"First things first", moet paars hebben gedacht bij het uitwerken van haar regeling over fiscale amnestie. In 2004 kunnen gepatenteerde belastingontduikers de spons vegen over hun frauduleuze verleden. Dat de sociale zekerheid ondertussen tegen een tekort van 2 miljard euro aankijkt, terwijl er bovendien voor iedere vacature maar liefst 6 werkzoekenden voorhanden zijn, moet maar even wachten.
Eric Byl
Normaal treedt vanaf 2005 de Europese spaarrichtlijn in werking. Zwart geld in het buitenland zou dan niet meer aan de fiscus kunnen ontsnappen. De meeste Europese lidstaten zullen informatie over rente op spaargeld van Belgen overmaken aan de Belgische fiscus. De meeste, want 3 landen doen niet mee aan die informatie-uitwisseling: Luxemburg, Oostenrijk en – jawel – België. De Luxemburgers introduceren vanaf 2005 wel een roerende voorheffing die kan oplopen tot 35% en waarvan de helft wordt afgedragen aan het land van herkomst van de "spaarder".
Er was dus haast bij. Minister van Financiën Reynders vindt de regularisatie "een unieke mogelijkheid om zich in regel te stellen, anders dreigen er zware boetes". Wie volgens de nieuwe regeling geld uit het buitenland repatrieert, betaalt een boete van 9% op het kapitaal. Wie dat geld injecteert in de Belgische economie komt er met 6% vanaf. Je zou voor minder frauderen.
Zwart geld witwassen en daarnaast nog eens minder betalen dan wie het spel correct speelt, kan absoluut niet. Ook niet volgens het ACV. De vakbond noemt een heffing van 15% het minimum. Het ABVV, dat niet graag tegen de kar van de "bevriende" SP.a -ministers rijdt, spreekt zich niet uit over een tarief.
De regering hoopt met de amnestiemaatregel 500 miljoen tot 1 miljard euro op te halen. Een fractie van de 170 miljard euro (!) die Belgen, volgens een raming van de Nationale Bank, in het buitenland hebben staan. Niet alle Belgen zullen immers gebruik maken van de amnestieregeling. In 2005 kunnen ze tenslotte met hun kapitaal nog steeds terecht in belastingparadijzen buiten Europa.
Als het de regering echt om de strijd tegen fiscale fraude te doen was – en dus niet om cadeaus aan bevriende bedrijfsleiders – dan had ze wel betere alternatieven. De fiscus klaagt steen en been over haar ouderwetse materiaal, het informaticaprobleem en het personeelsgebrek.
Volgens François Goris van de Unie van Financiën haalt elke ervaren controleur gemiddeld een half miljoen euro per jaar binnen (20 keer meer dan zijn brutoloon). "De overheid wil een miljard euro halen uit de strijd tegen de fiscale fraude? Dat ze dan 2000 bijkomende controleurs aanwerft."
Daar is het de regering uiteraard niet om te doen, maar zo openlijk zeggen "politici" dat niet. Af en toe klapt er echter eentje, uit frustratie over een gemiste benoeming, uit de biecht. Rik Daems flapte er, languit achterover op de trappen van zijn peperdure villa in Heverlee – een bouwsel waarvan een normaal hard werkende mens niet eens kan dromen, in het roddelblad "Dag Allemaal" de achterliggende filosofie uit bij de regeling over fiscale amnestie. "Sociale fraude (het oneigenlijk gebruik maken van werkloosheidsuitkeringen en invaliditeitsvergoedingen) is in tegenstelling tot fiscale fraude regelrecht immoreel", vindt hij. "Fiscale fraude is vaak het gevolg van de combinatie van hard werken en onrechtvaardig hoge belastingen." Als ondergetekende de fiscus was, dan mocht Rik zich aan een bezoekje verwachten.
En wat dan met de sociale zekerheid? Jarenlang hebben regeringen de overschotten van de Sociale Zekerheid afgeroomd om er woekerrente op de overheidsschuld mee te betalen. Bovendien kregen de patroons allerlei geschenken door de vrijstelling of verlaging van patronale bijdragen. Dat wil zeggen: het indirecte deel van ons loon dat door de patroon rechtstreeks aan de RSZ wordt doorgestort. Om het gat in de sociale zekerheid dat daardoor is ontstaan te vullen, stellen de vakbonden voor om iedereen te laten betalen via een algemene sociale bijdrage. Kortom: arbeiders en hun gezinnen betalen 2 keer, éénmaal via de ondermijning van hun indirecte loon en éénmaal door een rechtstreekse sociale bijdrage. Het wordt tijd dat we de syndicale en politieke instrumenten creëren om het geld te halen waar het echt zit: bij de grote aandeelhouders en kapitalisten.
