De dominante anti-stakingsberichtgeving van de laatste dagen schreeuwt wanhoop uit: vragen ‘of de staking goed overkomt’, ‘welke schade ze berokkent aan de economie’ of ‘welke hinder je mag verwachten’, steken de oorzaken van het immense protest in sneltreinvaart voorbij.
Miljoenen getroffen gezinnen en arbeiders zien hoe de werkgeversorganisaties de fundamentele krachtsverhoudingen van deze economie proberen te ontkennen. De Belgische elite en zonen voelt tijdens de staking pas hoe het de werknemer was die jaren hun rijkdom produceerde. Dat nu net zij – die met werkzekerheid geboren worden – met een ‘werkbond’ deze principes aanfluiten, toont aan dat Michel I paniekvoetbal speelt en in de blessuretijd haar kinderen het veld op stuurt.
De jeugdige stoottroepen van (extreem)rechts roepen niet enkel op om de staking niet te dogen, ze sporen de politie actief aan om de piketten te breken. In een adem verwijten ze – via virtueel online protest – de bonden vooroorlogse methodes. Niet enkel is het ondenkbaar dat conservatief rechts een fractie van haar beweerde aanhang op straat zou krijgen, ze pleit tevens voor het agressief breken van elk ander standpunt. Met de twee online initiatieven – Wij staken niet en de werkbond – tonen jong Open VLD en KVHV van zoon Jambon glashelder hun heimwee naar de tijd van Daens en Woeste aan: champagne houdt werknemers in het gelid, de echte werkwillenden staan in de kou aan het piket.
GEWAPEND ARMPJE
Door schaamteloos de term werkwillenden te kapen, solliciteren ze openlijk voor een rol in de clubjes der ongelijkheid. Als gewapend armpje van het VBO en VOKA verdedigen zij het tekort aan werk. Hun ‘stabiel werkgelegenheidspeil’ betekent immers niet meer dan een neoliberaal werkbare balans tussen werkloosheid en tewerkstelling. Een leger inzetbare werklozen zet de loonkost onder druk én houdt de arbeider onder de knoet.
Het is duidelijk dat N-VA en Open VLD niet om een rechtvaardige fiscaliteit en samenleving te doen is. Maar eerder eentje waarin kinderen van de elite kunnen studeren en een eigen ‘vakbondje’ oprichten. Hun schreeuw voor het ‘recht op werk’ tijdens een stakingsdag, staat in schril contrast met de duizenden, die elke andere dag uit winstbejag aan de poort worden gezet.
STAKEN OM TE WERKEN
Wie de voorbije maandagen naar zijn bedrijf kwam, merkte dat het een nieuwe generatie van jonge vakbondsmilitanten is die de piketten aan deze poorten bemant. Wie op 6 november de scholieren zocht, vond lege schoolbanken. Het is niet toevallig dat zij het voortouw namen in één van de indrukwekkendste optochten van de voorbije dertig jaar. Het zijn zij, niet de werkbond, die vandaag het recht op arbeid verdedigen voor de 24,1% van hun werkzoekende generatiegenoten.
Het debat over de generatieclash is vandaag hopeloos achterhaald: het waren opnieuw scholieren die op 22 oktober de stakingsbeweging inleidden. Ze legden – met een scholierenstaking tegen de besparingen op onderwijs en de verhoging van het inschrijvingsgeld – het Gentse gemeenschapsonderwijs plat.
Niet ieder kind wordt als junior Jambon en mini De Croo geboren. Niet iedere student komt in deze wereld met een aangeboren jobzekerheid in de politiek. Ondersteunt het KVHV ook de online campagne van 20 000 leerwillige studenten die de petitie tekenden tegen de blokkade van het verhoogde inschrijvingsgeld op hun studiekansen?
Jongeren die solidair willen opkomen voor een samenleving waar werk en welvaart rechtvaardig worden verdeeld, vind je maandag eerder op straat dan op Facebook. Zij maken maandag duidelijk dat we klaar zijn voor een breed gedragen verzet voor een sociaal en solidair maatschappelijk model waarbij de kleine elite aan de poort zet.
- Mathias, 25 jaar, verantwoordelijk voor Actief Linkse Scholieren & Studenten.
- David De Beukelaer, 31 jaar, hoofdredacteur van Gents stadsmagazine Dzjoef
