “Geen Thatcher in België” een voltreffer ter voorbereiding van het protest dat vanaf november losbarstte. Op de betoging van 6 november verkochten we 750 exemplaren van onze krant met als titel “Michel I wegstaken”. In de regionale stakingsacties van 24 november, 1 december en 8 december hadden we een nieuwe krant met als titel: “Regering en besparingsbeleid wegstaken”, gevolgd door een extra bijlage op 15 december: “Na 15 december: tweede actieplan. Harder en groter.”
Onze krant volgt het ritme van de beweging tegen het besparingsbeleid, maar beperkt zich niet tot berichtgeving over die beweging. We brengen analyses en doen voorstellen om sterker te staan. De inzet is immers groot. Als we met deze beweging verliezen, dreigt onze levensstandaard kaalgeplukt te worden. Maar het is zeker mogelijk om te winnen als we deze beweging verder uitbouwen en verbreden. Dat vereist discussie en een offensieve strategie. Met onze voorstellen willen we deze discussie versterken.
Misschien was u dit jaar een vaste of een onregelmatige lezer van socialisme.be. Misschien maakte u op de acties kennis met maandblad ‘De Linkse Socialist’. Mogelijk hebt u niet de tijd om steeds alles te lezen of hebt u bedenkingen bij een aantal van onze voorstellen. Toch willen we vragen om socialistische media zoals deze website en ons maandblad te ondersteunen. Dat kan uiteraard door vaker artikels op deze site te lezen en ze ook te delen via sociale media. Koken kost echter ook geld. Daarom vragen we financiële steun. Neem een abonnement op ons maandblad, het liefst met een doorlopende opdracht waarbij maandelijks een klein bedrag vanaf 2 euro wordt gestort op BE 48 0013 9075 9627 van ‘Socialist Press’. Ook eenmalige giften zijn uiteraard welkom, waarom geen eindejaarscadeau voor socialisme.be?
De stakersmedia versterken betekent het debat over onze acties versterken en dus ook de acties zelf. Aarzel niet!
