Op vrijdag 14 april werd bekend dat de vakbonden bij Inbev geen actie meer zouden voeren, maar de onderhandelingen zouden aangaan over de sluiting van de vestiging in Hoegaarden. Dit kaderde in een consultatiefase van de Inbev-directie in de ondernemingsraden, waarbij op het moment van schrijven nog moest duidelijk worden wat er in de vestigingen van Jupille en Leuven zou gebeuren.
Peter Delsing
Op 30 november vorig jaar kondigde de Inbev-directie een herstructureringsplan aan dat aan 232 Inbev-werknemers hun job zou kosten. Dit terwijl de multinational enorme winsten boekt. Volgens de perverse logica van het kapitalisme, echter, "niet genoeg winst" in vergelijking met de directe concurrentie. De overplaatsing van Hoegaarden, en het verlies van 59 jobs, maakte deel uit van die herstructurering.
De woede over de sluiting in Hoegaarden was groot. Er volgde een betoging in de stad met 3000 deelnemers. De vakbonden hadden op deze solidariteit kunnen verder bouwen door een actieplan voor alle Inbev-vestigingen naar voor te schuiven. Immers: alle vestigingen worden geraakt door ontslagen, geniepig ingevoerd in verschillende schijven om de arbeiders verdeeld te houden.
Dezelfde tactiek past Inbev overigens op internationaal vlak toe. Op 28 maart was er een eerste reactie van de vakbonden. In Leuven betoogden 1500 mensen – met delegaties uit België, Frankrijk, Duitsland, Nederland en Luxemburg – tegen de verschillende herstructureringen.
De vakbonden uit de verschillende Europese vestigingen eisten er onder meer meer informatie over "toekomstige ontslagen". Wij denken dat die betoging had kunnen aangegrepen worden om op Europees vlak een plan voor stakingsactie met de verschillende vestigingen naar voor te brengen, bediscussieerd door het personeel, en gericht op het verdedigen van elke job. Wie zich enkel op overleg baseert, weet op voorhand dat hij – met een kapitalisme in crisis – gaat bloeden.
Met de invoering van het Generatiepact is het nog maar de vraag hoe de onderhandelingen nu zullen uitdraaien. De vakbonden hopen zoveel mogelijk op de uitweg van brugpensioen. Maar kan je zo alle arbeiders, en hun families, verdedigen? Als het Pact wordt toegepast, wacht velen vanaf nu een C4 en werkloosheid.
Arbeiders zijn niet machteloos tegen multinationals. Een strijdbare vakbondsleiding zou de solidariteit in de sector en de regio verder trachten te ontwikkelen. Enkel stakingsactie raakt de bazen waar het pijn doet: hun winsten. In Jupille werd er even ’s ochtends gestaakt, maar de vakbonden in de verschillende vestigingen verbonden dit, jammer genoeg, niet met een gemeenschappelijk plan om in de tegenaanval te gaan.
De ontwikkeling van een syndicale kracht zou moeten worden gekoppeld aan de uitbouw van een politiek alternatief. Een brede partij van werkende mensen zou strijdsyndicalisten kunnen samenbrengen. Ze zou ook de eis van nationalisatie van herstructurerende bedrijven op de agenda kunnen zetten. Elke overwinning in de strijd tegen de patroons en hun politici kan echter enkel definitief worden veilig gesteld in een socialistische maatschappij.
