De rechtse partijen en de patroons hebben iets los gemaakt waarvan velen ten onrechte dachten dat het niet meer bestond: de capaciteit van de arbeidersbeweging tot verzet tegen uitbuiting en sociale afbraak. Neen, het ontbrak dus niet aan strijdwil, noch aan militante klassebewuste arbeiders, maar wel degelijk aan duidelijke ordewoorden en een goed georganiseerd actieplan. En ja, De Wever heeft gelijk, de kracht van verandering bestaat, maar ze komt uit een andere hoek dan hij zich had ingebeeld.
1/Meeting als startschot
Weinigen hebben het aangevoeld, velen dachten dat het bij woorden zou blijven, maar de vakbondsmeeting op 23 september was vanuit het standpunt van de arbeidersbeweging wel degelijk een mijlpaal. Met 7.000 waren we, vooral militanten en delegees, een noodzakelijke stap om de troepen al een eerste keer bijeen te brengen en voor te bereiden op de strijd die ons wachtte.
Hoewel de regering nog gevormd moest worden, was haar karakter toen al duidelijk. “Geen Thatcher in België”, lanceerde LSP om de aandacht te trekken en meteen de nood aan een actieplan aan te brengen. Deze rechtse regering wil immers verdergaan op het pad van Thatcher en Reagan, een openlijk neoliberalisme op basis van een harde confrontatie met de werkende bevolking. Het grootste verschil met Thatcher is wellicht dat de regering-Michel op alle fronten tegelijk de aanval inzet, terwijl Thatcher eerst de mijnwerkers brak om een voorbeeld te stellen.
2/Massabetoging: de kracht van ons aantal
Die van 6 november werd de grootste syndicale betoging sinds 31 mei 1986, toen de vorige rechtse regering, Martens-Gol, een genadeslag werd toebedeeld. De schoolgaande jeugd, de culturele sector en zelfs een aantal kleine zelfstandigen werden mee op sleeptouw genomen. We waren wellicht met 150.000. Wat een illustratie van de kracht van het getal, de regering wegstaken werd meteen een stuk realistischer. Maar wat moet er dan in de plaats komen? LSP speelde daarop in met de slogan “Niet alleen Michel I maar het volledige besparingsbeleid wegstaken”.
De media en de politici hebben de aandacht voor deze krachttoer trachten te verdrinken in berichtgeving over rellen. Dat die rellen de beweging niet versterkt hebben, is duidelijk. Tegenstanders grepen het aan om de brede steun te ondermijnen of toch minstens twijfel te zaaien. Niet iedereen komt volledig voorbereid naar een betoging, sommigen laten zich meeslepen door politieprovocateurs en extreemrechtse infiltranten, anderen denken dat de strijd fysiek is en niet vooral politiek, ze vergissen zich. Goed georganiseerde delegaties en een strategie om effectief te winnen, kunnen dat vermijden.
3/Regionale stakingen tonen verdere opbouw
Zes november was nog maar een aanloop. Wat is het idee achter een actieplan? Elke actie bouwt verder op de vorige waardoor de beweging steeds sterker wordt. De sterke regionale stakingsdag op 24 november was mee het resultaat van 6 november. Dat de Gentse haven op 1 december voor het eerst ooit volledig dicht ging, is mee het gevolg van de volledige sluiting van die van Antwerpen de week ervoor. Brussel is niet achter gebleven. Van de “twee democratieën” in ons land, was tijdens de provinciale stakingen niets te merken. Zowel langs Nederlandstalige als langs Franstalige kant werd enthousiast meegestaakt. Tegelijk werden contacten gelegd waardoor tijdens de nationale algemene staking op extra werkplaatsen actie gevoerd zal worden. Gezamenlijke piketten waarmee volledige industriezones afgezet worden, zijn er voorbereid.
De regionale stakingen hebben onze lokale organisatie versterkt, het biedt ons de gelegenheid het protest verder te verbreden. Tegelijk bieden de acties een uitstekende kans om onze eisen te bediscussiëren en te verfijnen. Tijdens de regionale stakingen benadrukte LSP dat het mogelijk is het besparingsbeleid weg te staken en dat, mits een goede voorbereiding op algemene personeelsvergaderingen, van 15 december de grootste algemene 24-urenstaking ooit in ons land gemaakt kan worden.
4/Nationale staking als voorlopig hoogtepunt
De staking van 15 december kan het volledige land platleggen. Zoals op 6 november veel mensen voor het eerst in hun leven betoogden, zullen er op 15 december veel voor het eerst staken. De allerrijksten, diegenen voor wie deze rechtse regeringen rijden, zullen ons ongenoegen voelen in hun portemonnee. Tegelijk maken we duidelijk dat wij alle rijkdom creëren. “Gans het raderwerk staat stil, als uw machtige arm het wil”, luidde de slogan van de Nederlandse spoorstaking in 1903 reeds.
